Israël – 1999
Het is ’s ochtends vroeg. Ik sta aan de rand van de uitgestrekte Sinaï-woestijn, wachtend op de zonsopgang. Ik ben los gaan staan van de groep. Hier wil ik in mijn eentje naar kijken. Het is mijn eerste verre reis en alles maakt diepe indruk.
Iets verderop staat nog iemand alleen. Een man, type Crocodile Dundee. Lang haar, kaki kleding, cowboyhoed. Ik besteed er geen aandacht aan. Mijn ogen glijden weer naar de woestijn en de lucht daarboven. Langzaamaan komt de zon op en kleurt de hemel diep oranje. Ik ga volledig op in wat ik zie, een prachtig kleurenspel in volledige stilte. Het is nog fris zo vroeg in de morgen, maar het is nu alleen deze aanblik die me kippenvel bezorgt. Het volgende moment weet ik totaal niet wat er gebeurt, maar van het één op het andere moment begin ik heftig te snikken. En ik kan het niet tegen houden.
Plotseling voel ik dat er iemand achter me staat. Het is Crocodile Dundee. Hij legt zachtjes een hand op mijn schouder en zegt alleen maar: “I know exactly what you mean”. Verder niets.
In deze houding, in volledige eenheid en stilte kijken we samen verder naar dit prachtige cadeau van moeder natuur. Na een tijdje – hoelang? – staat de zon aan de hemel en is het magische moment over. We kijken elkaar aan, voor het eerst. We vinden geen woorden, maar slaan kort de armen om elkaar heen. Dan loopt hij met langzame stappen mijn leven weer uit.

Terschelling, 2003
Ik ben een weekje weg, alleen. In het hotel waar ik zit, is nog een dame alleen. Bij het eten zijn er al diverse blikken over en weer gegaan. Maar we lijken van elkaar aan te voelen dat we alleen op pad zijn en dat zo willen houden.
Op dag 3 kruizen onze paden elkaar toch. Op een verlaten strand. En we raken aan de praat. Na wat ditjes en datjes vertelt ze van haar omscholing. Van administratief medewerker tot begrafenisondernemer. Ik kijk haar ongelovig aan. Omscholing tot wat?
Dan begint ze gepassioneerd te vertellen over dit vak. Om van het afscheid van mensen iets moois, iets persoonlijks, iets goeds te maken. Dat ziet ze als haar taak, als haar missie. Ze straalt terwijl ze het vertelt. Ik voel het, dit klopt voor haar. En mijn respect voor haar groeit met het moment. Ik blijf vragen, volledig opgaand in haar verhaal. Na een middag op het strand – hoelang? – nemen we in het hotel afscheid. We zien elkaar nog vaker die week, maar dat blijft bij een zwaai of even gedag zeggen. Er komt geen vervolg op dit gesprek, maar het is goed zo.
Dit is mooi zoal het was.

Bimini, 2009
Ik lig in het blauwste water dat je je maar voor kunt stellen. Het is helder en ziet eruit als fluweel, zo zacht. Zonnestralen schijnen er dwars doorheen. We liggen met een aantal mensen in het water. Maar belangrijker, we bevinden ons in het gezelschap van wilde dolfijnen.
De gladde lijven schieten langs ons heen en we worden omringd door het voortdurende bekende klikgeluid. De dieren kunnen gaan waar ze willen. Maar ze kiezen er op dat moment voor bij ons te zijn.
Ik bevind me weer een beetje los van de groep en er glijdt een schaduw naast me. Slik. De dolfijn blijft ‘hangen’. En ineens gebeurt het. We hebben oogcontact.
Zo drijven we samen in het water, onze blik in elkaar gehaakt. Het is misschien een fractie van een seconde, maar voor mijn gevoel duurt het een eeuwigheid. De rust, de vriendelijkheid en de liefde in zijn blik is ongekend. Een golf van emotie schiet door mijn lichaam.
Dan, met één zwiep van zijn staart, zwemt hij weg.
Het is dat ik een snorkel in mijn mond heb, anders had ik een lach geproduceerd, zo breed als mijn mond het kan hebben.

Drie momenten van echt contact.
Momenten die me mijn leven zullen bijblijven. Tot in detail, met iedere emotie en het bijzondere gevoel van dat moment. En altijd weer geven ze me een glimlach.

De laatste weken glijden dit soort intense herinneringen steeds vaker mijn gedachten in. En niet voor niets. Ze hebben me iets te zeggen.
Want ik mis die momenten. Momenten van echt contact. En dat doe ik zelf. Omdat ik te druk ben in mijn hoofd. Mijn gedachten blijven maar buitelen en ik krijg ze lastig tot bedaren. En daardoor gaat er best wat aan me voorbij zo door de dag heen.
Hm. Had ik me niet voorgenomen dat me dat niet meer zou overkomen?

En wat is het dan fijn dat herinneringen als deze bij me aan blijven kloppen. Want het is een zachte, maar dringende wake-up call. Ik bedenk me hierdoor dat deze unieke contactmomenten de parels in mijn geheugen zijn. En dat, als ik mijn gedachten maar hun gang laat gaan, vele parels zomaar aan me voorbij kunnen gaan..

Want echt contact, echt ontmoeten, ontstaat niet door naar binnen gekeerd te zijn, in beslag genomen door je gedachten. Door druk te zijn met telefoon (ja, ik beken..) of door druk te zijn met het feit dat je druk bent.
Nee, echt contact ontstaat door een glimlach, iemand in de ogen kijken, een korte zin, een lang gesprek. In alle rust en met volle aandacht.
En iedere keer kan een dergelijk contact, een dergelijke ontmoeting zomaar een parel worden. Een parel in je geheugen.

Hoeveel zou ik er inmiddels hebben gemist?

En ineens weet ik het. Waarom ligt de oplossing vaak zo voor de hand? Ik hoef alleen maar weer te zorgen voor echt contact, voor echt ontmoeten. Want tijdens bovenstaande ontmoetingen dacht ik helemaal niet aan lijstjes, dingen die ik wilde of moest. Geen seconde. Mijn hele zijn was bij die ontmoeting, bij dat contact.
Ont-moeten door ontmoeten. Ha!

En ik weet niet of Crododile Dundee en de dame op het strand zich de momenten net zo herinneren als ik.
Maar ik bedacht me dat als zij mij een parel kunnen geven, ik dit op mijn beurt ook bij hen of bij een ander kan doen. Een onuitwisbaar moment aan iemand geven. Een moment dat bij diegene altijd zal zorgen voor een glimlach. Misschien wel een leven lang.

Ja, ik weet wat me te doen staat. Weer met open blik verder op weg. Op weg naar echt ontmoeten. Echt
ont-moeten. Op weg naar nieuwe parels. Voor mezelf.
En misschien voor de ander. Want je weet nooit wat een blik, een woord, een zin bij de ander kan doen.
En die gedachte is al een prachtige parel op zich.