On her way.. to the Kili

Een week voor vertrek.
En na een paar maanden intensieve voorbereiding, zowel fysiek, mentaal als qua logistiek is het goed.
Eerlijk gezegd denk ik dat je nooit ‘klaar’ bent voor iets waarvan je niet weet wat je moet verwachten. Maar ik ben nu wel zo klaar als mogelijk. Voor misschien wel de grootste uitdaging in mijn leven tot nu toe..

Er wat gaat er veel mee die berg op.
Tastbare dingen als kaarten met lieve en mooie teksten, gelukspoppetjes, de schoenen die ik van mijn ouders heb gekregen – waardoor ze een beetje meelopen – en speciaal uitgezochte teksten die ik gemaild heb gekregen. Gevoelens. Van spanning, verwachting, kracht, zin, angst, blijdschap, ongeloof. Benieuwd zijn. Naar gesprekken, processen, ontladingen. Naar uitzichten en inzichten.
En warmte. Veel warmte. Die ik van zoveel mensen heb gevoeld de afgelopen tijd. In meeleven, donaties, knuffels, handdrukken en zoveel andere manieren. Het zijn voor mij allemaal handen die me de berg op helpen.

Ik las mijn eerdere blog Way up nog eens, waarin ik heb geschreven over waarom ik deze reis en uitdaging aanga. En dat klopt nog steeds. Deze reis heeft voor mij zoveel dimensies.

Ik mag naar het dak van Afrika. ‘Mijn’ Afrika. Waar al zoveel mooie, bijzondere herinneringen liggen. En nu zal ik erover uit kunnen kijken, boven de wolken, op maximaal 5895 meter. Een blik van boven werpen op mijn geliefde werelddeel, terugdenken aan alles wat ik daar al heb mogen doen en zien en mijmeren over wat ik er allemaal nog zou willen doen. De zon zien opkomen. Vermoedelijk de mooiste zonsopgang die ik ooit te zien zal krijgen.

De prachtige parallel met mijn eigen verhaal. De heftigheid en de pittige weg omhoog die ik voor mezelf heb afgelegd in het afgelopen jaar. En met wat een groot cadeau als uitkomst. Want hier sta ik: On her way.
Op weg naar een echte berg.
Want ik ben er weer. En dat wil ik voor mezelf ‘vangen’ in een echte beklimming. Met alle parallellen naar afgelopen jaar. Hoe bijzonder om dit te kunnen en mogen doen.

En dan het doel waar het allemaal mee begonnen is. De oproep van War Child. Een oproep die voor mij de reis nog een hele andere betekenis geeft en een extra dimensie die ik diep van binnen voel. Ik heb dan ook gemerkt dat het grootste deel van mijn mentale voorbereiding eigenlijk de sponsoring is geweest.
Wat een ongelooflijk mooie weg is dat geweest en is het nog. Van een paar maanden geleden 0,- EUR op de teller tot nu de wetenschap dat ik zeer waarschijnlijk over de 5000,- EUR ga. Een óngelooflijk bedrag waar ik van tevoren nooit op had durven hopen. Dit waanzinnig hoge bedrag heeft voor mij echter zoveel meer emotionele waarde door de manier waarop dit ontstaan is. Zoveel mooie reacties, zoveel vrijgevigheid, van zoveel kanten. In donaties, acties, onverwachte giften uit onverwachte hoeken. Ik ben dikwijls diep geraakt door wat er allemaal is gedaan en gezegd en wat ik – naast geld – allemaal heb mogen ontvangen.

En dan uiteindelijk waar je het echt voor doet: de oorlogskinderen. Want met dit bedrag kunnen maar liefst 135 kinderen een half jaar geholpen worden.
Afgelopen maandag hadden we de laatste bijeenkomst met de groep en daar werd alles weer even heel helder gemaakt. Met een live verbinding met een medewerker in Congo hoorden we de verhalen uit het veld. En daar word je stil van. Heel stil.
En toen we de dag daarna ook nog een mail van haar kregen, stonden mijn gedachten over alles wat er komende weken nog moest gebeuren, wederom stil. Hoezo druk maken over spullen? Híer gaat het om.

