Gewoon doén. Ja maar…

Afgelopen week was ik op een inspirerend evenement. Daar spraken grote namen als Richard Branson en Bear Grills. Mannen die véél voor elkaar hebben gekregen in hun leven. Ze spraken vol passie over hoe ze dit alles bereikt hebben en hoe ze steeds weer het hoofd boden aan tegenslagen en veranderingen.
Ik vond het bijzonder te zien dat al deze verhalen eigenlijk terug te voeren zijn naar één gemene deler. Alles wat ze bereikt hebben, is simpelweg ontstaan door het gewoon te doén.

Gewoon doén. Het klinkt zo simpel.
Afgelopen jaar heb ik veel gedaan. Mijn blog gestart, de Kilimanjaro beklommen, de kaders voor mijn grote reis bepaald en nu ben ik bezig met een reeks blogs voor het mooie concept 365 dagen Succesvol over het proces van burn-out. Stappen waar ik stuk voor stuk intens gelukkig mee ben. Stappen die ik heb gezet door te doén.
En toch bleef het verhaal van deze mannen door mijn hoofd spoken. Want, al heb ik veel gedaan, gewoon doén is niet altijd zo simpel als het lijkt.

Zo is daar nu de reis. En tijdens de reis wil ik mijn eigen business draaien. Maar voordat dat zover is, moet er nog wel even wat gebeuren. En dat hapert. Dat stokt.
Want zie daar. Ze zijn er weer. Mijn kostgangers.
Twee oude bekenden die bij het zetten van een nieuwe stap altijd bij me langs komen. Ze sluipen door de achterdeur naar binnen en naarmate de stap groter is en de sprong dieper, blijven ze langer plakken. En ze geven altijd tegengas.

Dat kan je toch niet? Wat als het mislukt? Zou je het wel doen? Anderen kunnen dat toch veel beter? Wat denk je nou?

Angst om te mislukken en twijfel aan mijzelf. Twee hele oude bekenden. Aangenaam.
Hoeveel plannen en mooie ideeën zouden er door deze twee al niet in de kiem zijn gesmoord? Mensen die heel graag iets willen, anderen de meest geweldige dingen zien doen, maar zelf niet durven of denken dat ze niet goed genoeg zijn?
En als je naar jezelf kijkt? Hoe vaak hield of houdt twijfel aan jezelf of angst om te mislukken jou tegen?

Gewoon doén. Het deed me denken aan een groep geweldige vrouwen die ik in Malawi heb leren kennen.
Ik werkte daar als vrijwilliger bij een plattelandsproject en had gehoord dat er een praatgroep was van vrouwen besmet met HIV. Deze vrouwen wilde ik graag ontmoeten. Ik mocht aanschuiven. Ze vertelden hun vaak schokkende verhaal en ik luisterde wezenloos, met tranen in mijn ogen. Verder werd er geen traan gelaten. Hier zaten krachtige vrouwen. Ze deden wat ze moesten doen om te overleven, letterlijk overleven. Tijdens de bijeenkomsten, waarvoor een aantal meer dan 2 uur moesten lopen, staken ze elkaar een hart onder de riem, boden hulp of een luisterend oor en zongen.

Deze keer spraken ze ook over inkomen. Ze kwamen niet rond en hadden vaak niet genoeg te eten. Het gevolg was dat de HIV-medicijnen die ze van de regering kregen, niet optimaal werkten. Hierdoor waren ze vaker ziek, konden niet werken en zo was de vicieuze cirkel rond. Ze hadden meer inkomen nodig.
Ik vroeg waar ze zelf aan dachten. Ze begonnen gelijk over het starten van een tweedehands kledingwinkeltje.
Ik werd nieuwsgierig en, met het sponsorbedrag uit Nederland in mijn achterhoofd, vroeg ik verder. Hoe zagen ze dat? Hoe wilden ze het aanpakken? Hoe kon dit inkomen voor langere tijd worden? Ze wisten het exact: ze wilden de kleding hier bij het project verkopen maar ook op de markt, daar konden ze een kraampje huren.
Ze hadden hun plan al klaar. Het enige dat ontbrak was startkapitaal. Het sponsorgeld had zijn doel gevonden.

We praatten verder en maakten uiteindelijk een lijstje. Samen kochten we de nodige spullen, waaronder een grote baal tweedehands kleding, en berekenden precies wat er minimaal per kledingstuk gevraagd moest worden. De winkel (niet meer dan een zeil op de grond) kon ‘open’.

We hadden de kleding nog niet uitgestald of de mensen uit het dorp stroomden toe. Het eerste kledingstuk werd door mijn mede-vrijwilliger gekocht onder luid gejuich. Het was de aanzet tot het verkopen van de rest.
Er ontstond als vanzelf een rolverdeling bij de vrouwen die het geheel zeer serieus namen. En naarmate er minder kleding lag en er meer geld binnenkwam, vloeide de spanning uit hun gezichten. Mijn duim, die ik te midden van het gewoel opstak, werd beantwoord met een onbetaalbare lach. Binnen een mum van tijd was alle kleding verkocht en hadden ze een dikke stapel bankbiljetten in hun hand. De trots op hun gezichten zal ik nooit vergeten. Een lied barstte los.
Eenmaal weer thuis, hoorde ik dat ze een kraampje op de markt huurden, een winstrekening hadden geopend en van de winst hun eerste geit hadden kunnen kopen, een groots bezit in Malawi. Wat een kanjers.

Deze vrouwen, die zich in complete onzekerheid bevonden qua gezondheid, qua toekomst, qua financiën, hadden geen angst om te mislukken. Ze twijfelden geen seconde aan zichzelf. Ze deden.
En ik realiseerde me dat er een belangrijk verschil is tussen hen en mij: zij vergeleken zichzelf niet met anderen. Zij keken naar zichzelf en hadden daar alle vertrouwen in. Zij waren hun eigen maatstaf.

En wordt onze maatstaf niet vaak bepaald door anderen? Door degenen die het mooist, het meest succesvol,
het meest geslaagd zijn? En is het vaak niet precies dat, waardoor we ons minder voelen en gaan twijfelen?

Nee, ik laat me niet (meer) weerhouden door die kostgangers. Het is tijd om een voorbeeld te nemen aan deze prachtige vrouwen. Door mijn eigen bijzondere pad te bewandelen en te blijven bewandelen. Met mijzelf als maatstaf en vol vertrouwen.
En dat kan, gewoon door te doén. Zonder ja maar.

4 gedachtes over “Gewoon doén. Ja maar…

  1. De spijker op zijn kop Annemieke! Geen woorden maar daden, soms toch best lastig….geen ge-ja-maar, heel goed!!! Ispirerend weer!

  2. Goed verhaal Annemieke, zeer inspirerend. Ik zeg: bang zijn, vreselijk twijfelen en dan gewoon toch doen!

  3. Dank Gedien! En het is inderdaad best lastig af en toe. Maar door gewoon doén, kom je toch het verst, hoe ongewoon het soms ook voelt!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.