Al een paar weken verblijf ik op dezelfde plek aan een prachtig stukje kust in het oosten van Australië. Voor het eerst heb ik niet de neiging verder te reizen, maar vind ik alles hier, op deze magische plek. Ik beweeg me binnen een straal van 500 meter en het is goed. Na ruim een jaar van plek naar plek reizen, ben ik nu op een locatie waar het heerlijk is om stil te staan en te ‘zijn’. En hoe tegenstrijdig het mogelijk klinkt in deze oase van rust, ik leef intenser dan ooit.
Alles komt hier op het juiste moment. Mensen, gesprekken, inzichten, lachsalvo’s. Het is allemaal een groot cadeau. En nog zoekend naar de ‘juiste’ afronding van mijn ongelooflijke reis, kwam ook dat op het juiste moment. Maar daar moest ik wel wat voor doen.

Voor de kust waar ik momenteel verblijf, vindt op dit moment ’toevallig’ ook de migratie plaats van de door mij zo geliefde walvissen. Voor de derde keer ben ik op het juiste moment op de juiste plek. Ik boekte een boottocht om ze van dichtbij te zien. Tijdens de autorit er naartoe vertelde de organisator dat hij naast deze boottochten ook een aantal weken per jaar op Tonga verblijft – de kraamkamer van de bultrug – en daar reizen organiseert om met ze te zwemmen. Mijn adem stokte. Ooit had ik Floortje naar het einde van de wereld zien reizen, op weg naar een familie op Tonga die haar de unieke ervaring gaf met deze magische giganten. Dit beeld had zich ter plekke in mijn hoofd vastgezet en was er nooit meer uitgegaan..
Tijdens het gesprek in de auto voelde mijn huid dan ook alsof het onder stroom stond. Half augustus zou hij afreizen, maar alle weken waren volgeboekt. Ik moest even slikken, maar wat had ik dan gedacht op deze korte termijn? Maar toch.. En voordat ik er erg in had, floepte het eruit of hij mij kon contacten in het meest onwaarschijnlijke geval dat er toch een plek vrij kwam. Ik stuurde hem diezelfde avond een mail en zond daarmee ook mijn hoop mee.

Twee dagen later ontving ik een mail. Iemand had afgezegd, er was een plek vrij en ik kon mee. Mijn hart ging als een dolle tekeer. Maar op hetzelfde moment stond mijn verstand op en kwam er met ferme handen in de zij dwars voor staan. Het wees me er subtiel op dat deze week te laat kwam. Ik had de einddatum van mijn reis vastgezet en had daarmee verplichtingen rond die tijd: ik moest zaken regelen voor mijn huis, had een tweede gesprek staan voor een mogelijke freelance baan en had bovendien mijn lieve familie en vrienden laten weten dat ik dan écht terugkwam. De storm was begonnen. En dat was niet de eerste keer.

Vier jaar geleden. Een andere droomreis kwam langs: vijf weken fietsen in mijn geliefde Afrika. Mijn toenmalige werk gaf echter aan dat ze me ‘slechts’ vier weken vrij konden geven, de vijfde week was er een belangrijk item gaande waarvoor ze me terug verwachtten. Vier weken was al geweldig, dus uiteraard stemde ik toe. Toen tijdens de reis de vijfde week echter naderde, begon ik buikpijn te krijgen. Ik moest uit een hechte groep stappen en ik kon deze ongekende droomtocht niet afmaken; een tocht die in de vijfde week zijn grande finale had in Zuid-Afrika met als finish Kaap de Goede Hoop. Het viel me zwaar en ik kreeg het erover met een fietsmaatje. Hij begon me vragen te stellen. Als ik het zo graag wilde, waarom belde ik mijn werk niet om het ze voor te leggen? Waarom boekte ik mijn ticket niet om?
Ik keek hem met een verwarde blik aan, dit was nog nooit in me opgekomen. Afspraak was afspraak en een vlucht was een vlucht. Dit kon ik toch niet maken? Maar hij had iets aangewakkerd. Ik zag een paar uur niets van de omgeving en in mijn lijf woedde een strijd. Want wat als ik deed wat hij zei? Maar naarmate de tijd verstreek zette mijn verstand, verantwoordelijkheidsgevoel en afspraak-vastheid onwrikbaar hun hakken in het zand. Ik kon het niet.
Met tranen in mijn ogen nam ik een paar dagen later afscheid van de groep en de week erna zat ik met samengeknepen maag op mijn werk naar de glorieuze foto’s te kijken van de tocht naar Kaap de Goede Hoop.
Het belangrijke item op mijn werk waar ik voor terug moest komen, bleek buiten mij om reeds gedaan.

