Het was apart afgelopen 2 weken. Natuurlijk ben ik veel met de Kili bezig, ben ik acties aan het voorbereiden en ben ik met regelmaat aan het trainen. Maar mijn hoofd was ergens anders. Bij afgelopen jaar.
Want vorig jaar rond deze tijd ging het mis. En omdat ik volgende week weer start met werken, merk ik dat ik daarmee gevoelsmatig toch een periode afsluit. Een belangrijke en bijzondere periode.

Ik heb veel gedacht aan hoe ik er vorig jaar aan toe was: in een continue staat van alertheid, volledig uitgeblust, nauwelijks enig gevoel. Ik wás mijn hoofd en daar vond een voortdurende tsunami van gedachten plaats die niet te stoppen was. Er was niet veel van mezelf over. Slechts een schrikachtig, over-spannen, murw persoon, mijlenver van mezelf verwijderd.
Maar ik dacht vooral ook aan wat voor enorm proces het bij mezelf in gang heeft gezet. En aan hoeveel er in dit jaar gebeurd en veranderd is.
Ik heb in die tijd veel boeken gelezen van mensen in dezelfde situatie. En keer op keer las ik dat een periode van burn-out hun leven had veranderd: ze maakten andere keuzes, cijferden zichzelf niet meer weg, gingen doen wat ze echt wilden of hoe ze het echt wilden.
Op dat moment kon ik me daar niets bij voorstellen. Maar nu – een jaar later – kan ik hetzelfde zeggen. Ik heb zoveel geleerd over mezelf; over patronen, valkuilen, hoe ik in het leven stond en hoe ik het eigenlijk zou willen. Met behulp van vele lieve en geweldige mensen, ben ik stapje voor stapje verder gekomen, heb ik inzichten gekregen, ben ik me zoveel bewuster geworden van ‘mij’ in de breedste zin van het woord en heb ik stappen gezet. Stappen die ik voorheen in de verste verte niet had kunnen bedenken. En het lukt me steeds beter om het stap voor stap te doen. Om niet alles volledig vooruit te plannen. Of ideeën simpelweg te laten omdat ik teveel beren op de weg zie, de uitkomst niet weet of denk dat alleen anderen dat kunnen. En oh ja, af en toe glijd ik nog flink onderuit, maar het grappige is dat ik me nu bewuster ben dát het gebeurt en wát er dan gebeurt. En dat is een waanzinnig verschil met voorheen. En nee, qua energie ben ik nog niet de oude. Maar dat is de les die ik nog te leren heb. Niet alles meer willen, maar keuzes maken, keer op keer.
Het was een pittig jaar, en ik ben aardig in de buurt geweest van de bodem, maar wat is het ook een fantastisch jaar geworden. Ik ben ongelooflijk dankbaar dat dit me is overkomen, dat er gebeurd is wat er gebeurd is en dat ik sta waar ik nu sta. Dichterbij mezelf dan ik misschien wel ooit geweest ben en dat voelt rijk. The new me. Met mijn familie, veel lieve vrienden, mooie nieuwe mensen om me heen en een nieuwe toekomst in het verschiet. Een toekomst waarbij ík aan het stuur zit, in een auto én op een weg die ik zelf gekozen heb.

Afgelopen weekend was ik op een training waar de spreker aan het einde van de dag refereerde aan de aanslag in Parijs. Een gebeurtenis waar we allemaal onze gedachten over hebben. Hij hield een indringend verhaal wat me sindsdien erg bezig houdt. Omdat ik denk dat het waar is. En omdat het precies is waarom ik nu de dingen doe zoals ik ze doe.
Hij hield een spiegel voor dat bijvoorbeeld een minuut stilte goed is, om stil te staan, om respect te tonen, maar stelde daarbij ook de vraag: verandert er daarmee iets?
Dat zette aan het denken. Dat voelde je in de zaal.
Hij hield ons voor dat iedereen iets kan doen om daarmee een daadwerkelijke verandering teweeg te brengen. En wát dat is, dat is voor iedereen verschillend. Maar we kunnen het. Allemaal.
Hoe?
“You just need to become the best person you can ever be”

Iedere dag hebben we de kans om daar iets mee te doen. Maar vaak stellen we het uit. Te druk. Of we wachten op een ‘beter’ moment. Deze gebeurtenis laat ons echter ook weer inzien dat dat betere moment wel eens niet meer zou kunnen komen.
Als we allemaal nu eens maximaal gebruik maken van onze talenten en mogelijkheden, van wat we in handen hebben om aan de wereld te geven, er voor gaan zorgen dat we de beste versie worden van onszelf. Dan zijn we op ons mooist, op ons best. En mensen om ons heen zien dat, onze kinderen zien dat, onze omgeving ziet dat. En dat inspireert. En ook zij zullen gaan nadenken over hun mogelijkheden, hun ‘beste versie’. En zullen inspireren op hun beurt. Zoals in de reclame van een bekende vliegmaatschappij. Je geeft het door aan elkaar. En zo kunnen we verschil maken. Ieder voor zich. Met elkaar.

Deze woorden raakten me diep. Omdat ik hierin geloof. Maar ook, omdat ik me realiseerde dat afgelopen jaar me geholpen heeft om dichterbij de beste versie van mezelf te komen. En dat ik juist daarmee kan doen wat ik zo graag wil: iets betekenen in deze wereld. Binnen mijn mogelijkheden. En op een manier die bij mij past.

Ik had een burn-out nodig om hier te komen. En mede daardoor heb ik iets overwonnen. Iets wat vaak in de weg heeft gestaan om dit op een eerder moment te doen. Angst. Angst om zekerheden en controle te verliezen, om wat anderen wel niet denken, angst om mensen te verliezen door je keuzes, om het niet goed genoeg te kunnen. Het is af en toe nog best een strijd, maar ik wil me niet meer door deze angst laten leiden. Omdat dit me in de weg staat om de beste versie van mezelf te worden.
Nelson Mandela, mijn grote voorbeeld, vond daar prachtige woorden voor:

“Our greatest fear is not that we are inadequate
but that we are powerful beyond measure.

It is our light, not our darkness, that frightens us.
We ask ourselves: who am I to be brilliant, georgious, handsome, talented and fabulous?

Actually: who are you not te be?
You are a child of God.

Your playing small does not serve the world.
There is nothing enlightened about shrinking, so that other people won’t feel insecure around you.

We were born to make manifest the glory of God within us.
It is not just in some; it is in everyone.

And, as we let our light shine,
we consciously give other people permission to do the same.
As we are liberated from our fear, our presence automatically liberates others”.

Just become the best person you can ever be.
Zullen we?