“Het nieuws laat zien hoe de wereld niet in elkaar zit.
Het zijn niet de rampen die het afgelopen jaar indruk op mij hebben gemaakt. Maar de talloze keren dat wij ervaren hebben dat iedereen, met welke achtergrond dan ook, precies hetzelfde nastreeft als wij: een fijne omgeving om in te wonen, gezondheid en mensen om je heen waarmee je het goed kunt vinden. En we hebben geleerd dat iedereen het fijn vindt om een ander te helpen. Talloze keren moesten we op mensen terugvallen. Om de weg te vragen, om onderdak te vinden of om aan eten te komen. Altijd kwam er uit de meest onverwachte hoeken een helpende hand als wij het even niet meer zagen zitten en het huilen ons nader stond dan het lachen.”  
(Uit: Oostwaarts – op de fiets van Rotterdam naar Singapore)

Deze tekst schoot me afgelopen week diverse malen te binnen als ik naar het nieuws zat te kijken. De wereldfietser die dit schrijft, is in één jaar tijd door 19 landen gefietst. Bovenstaande was één van de drie inzichten die hij opdeed tijdens zijn reis.
Inzichten waardoor hij anders naar de wereld en anders naar zijn leven is gaan kijken.

Jaren geleden was ik met vier vriendinnen op fietsreis in Hongarije. Spullen achterop, tent mee en daar gingen we. Op een dag kwamen we aan in een nietszeggend dorpje. We hadden al zo’n 70 km gefietst en waren toe aan een slaapplek. Nergens in het dorpje leek echter ook maar iets van een camping te zijn. Een man liep naar ons toe en we probeerden hem uit te leggen wat we zochten. De dichtstbijzijnde camping bleek degene te zijn waar we vandaan kwamen. Hij gebaarde ons met hem mee te komen en wees naar een huis, met een betegeld tuintje. We mochten onze tent in zijn tuin opslaan. Helaas kwamen we met onze haringen niet ver in de tegels.. Weer wenkte hij ons. Dit keer naar binnen. We mochten slapen in een kamer die snel voor ons werd leeg geruimd. Hij liet ons aanschuiven bij zijn gezin aan tafel, zowel in de avond als in de ochtend. Toen we weggingen, weigerde hij iets van ons aan te nemen. Wij legden stilletjes een pak koekjes op zijn aanrecht met daarin een klein bedrag aan briefgeld. Als dank voor zijn enorme gastvrijheid. Na veel dankwoorden fietsten we weg, dit hartelijke gezin met moeite achterlatend. Na een uur merkten we dat een auto ons volgde. We besloten te stoppen. Het was onze gastheer. Hij kwam ons het pak koekjes, inclusief papiergeld, teruggeven.

In Zuid-Afrika liep ik door een sloppenwijk. Naast de weg zag ik een soort gaarkeukentje. Een dame stond te zweten boven een grote pan met een dikke gele brei. Kinderen in groezelige, versleten kleren stonden er omheen. In plastic borden kregen ze allemaal een dikke klodder pap.
De dame vertelde dat ze was besmet met het HIV-virus. Iedere dag schraapte ze van alles bij elkaar om 100 tot 150 kinderen uit de buurt een bord eten te geven.
Haar situatie was zoals die was, vertelde ze. Stil zitten en niets doen kwam niet in haar op.

De oudere man in een B&B in Nieuw-Zeeland die me een lift gaf naar de start van een hiking. We besloten spontaan de wandeling samen te maken en de dag met elkaar te delen. De dame achter de koffiebar op het station die met haar stralende lach voor iedere klant de zon laat schijnen. De Zuid-Afrikaan die naast me in het vliegtuig zat en nadien 20 minuten met me meeliep. Om me naar de juiste terminal te brengen, zodat ik mijn volgende vlucht niet zou missen.

Slechts enkele voorbeelden van de vele mensen die een mooie stempel op de wereld zetten. Mensen die we niet op het nieuws zien.
Hoeveel van deze mensen ontmoet of ken jij? Mensen die een mooie stempel zetten, gewoon door wie ze zijn of door wat ze doen? Mensen die een fijne omgeving willen en mensen om zich heen waar ze het goed mee kunnen vinden? Mensen die het fijn vinden om een ander te helpen? En hoe is dat voor jouzelf?

De laatste weken doe ik een klein experiment. Door te glimlachen naar iedereen wiens blik ik vang.
Een enkeling loopt stoïcijns door. Maar van het overgrote deel zie ik de vriendelijke, de gehaaste, de geharde blik verzachten. En krijg ik een prachtige glimlach terug.
Is het in de wereld eigenlijk niet net zo?

Ik herken wat de fietser schrijft. Waar ik ook kom, in Nederland of in verre landen, ik ontmoet aardige mensen. Dat is juist wat ik zo mooi vind aan reizen. Ontdekken dat overal, in welk land, in welke cultuur dan ook, leuke en fijne mensen zijn. Mensen die behulpzaam zijn. Waar je een blik, een glimlach of een enkel woord mee wisselt. Waar je zomaar een kort praatje mee aanknoopt. Waar je een dag mee optrekt, mooie dingen mee beleeft.
Dit is de drijfveer achter On her way. Dit is waardoor ik blijf glimlachen. Zowel met mijn gezicht, als in de stempel die ik zet.

En ja, een enkeling loopt stoïcijns door.
Maar het overgrote deel zet een mooie stempel en glimlacht terug. En daar houd ik aan vast.