‘Tel je zegeningen’.
Ik vond het vroeger altijd een oubollige tekst. Dat was iets voor oudere mensen.

Maar misschien komt het omdat ik ouder word. Of door afgelopen jaar. Of door alles wat er gebeurt. Ik weet het niet, maar wat ik wel weet, is dat ik me momenteel erg bewust ben van mijn zegeningen. Dat er heel veel redenen zijn om dankbaar te zijn. En rond deze tijd van het jaar vind ik dat een mooie tijd om eens extra bij stil te staan.

Afgelopen maanden is er een dierbaar contact ontstaan met een ouder echtpaar. Beiden zijn rond de 80 jaar. Ik ken ze al veel langer, maar er is nu een vriendschap gegroeid door vele mooie gesprekken die hebben plaats gevonden bij een kopje koffie met wat lekkers. En iedere keer dat ik ze spreek, weet hij altijd wel een prachtige beeldspraak te schetsen. Vaak ben ik het onderwerp.
En iedere keer raakt het me diep hoe treffend zijn observaties en hoe mooi zijn beeldspraken zijn.

Twee weken geleden was ik weer even bij ze op bezoek.
En dit keer betrof de beeldspraak een kort verhaal over een man die altijd maar met zijn netje achter een vlinder aanjoeg. Rennen, proberen, misgrijpen en weer verder rennen. En dat ging tijden zo door. Tot hij op een gegeven moment doodmoe opgaf. Hij plofte neer, leeg, moedeloos en gefrustreerd. En in zijn ooghoek zag hij de vlinder fladderen. En, zonder enige moeite, gebeurde datgene waarop hij zo lang gejaagd had: de vlinder kwam naar hem toe en landde op zijn schouder…

Mijn gedachten stonden op dat moment even stil.
De vlinder. Hij kan elke vorm hebben: geluk, liefde, werk, je bestemming.
Bij mij was het mijn bestemming. De laatste jaren heb ik maar met mijn netje rond gerend. Steeds zoeken, proberen, misgrijpen en weer verder rennen. En soms liet ik de ene vlinder gaan en ging ik achter een andere aan. En ik kreeg ze niet te pakken. Tot ik vorig jaar gedwongen tot stilstand kwam. En niet meer kon rennen en zoeken.
En met dit treffende beeldverhaal drong het in één klap tot me door. Zonder dat ik me er bewust van was, is de vlinder uit zichzelf naar mij toe gefladderd en geland…

On her way, met al zijn facetten, is voor mij de vlinder die is geland. Hier voel ik me thuis, hier kan ik doen wat ik graag wil. De juiste vlinder heeft míj gevonden.

En misschien ben ik me daarom wel zo bewust van mijn zegeningen. Klein of groot. Ze zijn talrijk:
De vlinder. Het beeldverhaal. Een spontaan gesprek op straat als ik iemand de weg vraag (en dat laatste gebeurt nogal eens ;)). Mijn werk wat een warm bad is. Even een knipoog en een glimlach van een medepassagier als iemand naast je met open mond hard snurkt in de trein. Een oprecht compliment naar aanleiding van het redigeren van een tekst. Gevonden hebben wat ik zocht. Mooie reacties die binnen komen. Dat mijn oog viel op de oproep voor het meedoen aan de Kili-challenge – de reis die qua inhoud, vorm en timing zó goed past. De mogelijkheid hebben om deze reis te kunnen maken. De vele, vele donaties die ik heb mogen ontvangen voor het goede doel. De warmte van iedereen die wil meewerken aan acties, die meeleeft, die luistert. Een tasje in handen geduwd krijgen van een relatief onbekende dame, waar dan EUR 100,- aan spaargeld in zit, “voor jou, als aanzet voor de klim”. Spullen die ik zomaar mag lenen, van goede vrienden, collega’s en zelfs onbekenden. Mijn ouders die afgelopen jaar in het proces zijn meegegroeid en er altijd voor me zijn. Fijne, nieuwe mensen die op mijn pad zijn gekomen. Plannen die borrelen voor 2016. Doedes, mijn lieve poes, die thuis altijd op me wacht. Voelen dat er vertrouwen in mezelf ontstaat. Vrienden die er altijd zijn. Dankbaarheid ervaren. De mooie gesprekken en de dierbare vriendschap met bovenstaand echtpaar. De glimlach die ik altijd heb als ik daar wegga. Een fijn kerstdiner met ouders en zus. Mijn vader als beste promotor van mijn blog. Hardlopen met de wind door je haren en de zon op je gezicht. Beseffen dat je conditie écht vooruit is gegaan :-). Warmte en support ervaren van mensen op het moment dat je het moeilijk hebt. Een warme lach als je iemand even te hulp schiet.
De zegeningen. Klein of groot. Ze zijn talrijk.

Vorige week las ik de levenslessen van een jongen die slechts 24 mocht worden. Een ware levenskunstenaar als het gaat om het tellen van zegeningen. Hij had wijze lessen die hij nog aan de wereld wilde meegeven. 11 hele simpele dingen, maar juist door de simpelheid raakten ze me.
En het werkt. En wat wordt je leven er mooi van.

Sta open. Wees in het hier en nu. Doe eens niets. Wees aanwezig. Geniet van de mooie dingen. Wees aardig voor jezelf en anderen. Vergeef jezelf en anderen. Leef langzaam. Doe één ding tegelijk. Lach. Voel.

Ik wens je een mooi, open, liefdevol en aandachtig 2016 toe. Met véél zegeningen.