De eerste echte stappen voor mijn reis zijn gezet.
Eind maart is de richtdatum en met deze datum wordt het heel concreet. Voor die tijd moet alles geregeld zijn. Alle plannen die de afgelopen tijd in mijn hoofd zijn gerijpt, worden nu daadwerkelijke acties. En ook al zijn het voor mijn gevoel nog kleine stappen, het zijn de eerste duidelijk merkbare dingen waarmee ik langzaam maar zeker naar mijn vertrek toe werk.

Naast het regelen van de praktische zaken breng ik veel tijd achter mijn laptop door. En surfend naar allerhande informatie, reisverslagen, handige sites en tips, valt me daarbij steeds iets op.
Het is mijn leeftijd. Of liever gezegd, de leeftijd van de anderen. Want het merendeel van alle reisverslagen en verhalen is van mensen die vele malen jonger zijn dan ik, bepaalde visa kunnen aangevraagd worden tot 35 jaar en zekere wereldtickets zijn alleen voor studenten.

Ai. Dit raakt een gevoelige snaar. Want naast dat het me toch stiekem de spiegel van leeftijd voorhoudt, houdt het me ook de spiegel voor van één van de weinige dingen die ik in mijn leven anders had willen doen. Het is een oud, diepliggend gevoel. Als ik het over zou mogen doen, dan had ik graag veel eerder voor langere tijd willen gaan reizen. En ondanks dat ik dit met mijn huidige vooruitzicht en mijn vele gemaakte reizen enigszins misplaatst vindt, raken de verhalen toch die gevoelige snaar.

Grappig genoeg had een stemmetje in mijn hoofd dit keer direct een weerwoord. “Je was er toen nog helemaal niet klaar voor”. En dat klopt, ik ben een laatbloeier. Toen ik 25 was, was ik echt nog jong met niet veel levenservaring. Ik had het niet gedurfd en ik was er simpelweg niet aan toe. En dat wéét ik. Maar toch. Die kleine steken van wat als… Van willen inhalen.. Ze bleven prikken.

Toen viel mijn oog op bijgaand filmpje. Het vertelt het bijzondere levensverhaal van een 80-jarige Japanner. Deze man, die op hoge leeftijd nog model is geworden, schetst zijn leven. Zijn verhaal laat zien dat je nooit te oud bent om aan iets te beginnen en op iedere leeftijd nog dromen kunt hebben om te vervullen. Maar daarnaast gaf het me ook een ander inzicht. Een inzicht dat me deed denken aan een bijzonder huis op mijn geliefde eiland Bimini: de Dolphin House.

De bouwer van dit kleine hotel begon in 1993 met bouwen en hij bouwt nu nog steeds. Stukje bij beetje bouwt hij verder, met materialen die hij vindt. Iedere steen, iedere schelp heeft hij ergens op het eiland gevonden en gebruikt hij in het huis. Hij heeft geen bouwtekeningen, want hij bouwt met wat hij op zijn pad tegen komt en alles krijgt gaandeweg vorm. Laag voor laag, kamer voor kamer. En hij kan pas aan de volgende kamer, aan de volgende laag beginnen als het voorliggende onderdeel klaar is. En zo werkt hij al zijn hele leven aan zijn unieke hotel.

Ik realiseerde me door beide verhalen dat je soms eerst bepaalde stappen moet zetten, voordat je vervolgstappen kunt zetten. Eerst zullen de muren gebouwd moeten worden voordat je aan het plafond kunt beginnen.
Ja, er waren eerst andere stappen nodig om te komen waar ik nu ben. De ervaringen en keuzes in mijn leven, de vele verschillende reizen, mijn burn-out. Het zijn allemaal bouwstenen geweest die me hebben gemaakt tot de persoon die ik nu ben, tot het huis dat nu staat, tot de stappen die ik nu zet. Deze bouwstenen, met gewone keien, vele prachtige schelpen en hier en daar een roestige ketting, vormen mijn fundament. Het fundament waarvan het nu tijd is om aan de volgende prachtige verdieping te gaan beginnen.