Storm voor de stilte

Het is 2011, Nieuw-Zeeland. Ik trek in mijn eentje 3 weken rond en heb mezelf getrakteerd op een zeiltocht door de prachtige fjord-achtige wateren van Doubtfull Sound. We zijn al even op weg. Na een bus- en een korte boottocht, zitten we nu weer in een bus voor het laatste stuk. Langzaam rijden we via een sterk kronkelende en afdalende weg naar beneden, onze blik op de intens groene omgeving en op het donkerblauwe water dat beneden op ons ligt te wachten. Eenmaal daar ligt er een grote zeilboot klaar. Mijn verblijfplaats voor de komende twee dagen.

Al gauw laten we de kust achter ons en varen we de natuur in, aan beide zijden van de boot bergen, beplakt met vele kleuren groen. Voor de boot strekt zich een gang van diepblauw water uit, omlijst met schaduwen van achter elkaar gelegen bergen zover ik kan kijken. Het waait hard. Heel hard. Op het dek kan ik met mijn volle gewicht tegen de wind inhangen zonder dat ik voorover val. De wind raast door mijn haren en ik absorbeer de fantastische omgeving. Mijn gedachten gaan alle kanten op, maar daarnaast welt diep van binnen een warm, groots gevoel op. Dit is bijna te mooi. Met mijn geheugen neem ik foto’s, dit wil ik vast houden. Achter de bergen naderen donkere wolken. Ze komen dreigend dichterbij, blijven even hangen, laten een paar druppels los maar glijden vervolgens over ons heen. Een paar minuten later breekt ineens de zon door. Krachtige zonnestralen zetten de omgeving in een prachtig licht. Ik geef me over aan deze grillen van de natuur. De wind heeft mijn gedachten inmiddels weggevaagd en vult mijn hoofd met het prachtige beeld wat voor me ligt.

                              

De volgende dag is het weer omgeslagen. De wind is gaan liggen en er staat een stralende zon aan de hemel. Een strakblauwe lucht strekt zich voor ons uit en tekent zich af tegen de groene steile wanden en het donkere blauw van de zee. Het is nog mooier dan gisteren. Ik voel de warmte van de zon op mijn gezicht. Met een rustige motor en dit keer ook met wapperende zeilen, glijden we verder door deze droomvlucht.

We naderen zachtjes het ‘einde’ van het fjord. Ik zit doodstil en absorbeer iedere seconde van dit prachtige schouwspel tot in mijn vezels. Dan, als we vlak bij de kant zijn, zetten ze de motor uit. Een oorverdovende stilte valt over ons heen. Kippenvel schiet over mijn hele lichaam. Ik sta met ongeveer 40 andere mensen op het dek en niemand zegt wat, sommige monden staan open. Moeder natuur trakteert ons op een waanzinnig beeld, de zee spiegelglad waardoor de bergwand tot op detail weerspiegeld wordt. Een traan glijdt langs mijn wang. Van intens geluk, de stilte, van de schoonheid die me omringt, van de reis hier naartoe, van dat ik hier ben en volledig één met het moment. Ja, dit is waarom ik zo van reizen houd.

                         

Deze memorabele zeiltocht schoot deze week ineens in mijn gedachten. Ik zit weer op die boot. Na een lange kronkelende weg, glijd ik nu langzaam op mijn doel af, de motor aan en de zeilen  gehesen. Het is een prachtige tocht dwars door en op weg naar onvergetelijke vergezichten. Maar wel met veranderlijk weer.

Er raast een storm door het vele regelen en de lange to-do lijsten. Een storm omdat werkelijk alles op losse schroeven staat. Mijn baan is afgelopen, geen maandelijks gestort bedrag meer, mijn ritme, vaste gewoontes, het ‘gewone’ gangetje, niets is meer hetzelfde. Donkere wolken dreigen als ik denk aan het wegbrengen van mijn lieve kat, aan het verlaten van mijn thuis, aan mijn spullen die een andere bestemming krijgen, de vele herinneringen die daarmee door je handen gaan. Het is een storm waarvan het me niet altijd lukt om er in te hangen. Het blaast me zo nu en dan omver en op zo’n moment vraag ik me echt af waarom ik dit ook alweer wilde. Mijn comfortzone leidt aan chronische spierpijn. Het is niet een enkel voorzichtig stapje wat ik er buiten zet, nee, ik heb een PR gehaald met het eruit rennen. Mijn lichaam schreeuwt om ‘normaal’, om het oude vertrouwde, om alles laten zoals het was.