En nu stond ik voor hetzelfde. Ik had zaken vastgelegd, er stonden afspraken, ik had verantwoordelijkheden en in mijn hoofd stond een datum. Ik ‘moest’ terug. Maar ook nu lag aan de andere kant een grote droom binnen handbereik. Wat als ik..
En zoals ik nu altijd doe met dit soort beslissingen, stelde ik mezelf voor aan het einde van mijn leven. Hoe zou ik hierop terug kijken als ik dit nu niet deed? Het antwoord was duidelijk, dit keer moest ik de poging wagen. Ik mailde de dame waar ik een tweede gesprek mee had, zelf een reizigster, legde haar eerlijk de situatie voor en vroeg of er mogelijkheden waren om het één en ander te wijzigen. Een paar uur later kreeg ik een mail terug. Haar eerste zinnen waren: Ga! Doen! Als dit je droom is, ga ervoor, je ultieme kans, een ervaring voor het leven! En daarna volgde er een oplossing voor het gesprek. Het voltage op mijn huid was terug. Eén hek was open gezet.
Ik keek naar hek nummer twee: mijn financiën. Met het boeken van deze trip zouden mijn reserves slinken en daarmee werd een grote angst getriggerd. Het angstduiveltje wat-als-ik-zonder-kom-te-zitten sprong als een razende op en neer op mijn schouder. Ik hield nadien echter genoeg over en in gedachten zette ik bovendien een aantal opties op een rijtje mocht er toch iets gebeuren. Met – eerlijk is eerlijk – toch enigszins het zweet op mijn rug kon ik ook dit hek open zetten.
Ik keek naar hek nummer drie: de datum die ik had vast gezet en die ik had gecommuniceerd naar het thuisfront. Wat als ik dat toch nog iets opschoof? Dit hek was eerlijk gezegd het lastigst open te zetten, mijn (verantwoordelijkheids)gevoel ging er dwars voor liggen. Maar dit keer was mijn hart sterker en kon ik, zij het met moeite, ook dit hek open duwen. Tot slot bekeek ik de situatie rondom mijn huis en ook dit bleek oplosbaar. Hek nummer vier stond open. De weg lag vrij.

Afgelopen zondag heb ik de reis naar Tonga bevestigd. Mijn ultieme droom komt uit en daarmee rond ik mijn huidige reis af op een manier die ik nooit voor mogelijk had kunnen houden.

Met de les uit Afrika helder voor ogen en de beslissing die ik daardoor nu genomen heb, bedacht ik me hoe vaak we onszelf beperkingen opleggen omdat we geen opening zien of durven zien. Hoe vaak zitten we niet op een bankje met dichte begroeiing vlak voor onze neus? Begroeiing waardoor onze blik beperkt of belemmerd wordt? Hoe vaak sluiten we hierdoor zaken uit of houden dingen voor onmogelijk? Zelf kon ik ook de les van mijn fietsmaatje nu pas toepassen, vier jaar later. Door dit keer te zoeken naar mogelijkheden, door dit keer de struiken opzij te duwen en daarmee een bredere blik te creëren. Een blik waarmee je vanuit een ander perspectief kunt kijken, die je na doet denken over een plan A, B, C en D, een blik waarmee je in alle eerlijkheid met jezelf en anderen overlegt. Een blik waarmee je je eigen opening kunt creëren in het dichte struikgewas en zo wegen wegen vrij kunt maken. Wegen die je van tevoren nooit voor mogelijk had gehouden.