Ik ben weer terug op mijn bospad. Na de fantastische klim van de Kilimanjaro, loop ik inmiddels weer op een wat alledaagser pad.
Toch loopt het wezenlijk anders met de ervaring van de Kili op zak. Ik loop anders, kijk anders en ervaar anders.
Afgelopen weken was het dan ook een mooi gebaand pad waarop ik liep. Waar ik weer prachtige mensen heb leren kennen en waar ik uitgekomen ben op plekken met mooie (voor)uitzichten. Want voor diverse groepen mag ik het verhaal van de Kili vertellen, mijn blog is geplaatst op een groot forum en ik mag mijn praktijkervaring vertellen op een dag waarop burn-out centraal staat.
Het komt allemaal voort uit de Kilimanjaro. De aanloop en de klim waren al geweldig, maar ook daarna komen er nog zoveel mooie dingen uit voort. Ik geniet er met volle teugen van.

Toch merk ik ook wat anders. En dat maakt het bospad ook wel weer wat hobbeliger. Want ik mis wat.
5 maanden lang heb ik een doel voor ogen gehad. Een groot deel van mij stond helemaal in het teken van. En hoezeer het nog iedere dag in mijn hoofd zit en welke mooie dingen er ook nu nog uit voortvloeien, de reis is achter de rug. Daar kan ik niet omheen. En dus ben ik, naast het vele nagenieten, toch ook langzaamaan weer vooruit aan het kijken. Want hoe ga ik verder?

Het grote plaatje heb ik absoluut voor ogen en de meeste puzzelstukken in handen – dat is door de beklimming alleen maar versterkt – maar daarmee gaat het leggen van de puzzel ná de Kili nog niet vanzelf. Ik merk dan ook dat ik op dit deel van het pad toch af en toe weer in een oude kuil stap of zomaar een tak in mijn gezicht gezwiept krijg.
En misschien ben ik te ongeduldig en wil ik teveel. Maar ik ben me heel bewust van alles van de afgelopen maanden. En wat dat met me gedaan heeft. En dat bevestigt zó dat reizen als deze, in al zijn facetten, me zo gelukkig maken. Dat schrijven erover, in al zijn facetten, me zo gelukkig maken. En dus denk ik verder.

Bovendien zijn er naast de onvergetelijke ervaring op de Kilimanjaro, twee tv-programma’s waarvan de inhoud me niet loslaat. Die me zo sterken om door te gaan om ook de volgende stap weer te willen zetten. Het zijn programma’s die ogenschijnlijk volledig tegenstrijdig zijn, maar die wat mij betreft elkaar juist heel erg versterken en die me diep raken.

Het ene programma zal weinigen verbazen: ‘Floortje naar het einde van de wereld’. Een programma, waarin Floortje Dessing op bezoek gaat bij mensen in de uithoeken van de aarde. Mensen die een verre van standaard leven leiden. Maar die daar heel bewust voor hebben gekozen omdat het hun droom is, hun diepste wens. Die mensen zijn wie, waar en wat ze zijn. Heel authentiek. En heel gelukkig.
Een Argentijns stel dat een oude auto kocht en besloot daarmee een jaar te gaan reizen. Inmiddels zijn ze 15 jaar en 3 kinderen verder en reizen ze nog steeds. Met diezelfde oude auto. De kinderen leren meer dan in de schoolbanken en met elkaar volgen ze waar de weg hen brengt.
Een Nederlandse vrouw die maandenlang in de woestijn van Namibië leeft om 5 zeer zeldzame woestijnleeuwen te filmen. Om dit aan de wereld te laten zien.
Een Amerikaans meisje backpackend door Nepal. 10 jaar later woont ze er en heeft ze een weeshuis opgezet waar nu 51 weeskinderen wonen. Zo van de straat en soms letterlijk uit de goot geplukt. Tot dan toe niets waard en kijk nu: vrolijk lachende kinderen met weer een toekomst.

