“Let your smile change the world, don’t let the world change your smile”.

Er gebeurt momenteel veel op mijn bospad.
Het is mijn werk waarbij ik nog vol in de hectiek zit, ook al loopt dat over 7 weken toch echt af. Het zijn de voorbereidingen voor mijn reis die in volle gang zijn. En er is van alles in mij gaande. En met name dat laatste is een onderliggende stroom die me toch wel regelmatig uit mijn evenwicht brengt. Want er is een knop aan het omgaan in de richting van een jaar weg van huis en haard, een emotionele knop. En ook al weet ikzelf en die knop nog niet goed waar naartoe en hoe of wat, het dóet wat. Het doet veel.
In de afgelopen weken werd die stroom echter onverwacht onderbroken en kwam ik ineens weer even met beide benen op de grond te staan.

Een collega overleed. Een collega die ik niet goed kende, maar die een paar weken geleden in een half uur een diepe indruk op me achterliet. Na een forse ingreep zag het er allemaal weer goed uit voor hem en daarom was hij weer even op kantoor. In een rolstoel zat een fysiek getekende man, maar mentaal was hij dat allerminst. De glinstering in zijn ogen, zijn onstuitbare optimisme, moed, hoop en humor raakte iets wezenlijks bij mij. Het bericht wat een week daarna volgde was dan ook compleet onwerkelijk en in één woord oneerlijk.
Vorige week namen we afscheid van hem. En naast intens meeleven, gaf deze bijzondere man mij in deze periode twee prachtige cadeaus.

Ik voelde – hoe tegenstrijdig ook – intense dankbaarheid voor de reis die voor me ligt. Dat ik het gá doen, dat ik het kán doen, dat ik het mág doen. Want een gebeurtenis als hierboven relativeert ineens alles. Je realiseert je ineens weer dat we zoveel kunnen bedenken, zoveel plannen kunnen hebben voor later. Maar dat daar ook zomaar een streep door gezet kan worden. Dat het leven hele andere plannen met jou kan hebben dan jij met het leven. Onverwacht en uit het niets. Het schudde me extra wakker en gaf me weer zo de bevestiging om vooral door te gaan en te gaan doen wat ik zo graag wil.

Daarnaast gaf hij me nog iets anders. Iets wat me, juist in deze veranderende wereld, veel deed. Hij liet me zien dat aardig zijn, behulpzaam zijn, belangstellend zijn, wérkt.
Na het laatste bericht van zijn familie voelde ik het bij ons op kantoor. Mensen trokken naar elkaar toe, er ontstond saamhorigheid. De rush van de dag was niet meer de rush van de dag. Mensen namen de tijd. En dat kwam door wat deze collega tijdens zijn leven uitgestraald had. Zijn altijd warme belangstelling, het klaar staan voor iedereen, een luisterend oor, zijn eeuwige optimisme en zijn humor, het deed iets met mensen. En exact datzelfde voelde ik tijdens zijn afscheid. In alle speeches kwam de warme persoonlijkheid naar voren en de impact die dat had. Mensen hadden ervan geleerd, hadden hem als voorbeeld, namen het mee hun leven in. Ik zag wat één man bij zovelen teweeg kon brengen. Zijn ‘zijn’ was als olievlek die uitvloeide in vele warme pasteltinten. En op dat moment schoot het me te binnen: ja, dit helpt en werkt wél.

Laatst liep ik op het station naar mijn trein en zag een man zoekend om zich heen kijken. Ik liep naar hem toe en vroeg of ik hem kon helpen. Hij wist niet welke trein hij moest hebben. Ik hielp hem op weg en zo maakten we even een kort praatje. We zeiden met een zwaai en een lach gedag en ik merkte dat de glimlach op mijn gezicht bleef staan, ook nadat ik in de trein gestapt was. Dit soort kleine momentjes zijn de momenten die het hem doen. Hij was geholpen en ik kon iemand helpen. En het bezorgde ons beiden een glimlach.

Het is een gedachte die door afgelopen weken weer vast in mijn hoofd is gaan zitten. Die ik waarheid zie worden als je hem toepast. Het kost niets, het weegt niets, maar het is van oneindige waarde. Een glimlach, een vriendelijk woord, een helpende hand. Alles van de afgelopen weken zorgt ervoor dat ik weer vastberadenheid voel. Vastberadenheid om dit mee te nemen op mijn weg, niet alleen hier thuis, maar ook straks op reis. Om zelf ook een druppel te zijn in die uitvloeiende warm gekleurde olievlek.

En ik ben dankbaar voor de bevestiging die ik van deze bijzondere collega in korte tijd mocht krijgen. Dat warmte en vriendelijkheid loont en dat het werkt. Dat er een antwoord is op de vraag die velen zich in de huidige tijd stellen: Wat kan ik nou doen? Kan ik wel wat doen?
En het antwoord is simpel: yes, you can..