Op het mooie pad waar ik nu al een jaar op loop, het pad dat zich steeds verder ontvouwt, loop ik al een tijdje te stoeien. Ik stoei met een snelweg die mijn pad doorkruist. Een snelweg die me veel brengt, maar een snelweg die me ook wat kost. En ik moet eerlijk bekennen dat ik soms het evenwicht een beetje kwijt ben. Op die snelweg en met het vervoersmiddel dat we daar het meest op gebruiken: de digitale snelweg en onze telefoon.

Ik ben al een tijdje aan het observeren hoeveel tijd ik zelf met mijn telefoon in de hand zit, maar ook hoeveel dat gebeurt bij anderen. De telefoon is er (bijna) overal en altijd. Bij mezelf zie ik het tijdens het wachten, in de trein, op de bank als de tv aan staat. Om me heen zie ik het overal: in de trein zit de hele coupé ermee in zijn hand, in een restaurant ligt nagenoeg op iedere tafel een telefoon. Of twee. In de stad lopen mensen ermee, zitten ermee op de fiets, in de auto. Het lijkt soms wel of we een nieuw lichaamsdeel hebben. Alsof we continue van alles op de hoogte en in contact moeten en willen zijn. We vullen loze momentjes met een beetje scrollen. Live gesprekken worden onderbroken als de telefoon gaat of als er een berichtje binnenkomt.

Ik ervaar er een onrust door, maar er is ook een nieuwe dimensie van contact waar ik nog niet de juiste plek voor heb gevonden. Een digitaal contact dat overal doorheen lijkt te lopen en dat op een bepaalde manier afvlakking met zich mee brengt. Ik stoei ermee en verlang soms wel eens terug naar het digitale bospad waar je veel bewuster was van het fluiten van de vogeltjes, de wind door de bladeren, de kleuren van de herfst.

Dit laatste deed me denken aan mijn onvergetelijke dolfijnenreis op het eiland Bimini. Met een klein vliegtuigje vloog ik vanaf Amerika naar dit idyllische stipje in de oceaan. Vanuit de lucht was ik al meteen verkocht. Het azuurblauwe water, het groene eilandje met de witte stranden, de atmosfeer. Wat een prachtplek..
Toen ik op de boot arriveerde waar ik twee weken zou doorbrengen, wilde ik na de eerste kennismaking en het opruimen van mijn spullen even een berichtje naar iedereen sturen dat ik goed was aangekomen en vertellen hoe heerlijk het was. Er bleek geen netwerk. Wat ik ook probeerde, ik kreeg geen verbinding. De paniek schoot toe. Ik was afgesloten van ’thuis’ (en was dat 10 jaar geleden niet de gewoonste zaak van de wereld?), er waren mensen jarig tijdens mijn vakantie, ik kon niemand iets laten weten. Ik heb van alles geprobeerd, maar tevergeefs. Ik gooide de telefoon uiteindelijk onder in mijn tas.
En eerlijk is eerlijk, ik moest even wennen, maar wat was het lekker. Ik had alle aandacht voor waar ik was, met wie ik was en om te voelen hoe gelukkig ik daar was. Ik was daar en nergens anders, niks of niemand die ik iets ‘moest’ laten zien of weten. Ik heb geweldige gesprekken gevoerd, uren over het water gestaard, bij de palmbomen gezeten met mijn gezicht in de zon, de wind door mijn haren, pelikanen die over me heen vlogen, ruisende bladeren en een fantastisch uitzicht. Ik was één met wie ik was en waar ik was en niets haalde me daar vanaf. En dat gold ook voor de anderen. Wat hebben we daar met elkaar intens genoten.

Hoeveel voordelen het ook heeft, soms zou ik de tijd terug willen draaien. Naar een tijd zonder mobiel. Maar wat is het ook makkelijk en verleidelijk. En wat ligt dat ding toch voor de hand.. En is dat niet net de crux?

Ik zoek het juiste evenwicht. Nu en straks als ik op reis ben. De ongekende voordelen van de digitale wereld en onze telefoon, maar ook het echte contact, de rust en de aandacht zoals ik dat op Bimini ervaren heb. Volledig daar, in dat moment, met wie, wat en waar ik ben. En haalt de telefoon ons daar nu net niet regelmatig vanaf?
We denken van alles te missen als we niet meesjezen op die snelweg, maar missen we eigenlijk niet het meest door er juist steeds op te blijven razen?

Ik leg hem de komende tijd vaker aan de kant, ga er bewuster mee om, kijk eens wat vaker uit het raam in de trein en naar de mensen om me heen. Misschien gaan anderen dat ook doen. En dan eens kijken of we weer een mooi bospad kunnen maken van de razende digitale snelweg.