Ons eigen kunstwerk

“To be yourself in a world that is constantly trying to make you something else is the greatest accomplishment”- Ralph Emerson

Mensen kijken, ik vind het heerlijk. En regelmatig als ik dat doe, verbaas ik me dat werkelijk niemand hetzelfde is. Met zoveel mensen op deze wereld zou je denken dat de variatie een keer op is, maar dat is niet het geval. Hier, aan de andere kant van de wereld, denk ik af en toe bekenden te zien, maar iedere keer weer hebben die mensen wat van mijn bekende weg, maar altijd zijn ze anders.

Een paar weken geleden was ik bij de MoMA-tentoonstelling in Melbourne. Grootse stukken waren, vanuit New York, overgescheept en hier bij elkaar gebracht. Normaal gesproken ben ik niet zo van de musea, na één of twee zalen heb ik het meestal wel gezien, maar deze bleef me boeien. Ik merkte voor het eerst dat ik er anders naar keek. Ik las ieder informatiebordje bij ieder kunstwerk en kreeg zo inzicht in hoe de grote meesters naar de wereld keken en hoe ze dit verbeeldden in hun kunst. Iedere meester had zijn eigen zienswijze en gaf daar op zijn eigen wijze vorm aan, met de talenten en de techniek waar hij over beschikte. Ieder stuk uniek, met een geheel eigen verhaal, in een geheel eigen stijl. De tentoonstelling was daarmee zo divers als de meesters zelf.

Tijdens de pauze die ik tussen twee zalen in nam, dacht ik na over waarom ik nu anders naar deze tentoonstelling keek. En ik kwam tot de conclusie dat het door mijn schrijven komt. Sinds ik schrijf, kijk ik anders naar de wereld. Ik zie verhalen, ik zie beelden en probeer dat in woorden te vangen, op mijn manier. Zoals ook de grote meesters de wereld in beelden zagen, dat in hun kunst probeerden te vangen, op hun manier. Op één of andere manier werd ik heel blij van deze herkenning en raakte het me, ik merkte dat al deze unieke stukken me een duw gaven. Een duw om verder te gaan waar ik schoorvoetend naar op weg ben. Een duw in de richting van het vasthouden aan mezelf.

De reis die ik maak was niet alleen bedoeld om meer van de wereld te zien en erover te schrijven, maar ook voor mijn eigen ontwikkeling, om mezelf beter te leren kennen.
En naarmate ik langer op reis ben, schuifel ik stapje voor stapje dichter naar mezelf, door wat ik leer en door mijn eigen gevoel te volgen. Voor mezelf als persoon, maar ook in wat ik doe en hoe ik het doe; in mijn schrijven en in de ideeën die ik aan het uitwerken ben. Maar toch.. In alles gaat het nog steeds ongemerkt: het denken aan ‘de ander’. Hoe zouden anderen het vinden, zouden ze het goed vinden of vinden ze het niks? Zou ik het anders moeten doen?
Maar meer en meer verheft het stemmetje zich. Het stemmetje dat roept te vertellen wat ik graag wil vertellen, te doen wat ik graag wil doen, op mijn manier, met de talenten die ik gekregen heb. En daarmee te zijn wie ik ben. En ik vraag me nu wel eens af: zouden die grote meesters zich ook afgevraagd hebben of hun werk wel mooi en goed gevonden werd? Of is dit iets van onze tijd en waren zij overtuigd van hun werk omdat dit was wie ze waren?

Want in onze maatschappij is iets raars aan de hand. We zijn allemaal uniek, maar toch vinden we het lastig om onszelf te zijn. We willen niet teveel afwijken, we willen erbij horen; we denken bij de dingen die we doen of zouden willen, over wat anderen zouden vinden en we vergelijken onszelf met anderen (en meestal met mensen die beter zijn, waardoor je zelf altijd als mindere uit de bus komt..); we doen zoals we denken dat het hoort of hoe het van ons verwacht wordt. En dus doen we bepaalde dingen maar niet of doen we het binnen de grenzen. Maar hoeveel uniciteit en authenticiteit gaat daar niet mee verloren? Prachtige unieke kunstwerken – in welke vorm dan ook – laten we zo aan onszelf en de wereld voorbij gaan.