Leuk om de meesten van jullie ‘te spreken’ via Skype gisterenavond. Via social media volgen we jullie verrichtingen in DR Congo al langer op de voet. Wat een energie stralen jullie uit! Ik word er helemaal blij van. Het sterkt mij en mijn team in momenten dat het even moeilijk is. Want iedere keer als zich weer een nieuw jongetje of meisje bij ons meldt, draait mijn maag zich om. Al die kinderen die alles achter zich hebben moeten laten. Al die kinderen die al op jonge leeftijd zoveel ellende hebben meegemaakt. Daar zal ik nooit aan kunnen wennen. Het is niet normaal dat een 10-jarig meisje ziet hoe haar huis, haar dorp en haar omgeving worden verwoest. Dat ze familieleden verliest, op de vlucht is en niet naar school kan. Het is niet normaal dat zoveel kinderen last hebben van huilbuien, woedeaanvallen ennachtmerries. Omdat ze zich niet veilig voelen. Als programma manager van War Child in DR Congo heb ik dagelijks met hen te maken. Deze kinderen verdienen een veilige plek. Een plek die wij ze kunnen bieden! Daarom zijn initiatieven als jullie Kili-Challenge zo belangrijk. Door jullie inspanningen kunnen straks duizenden kinderen weer gewoon kind zijn. En dat is echt fantastisch.
Succes met jullie beklimming en dank, vanuit de grond van onze harten.

Slik.

Ik las van de week het thema van dit jaar van een serviceclub in Hilversum: ‘Be a gift to the world’.
Wat een prachtig thema en wat een mooie gedachte..
Die neem ik ook mee. Voor de kinderen. Dat er velen die strik los mogen trekken. Als eerste stap op weg naar een mooie nieuwe toekomst. En wat vormt dat onderweg een héle grote hand in mijn rug.

10 gedachtes over “On her way.. to the Kili

  1. Hey lieve Miek,

    Wat heerlijk om jou passie te horen klinken! Geniet van de mooie reis die je maakt en als die berg dan opeens toch op een enkel moment wel heel hoog lijkt; kijk om je heen, enjoy God’s own window en remember Roald Dahl: ” A Little Magic can take you a long way”
    Liefs,
    Joyce

  2. He lieve Joyce, wat een lief bericht, dank je wel.. Dit moois gaat mee!
    Tot heel gauw afterwardsXX

  3. Heel veel suc6 Annemiek.
    Het gaat je zeker lukken met zoveel doorzettingsvermogen als jij hebt.
    Lieve gr Mirjam

  4. Wat heb je al veel voor elkaar gekregen lieve Annemieke! Al die sponsoring, fantastisch zeg!
    Ik wens je heeeeeel veel succes en plezier en hoop van harte dat je op de top elkaar in de armen kan vallen! liefs, Gerdien

  5. Dank meis, dat hoop ik ook! En jullie spullen gaan daar zeker bij helpen!??

  6. lieve Annemieke,
    ik probeer me voor te stellen hoe het voor je moest zijn, toen je je doel behaalde…..daarboven..
    uitzinnig? zen? raar? of dat alles. En nog veel meer..
    gefeliciteerd hoor! de komende weken heb je nog genoeg stof om over na te denken. En op dingen terug te kijken. fijn!
    liefs en groetjes van Monique…. x

  7. Lieve Monique, het is een onvergetelijke ervaring om op die top te staan. Je kolkt van emoties en er gaat van alles door je heen. Maar bovenal voel je je op dat moment even onoverwinnelijk, je staat er, op de top van een 6000 meter hoge berg! Het is moeilijk te omschrijven, maar ik betwijfel of ik ooit nog zo’n intens, dankbaar gevoel in mijn leven zal meemaken. Onvergetelijk… En nu inderdaad zoveel om over na te denken, her te beleven en mooie dingen om op terug te kijken. Zo dankbaar dat ik dit heb kunnen en mogen doen! Veel lieve groeten, Annemieke

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.