Er is euforie! Gisteren heb ik de eerste echte mijlpaal behaald: het benodigde sponsorbedrag is binnen!
Zo geweldig! Dankdankdank aan iedereen die een donatie heeft gedaan!
En we gaan gewoon nog lekker door, want voor dit doel is er nooit geld genoeg. Er staan nog een aantal acties op de rol, dus óp naar mijn streefbedrag!
Maar dit is binnen en dat is een feestje waard!
Maar er is ook wat anders..
Er ligt namelijk een boom op mijn bospad. En niet zomaar een boom. Niet eentje waar je zo even overheen klautert. Nee, dit is een fikse jongen. Een oude bekende.
En ik zie hem al een tijdje liggen. Maar met hier en daar wat zijwegen nemen, kon ik mijn wandeling toch aardig doorzetten. Maar iedere zijweg brengt me toch steeds weer terug.
Het betreft een oude groef. Een diepe. Eentje waarvan ik dacht dat ik er al verder mee was. Maar hij is er weer.
De controle. Of beter gezegd: het ontbreken daarvan.
Het is die beklimming. Van de Kili. Die gave, spannende reis die in het vooruitzicht ligt en waar ik al maanden mee bezig ben. Waar ik enorm naar uitkijk, maar die diep van binnen – ik zal het maar eerlijk bekennen – toch ook wel onrust veroorzaakt. Een onrust die ik een tijd heb kunnen negeren. Maar zoals al gezegd, ik kom steeds weer op dezelfde plek, bij mijn boom, terecht. Ik kan er niet omheen.
Afgelopen jaar heb ik eens een gesprek gehad met iemand die treffend verwoordde hoe het bij mij (en ik denk ook bij andere controlfreaks ;-)) zit: hoe losser de situatie of hoe minder geregeld de dingen zijn, hoe erger je behoefte aan controle, aan zeker weten, wordt.
En daar zit ik nu mooi mee. Want laat het beklimmen van een berg van 6000 meter nou net een redelijk losse situatie zijn. Helemaal als je nooit zo’n wandelaar geweest bent, laat staan een berg beklommen hebt. Dan weet je niet zoveel zeker. En daarmee bevindt zich de beklimming dus stevig buiten mijn comfortzone.
En dus zoek ik houvast. In trainen, in goed materiaal, in veel denken, wat als.., dan.. Want ik wil weten dat ik goed bezig ben, ik wil weten dat mijn lijf het aankan, ik wil weten dat ik het ga halen.
Maar het is onbegonnen werk: ik kán niet weten wat het is om een berg van 6000 meter te beklimmen. Ik kan niet vooraf alles uitdenken. Want ik weet niet hoe mijn lichaam reageert op 7 dagen 8 uur achter elkaar wandelen. Ik weet niet hoe ik zal reageren op de hoogte. En ik weet niet of ik de top haal, ook al ga ik er voor 800% voor.
En dat geeft onrust. Want ik heb geen controle. En voilá: mijn boom. Die knoeperd.
Het gekke is dat ik wel vaker fikse fysieke uitdagingen ben aangegaan. Vorig jaar heb ik in Afrika gefietst. Daar is weinig zekers aan. En daar keek ik vooraf alleen maar enorm naar uit. Want fietsen had ik vaker gedaan. Ik ‘wist’ dat dat moest lukken. En daar zit’em nou net de kneep.
Want nu weet ik het niet.
En ha! Wie houd ik nou voor de gek? Want ook het fietsen in Afrika kon ik van tevoren niet zeker weten. Wist ik veel wat ik daar tegen zou komen. Maar met de gedachte het te ‘weten’, werd het voor mij een zekerheid en had ik het ‘onder controle’. Huh?
Gelukkig weet ik de oplossing. Naast vertrouwen in mezelf, zit het vooral in een woord dat in de afgelopen jaren al zo vaak op mijn pad is gekomen. En waar ik heel veel mee zal winnen als dat eenmaal lukt. Het is eigenlijk heel simpel. Het gaat om l o s l a t e n.