In de laatste zaal van de MoMA hing geen kunst. Het was een lege zaal. Maar ook daar werd een uniek kunstwerk gemaakt. Iedereen kon zich laten opmeten en op jouw hoogte werd je naam geschreven en de datum van je bezoek. Mijn naam staat er ook tussen en hoewel het van veraf één grote brei lijkt, kon je van dichtbij alle namen lezen, ieder mens stond er op zichzelf, door de unieke combinatie van die naam en die lengte op die datum.

En de tentoonstelling en dat simpele plekje op de muur wreef me goed in hoe bijzonder het juist is, dat we allemaal uniek zijn. Want wat als we allemaal hetzelfde deden en waren? Dan zou de wereld er grijs en eentonig uitzien, zonder enige sprankeling en uitdaging. Dan zou een tentoonstelling als deze in al zijn diversiteit niet bestaan en waren alle werken hetzelfde.
Ieder van ons is uniek, in wie we zijn en wat we kunnen. En als we daar uiting aan (durven) geven, kunnen ook wij ons unieke kunstwerk afgeven in de tentoonstellingsruimte die de wereld ons biedt. In al onze diversiteit. Door te zijn wie je bent. Is dat juist niet geweldig?

Ikzelf ben op weg. Soms zet ik mijn stappen nog voorzichtig en schuifelend en soms ferm en zeker. Maar allemaal gaan ze in dezelfde richting. In de richting van mijn unieke ik, in de richting van mijn eigen kunstwerk.

Zet jij je naam ook op de muur?

14 gedachtes over “Ons eigen kunstwerk

  1. Wat schrijf je toch prachtig. Ieder mens is uniek! En jij zeker! No doubt about it!?

  2. Pas als je de verwachting, van de ander over jezelf kan loslaten, ben je je ware unieke ik.
    Goed bezig Annemieke!

    Minet van de Bunt, mijn naam staat ook op de MOMO ( doorgroei) muur.

  3. Prachtig geschreven, kunstenaar!
    Waarom zijn we niet gewoon blij met ons uniek zijn?
    Raar om altijd die twijfels te hebben en te vergelijken.
    Gevolg van opvoeding en cultuur misschien?
    Omarm je eigen zijn en geef het voer om tot volle bloei te komen.
    Dank lieve Annemieke om ons attent te maken op deze vreemde ziekte in onze maatschappij. Die bewustwording is al helend.
    An

    Mooi

  4. Heerlijke ontdekkingen, ik kan mij er helemaal in vinden…annemiek!

    Ik had die laatste zaal graag willen zien.
    Wat een briljant idee.
    We hebben in Amersfoort het Kade museum.
    Heel soms, beetje stiekem richt ik ‘m wel eens in met mijn ideeën, foto’s, kleuren, letters…enz.
    Of ik nodig vrienden uit om samen een zaaltje met mij in te richten….
    Ik blijf creatief, overal…
    en mede door jou, borrelt er regelmatig iets omhoog.
    Die ene unieke Karen, waar ik heel tevreden over ben!
    Dank je wel!

  5. Wow Els, ik word er stil van, dank je wel..
    En echt ieder mens is uniek, met al zijn of haar talenten. Kijk maar eens naar jezelf en wat jij voor kunstwerk hebt neergezet afgelopen jaren, super!XX

  6. Wat een compliment Loes en bijzonder om dat van jou te krijgen, dank je wel!

  7. Leuk dat jouw naam ook op de muur staat 🙂
    En een mooie, rake aanvulling, dank!

  8. Fijn Karen! En ik ben zo blij te lezen dat je zo gelukkig bent met jezelf, mede omdat ik weet wat dat voor weg is geweest.., good on you!
    Heerlijk en bijzonder te lezen dat ik af en toe wat bij je kan laten borrelen 🙂
    Waarom ga je niet naar het museum toe en leg je eens wat ideeën voor?
    Blijf mooie kunstwerken maken meis!XX

  9. Dank je wel An, wat fijn te lezen..
    Ik denk zeker dat het met onze cultuur, of iig onze maatschappij te maken heeft: hoge verwachtingen, het ideaalbeeld dat we overal voorgeschoteld krijgen, de standaard die gesteld wordt op scholen etc. En als je daar niet aan voldoet, maakt dat veel mensen onzeker. Terwijl iedereen, maar dan ook echt iedereen, talenten heeft; zo belangrijk om daar naar te kijken in plaats van naar wie of wat je zou ‘moeten’ zijn!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.