Extreem? Misschien.
Mooi en inspirerend? Ja!

Want dit is wat ze ten diepste willen. En ze hebben er gehoor aan gegeven.

Ik smul ervan. Iedere keer weer. Niet alleen van de beelden, maar vooral van de mensen en de uitspraken die ze doen. Ik haal daar zoveel inspiratie uit en kijk vaak de programma’s terug. Soms met een zakdoek, soms met kippenvel, maar altijd met een glimlach. En dat de levens van deze mensen ook niet 100 % ideaal zijn, daar draaien ze niet omheen. Er zit een keerzijde aan deze keuzes. De omstandigheden zijn niet altijd even geweldig, het is best bikkelen, je geeft er dingen voor op. Maar de voordelen en het geluk dat ze ervaren, wegen blijkbaar altijd op tegen de nadelen. Want ze zijn er. Ze staan er. En ze hebben ieder voor zich de voor hen juiste keuze gemaakt.
Stuk voor stuk zijn dit voor mij voorbeelden. Omdat ik iedere keer weer zie dat dromen waargemaakt kunnen worden, dat dingen uit kunnen komen, ook al komt dat niet vanzelf. Deze mensen hebben ook hun eerste stap gezet, waarschijnlijk niet wetende waar het precies zou eindigen. Maar hier staan ze dan: te stralen en te vertellen dat wat ze nu doen, hetgeen is wat ze ook het allerliefste doen.

Het andere programma is nogal 180 graden anders. Het is een programma waarin een aantal jongeren gevolgd wordt tijdens hun laatste jaren/maanden. Want ze zijn ongeneeslijk ziek. Het is een hartverscheurend, maar tegelijkertijd prachtig programma: ‘Over mijn lijk’.
Hierbij zit ik altijd met zakdoek. Van verdriet, omdat mensen (ongeacht de leeftijd) uit het leven genomen worden op een tijd die zoveel te vroeg is. Maar ook van ontroering, want die jongeren laten stuk voor stuk zulke levenslessen zien. Je ziet deze jongens en meiden een ongekende wil en een kracht uitstralen. Om nog de dingen te doen die ze willen doen, om uit iedere dag nog zoveel mogelijk te halen. En het lukt ze te genieten, misschien nog wel meer als ooit tevoren.

Het is gek dat je anders gaat leven als het einde aangekondigd is. Maar het is ook zo mooi wat er gebeurt: hoe deze jonge mensen invulling aan die periode geven, ieder op zijn eigen manier, voor zichzelf en voor anderen. Om die wilskracht te zien, hoe ze met de dingen omgaan, dat ze toch hun weg vinden. Met alle hobbels en diepe dalen, maar ook met alle intens beleefde hoogtepunten en mooie momenten. En wat een voorbeelden zijn dat! Iedere keer weer. En de spiegel, die je laat zien dat echt niemand weet hoe het leven zal lopen, die schudt me wakker. Iedere keer weer.

Doen wat je het allerliefste doet. Dat kan klein of groot zijn. Die cursus volgen, die reis maken, meer tijd met je kinderen besteden, een B&B beginnen in Zuid-Afrika, een kleinschalige dagopvang opstarten, voor jezelf beginnen, naar Santiago de Compostella lopen. Of juist doen wat je het allerliefste doet door te stoppen met iets, omdat het je ongelukkig maakt.

Zondag hoorde ik een prachtige tekst:
Voor iedereen.
Die wacht.
Iedereen.
Die wacht op een voorjaarszon.
Aan iedereen.
Die zachtjes op een wonder hoopt.
Voor iedereen.
Die alles weglacht en wegloopt.
Voor iedereen.
Die dacht dat’ie niet dapper durft te zijn.
(Uit: Iedereen die wacht – Blof)

Dank aan alle mensen uit beide genoemde programma’s. Dank voor jullie levenslessen. En jullie spiegel. Om te doen wat je wilt. En vooral niet te wachten.