Afgelopen weken hield het afgelopen jaar me weer regelmatig bezig. Want vandaag is mijn laatste één-jaar-mijlpaal na mijn burn-out. Vandaag ben ik precies weer een jaar aan het werk.
Met een glimlach keek ik terug naar het jaar dat achter me ligt en naar de stappen die ik heb gezet. Bewuste stappen. In mijn werk. In het schrijven. Op weg naar mijn reis. En wat voelt dat goed!

Maar, in precies diezelfde weken, gebeurde er iets anders. Iets in tegenovergestelde richting.
Het tijdelijke werk, waar ik bewust voor heb gekozen, had stukje bij beetje een veel groter deel van mijn aandacht en energie ingenomen dan ik vooraf voor ogen had. Ik voelde de druk hoger worden, was weer hard ‘aan het werk’ en ook na kantooruren liet het me niet los. ’s Nachts lag ik wakker en ik begon tegen dingen op te zien, zelfs tegen de voorbereidingen voor mijn reis.

Het waren exact de signalen waar mijn burn-out mee begon. Ik werd in één klap terug geslingerd in de tijd. En niet eens op mijn inmiddels zo vertrouwde bospad. Nee, ik werd terug geslingerd op mijn snelweg. Een weg waar ik lang niet was geweest. Voortrazend, meegevoerd in de stroom, terug in oude gewoonten.

Ik trok werkelijk alles uit de kast wat ik maar kon vinden om dit een halt toe te roepen, om alle hard rinkelende alarmbellen weer tot rust te krijgen. Want wat deed ik op de snelweg? Waar was mijn bospad? Waar was het doel wat ik voor ogen had?
Even dacht ik helemaal terug te zijn bij af. Maar gelukkig had ik voldoende in handen om de rust langzaamaan weer terug te vinden. Ik schrok echter enorm van deze stevige duw en vroeg me echt af welke les ik nog te leren had.

Het antwoord volgde afgelopen week.

Ik mocht een presentatie geven over de beklimming van de Kilimanjaro aan een groep oudere mensen. Mensen van tegen of boven de 80 jaar. Na nog een lastig gesprek op mijn werk, ging ik gehaast en met een vol hoofd op weg. In de ruimte waar ik moest presenteren, hing een ontspannen sfeer. Mensen waren zachtjes met elkaar aan het praten, verwelkomden me vriendelijk ‘Ah, de klimster!’ en begonnen nieuwsgierig vragen te stellen. De knop in mijn hoofd ging langzaam om.
De middag werd geopend met een tekst uit een boekje met een wel zeer toepasselijke titel: ‘Paden van emotie’.
Ja, (de weg naar) de beklimming, de weg omhoog wás een pad van emotie. En was ik nu weer op weg naar beneden? Lang tijd om daarover na te denken had ik niet, want ik kreeg al gauw het woord. Ik begon mijn verhaal met een klein stukje van een klimverslag en daarmee ging de knop om. Ik bevond me in de zaal weer op de berg.

Het werd een geweldige middag. Het was heerlijk om het verhaal te vertellen en deze mensen mee te nemen naar de top. Mensen beleefden het verhaal en ik keek naar glimlachende gezichten en glimmende ogen. Het was wederzijds genieten. Aan het eind van het verhaal had ik een compilatie van foto’s, ondersteund door een liedje met de titel ‘On her way’. Een lied dat ik bij toeval vond, maar wat qua titel en inhoud niet mooier kon aansluiten. Terwijl we daar samen in stilte naar keken en luisterden, schoot ik vol. En die emotie bleef ik voelen bij de afronding en toen mensen naar me toekwamen. Ze hadden genoten en waren ‘echt een middag op reis geweest’. Dankbaar, emotioneel en met een hart dat glimlachte, fietste ik naar huis. In een geheel andere sfeer als dat ik er naartoe gefietst was.

Al fietsend realiseerde ik me dat ik dit al een tijdje niet gevoeld had. Ik had me weer had laten inhalen door het dagelijks leven en was afgedwaald van het door mijzelf gekozen pad.
Hoe vaak gebeurt dat? Dat de weken, maanden voorbijgaan, je terugkijkt en ziet dat er (een deel) is blijven liggen van wat je eigenlijk van plan was? Dat je aandacht is afgehaald van de dingen die echt belangrijk voor je zijn, afgeleid door alles wat er om je heen gebeurt? En hoe fijn is dan dat duwtje in de juiste richting? Van iemand die je tegenkomt, een gebeurtenis, iets wat iemand tegen je zegt?

Ik had blijkbaar twee duwtjes nodig. Een fikse duw en deze bijzondere middag. De middag die me weer liet voelen wat de juiste richting is. Mijn bospad, het pad van reizen, mensen, verhalen en inspireren.
Die middag was de zachte hand die me weer even de weg wees. En met deze hand in de rug ga ik dankbaar weer op pad. Verder in de juiste richting.