Al die hersenspinsels maar eens laten gaan en het maar laten gebeuren. Dat is nou net het avontuur!
Maar loslaten als controlfreak, dat is ook een avontuur!
Ik hoorde deze week in een indrukwekkende uitzending van ‘Floortje naar het einde van de wereld’ een uitspraak die me weer even met beide benen op de grond zette. “Nee, ik denk nu niet na over stap 865. Ik heb net stap 6 gezet, dus ik denk na over hoe ik stap 7, 8 en 9 moet zetten. Ik kan niets met stap 865, want ik weet niet hoe het er dan uitziet”.
Dat zette de punt weer even op de i.
De ultieme les loslaten is begonnen. Stukje bij beetje ga ik die boom in spaanders hakken. Op weg naar de Piek van Vrijheid – in velerlei opzicht. Zonder het ‘zeker weten’.
Ik ga ervoor. Want dat gaat me zóveel moois opleveren.
Stap maar in het drijfzand van het loslaten….. je zult merken dat als je er niet meer tegen gaat vechten met als je beschermingsmaatregelen en controlestrategieën, als je er bij stilstaat en je kan laten ‘drijven’… je uiteindelijk een stevige bodem onder je voeten voelt. En die bodem dat ben jij, in al je kracht!
lieve Annemiek, wij wensen je veel succes. Kind wat een uitdaging, je kunt het! je bent zo gemotiveerd!!! Wat geweldig dat het benodigde sponsorbedrag binnen is. Wij volgen je met veel belangstelling en we vinden het heel spannend.
liefs Freek en Onny Voskamp
Weet je die boom wordt steeds kleiner en uit eindelijk stap je er gewoon over heen?
Jij komt die berg wel op hoor!
Lieve groet
Jij gaat dat vast en zeker redden hoor! Je bent zo hard aan het trainen en je hebt al een goede conditie opgebouwd met roeien! Toch is je twijfel heel logisch. Maar wat kan er nou helemaal gebeuren als je het niet redt? Door hoogteziekte of 1000 andere (onbekende) factoren? Dan heb je het toch 800% geprobeerd? Dan heeft het zo moeten zijn…Geef maar een flinke trap tegen die boomstam 😉
Lieve Annemieke, het delen, het nu bezig zijn, het uitspreken van je innerlijke ik, dat is kracht!!! En uiteindelijk stuw jij jezelf naar boven!
Liefs van Monique
Lieve Luus, dank voor je hele mooie en vooral hele ware woorden. Ze raakten me echt, aangezien het zó is waar het om draait!
Ik ben er steeds meer klaar voor om die stap in het drijfzand te zetten, al is het nog wat schuifelend. Maar wat zal het een heerlijkheid zijn om in dat drijfzand de stevige bodem te voelen. En daar ga ik voor! Dank je wel!X
Lieve Freek en Onny, dank voor jullie lieve bericht en meeleven, dat doet goed!
Ik vind het zelf ook spannend, maar merk dat de focus en het vertrouwen er steeds meer komt. Jullie blijven uiteraard op de hoogte!
Veel lieve groeten!
Dank je wel Belin, en jij kan het weten 🙂
Stukje bij beetje gaat die boom eraan en inderdaad, zo wordt hij steeds kleiner. En dan is op den duur één stap erover heen genoeg om hem achter te laten. Ik ga ervoor!X
Je hebt helemaal gelijk Gerdien. En dat is ook goed om voor ogen te houden: wat is het ergste wat er kan gebeuren als je het niet haalt? Dat relativeert en helpt absoluut om er ‘makkelijker’ over te denken. Dank je wel!X
Lieve Monique, dat klopt helemaal, dank je wel! Juist het delen en ermee bezig zijn, helpt enorm en versterkt. Bijzonder om dat te merken en ik hoop dat anderen hetzelfde ervarenX