De sprong in het diepe

Exact een jaar geleden reisde ik af naar Tanzania voor de beklimming van de Kilimanjaro. Hoe gaaf! Maar wat vond ik het ook spannend. Want het was nogal wat, voor het eerst van mijn leven een berg beklimmen en dan ook nog eens naar 5895 meter. En exact dat was mijn onzekerheid. Want die hoogte, wat ging dat doen? Zou ik er tegen kunnen? En wat als ik er niet tegen zou kunnen en de top niet zou halen?

Het bleek een prachtige les overgeven aan de situatie en het loslaten van controle. Want wat gebeurde er? Ik klom naar de top en het was een geweldig, mooi en uitdagend avontuur om nooit te vergeten.

Na mijn burn-out en met On her way heb ik mijzelf bewust het doel gesteld om niet meer alles te plannen, maar veel meer mijn gevoel te volgen en mijn weg gaandeweg te laten ontstaan. Met een jaar reizen in het vooruitzicht, betekent dat nu dat ik een grove planning in mijn hoofd heb en ik alleen een enkeltje en mijn eerste verblijf boek. Maar dat is het dan. Dus.

En ondanks de les van de Kilimanjaro, merk ik wat een uitdaging dat is voor een doorgewinterde controlfreak als ik. Want naast een hart dat rond huppelt bij de gedachte aan dit fantastische vooruitzicht, heb ik ook het koude angstzweet. Want geen planning? Gewoon maar gaan zonder exact te weten hoe en wat? Eeehm, op zijn zachtst gezegd voelt dat nogal onwennig.

Ik denk er veel over na. Wat is het toch? Die eeuwige controle? Dat willen vasthouden aan, ja, aan wat?
Want het bizarre is dat ik denk controle te hebben over alles, zolang het maar vastligt. Vastleggen voelt als zekerheid. Een vast contract, een hypotheek, een volledig geplande reis. Ik weet bijna zeker dat als ik het jaar zou plannen, als ik weet waar ik heen ga en hoe ik het ga doen, dat ik me een stuk rustiger zou voelen. Want dan heb ik het onder controle. Je weet wat je hebt en wat er komt. Dénk je.

Dat ik mezelf daarmee voor de gek houd, werd me ook heel mooi duidelijk gemaakt aan het begin van mijn fietsvakantie Afrika. Alles was goed geregeld en ik had daarnaast mijn koffer zorgvuldig samengesteld voor deze bijzondere reis. Yep, ik had alles onder controle.
Totdat ik in Afrika landde en er van alles uit het vliegtuig kwam, behalve mijn ik-had-alles-onder-controle koffer. Weg was mijn voorbereiding. Weg was mijn controle. Vier weken fietsen in Afrika zonder mijn bagage? Paniek!
Na twee dagen moesten we toch echt op pad. Zonder koffer. Ik kon niets anders dan meegaan en me overgeven. En na een paar dagen merkte ik dat ik die kleine hoeveelheid (geleende) spullen eigenlijk best fijn vond en begon te wennen aan het idee dat ik ook zonder bagage de komende weken prima door kon komen. En op dat moment arriveerde na zeven dagen mijn koffer..

Denken dat je alles onder controle hebt omdat alles goed is gepland of voorbereid? Niet dus.. Maar waarom wil dat dan zo lastig in mijn brein doordringen?

En nu ga ik op reis zonder planning en stap daarmee in een leeg gat. En dat voelt doodeng.
En is dat laatste niet precies waardoor veel mensen bepaalde stappen niet zetten? De angst voor het onzekere? Je weet wat je hebt, maar je weet niet wat je krijgt? Maar we weten niet wat we krijgen, we dénken te weten wat we krijgen..

Ik zoek mijn uiterste grens op door te ervaren wat er gebeurt als je de controle loslaat en het eens laat gebeuren. Want dat levert ook veel op. Naast dat je open leert te staan voor het spontane, het onverwachte wat er op je pad komt, levert het ook ultieme vrijheid in doen wat je wilt, doen wat op dat moment goed voelt.

Nu voelt het echter nog alsof ik op een hoge duikplank sta en voetje voor voetje naar voren schuifel, richting de sprong. De sprong die het totale loslaten betekent, want dan is er alleen de vrije val. Ik houd me nog maar even vast aan de leuning en kijk af en toe met een scheut in mijn maag de diepte in. Toch weet ik dat ik steeds dichter naar voren schuif en straks de sprong zal wagen. De sprong in het diepe. En dat gaat met mijn ogen dicht, maar ook met overtuiging. Want de ervaring leert dat het goed komt en het me heel veel moois gaat opleveren. En daar vertrouw ik op.

8 gedachtes over “De sprong in het diepe

  1. Zo herkenbaar ! Ik ben ook van de controle en alles plannen en heb grote bewondering voor mensen die deze stap durven te zetten !
    Gezien al je vorige ervaringen kun jij het !
    Dus : good Luck ! Wil.

  2. Gewoon doen en dan zie je wel waar het schip strand, maar het schip strand niet.
    Alles komt altijd goed.

  3. Ik krijg kippenvel als ik dit zo lees – 100% herkenbar!!
    Wanneer vertrek je precies voor deze grote avontuur?
    Liefs, Katrin

  4. Dank je wel voor je vertrouwen lieve Wil!
    En ik weet zeker dat ook jij het kunt. Probeer het af en toe maar eens (als je zou willen), in jouw leven, op jouw manier..
    Alle goeds!X

  5. Doen ga ik het zéker en dan eens zien waar het schip heen vaart. En mocht het toch ergens even stranden, dan lukt het vast ook hem weer los te trekken.. Dank je wel, het kómt goed!X

  6. Mijn avontuur start de tweede helft van april:)

    En jouw reactie geeft mij op mijn beurt kippenvel lieve Katrin. Mede omdat ook jij op de top van de Kili hebt gestaan, je hebt het gewoon gedaan! En je hebt daarnaast zoveel in je mars. Wat kan jou helpen de sprong of een sprongetje te wagen?
    XX

  7. Alleen door oefenen kun je gewaar worden.
    Niet te streng voor jezelf zijn, volgens mij ben je een kanjer!

  8. Wat lief Joke, dank je wel! Dat is ook precies waarom ik ga: alleen door het daadwerkelijke doen, kun je ervaren. En daarin niet te streng zijn voor jezelf/mezelf, blijft ook een kwestie van oefenen, maar uiteindelijk baart oefening kunst 🙂

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.