Maar dan breken door de wolken ineens krachtige zonnestralen door: mijn inschrijving bij de KvK, een fijne bewoner voor mijn huis, de handtekening waarmee ik mijn eerste officiële opdracht binnen heb. Een strakblauwe lucht strekt zich voor me uit bij het akkoord op mijn jaarvisum Australië, bij het contact met twee prachtige projecten waar ik tussen ga kiezen om mijn reis te starten, bij de gedachte aan de rijkdom van deze keuzes, de vrijheid en de droom die nu binnen handbereik ligt.

De laatste weken op weg naar mijn droom. Van stevige storm tot doorbrekende zonnestralen, van dreigende wolken tot een strakblauwe lucht, van deinende golven tot een spiegelgladde zee. Het komt allemaal langs.

De storm voor de stilte. Een stilte die waarschijnlijk pas in het vliegtuig over me heen zal vallen of op een later tijdstip. Op een moment dat de motor even stilvalt, een moment dat ik om me heen kijk met open mond en kippenvel, een moment dat het bekende gevoel van intens geluk in me opwelt omdat ik reis. Dat waar ik zo van houd. En eigenlijk wilde ik dat het al zover was.

12 gedachtes over “Storm voor de stilte

  1. Wat een prachtig verhaal uit Nw- Zeeland ! Dat is dus waar je het voor doet. Echte parels, die niemand je meer kan afnemen…. Wat een rijkdom ! O.k. logisch dat je je nu nog heel onrustig voelt, maar de stilte komt zeker, na deze storm !
    Liefs, Wil.

  2. Je gaat vast en zeker fantastische dingen beleven Annemieke! Wat een heerlijk vooruitzicht 🙂 Sterkte met de laatste dingetjes, wel heftig…maar zal de moeite waard zijn!

  3. Ha lieve Wil, dat zijn inderdaad de parels waar je het voor doet, dat zijn zulke bijzondere momenten! En dat zijn ook de herinneringen die helpen in de storm, die nu aardig woedt..
    Het komt goed!
    XX

  4. Jaaa, Esther, jij weet het waarschijnlijk als geen ander! En jij hebt de ‘stilte’ al gevonden in het mooie Knysna, you’re doing good lady! Wie weet tot snel… Liefs!

  5. Lief Gerdien, dank! Het is zeker heftig, maar onderdeel van het proces en daar moet ik doorheen.. Nog even doorbijten! Maar, zoals je zegt, het vooruitzicht is heerlijk en het gáát de moeite waard zijn..
    XX

  6. Hi Annemieke,
    Wat een schoonheid, durf en écht luisteren naar jezelf! Respect. Heel veel mooie tijden en inspiratie gewenst en succes met schrijven. Lieve groet, Rianne

  7. Ha Rianne, wat een mooie reactie. Het is niet de makkelijkste weg en het gaat met vallen en opstaan, maar het leren luisteren heeft de afgelopen periode al zoveel mooie dingen opgeleverd! Ik hoop komend jaar op voortzetting daarvan en stukje bij beetje durf ik erop te vertrouwen.. Dank je wel!
    Lieve groet,
    Annemieke

  8. lieve Annemieke,
    als ik dit lees, voel ik jou!
    ik begrijp jouw onrust heel goed, maar dit is zo’n juiste keuze!!!Yes you can do it!
    wat gaaf dat ik op tijd kan instappen in jouw avontuur.
    ik wens je zóveel mooie momenten.
    Ja, ik ben trots!
    Wij snappen elkaar zo goed, ik heb zo’n zin om je te volgen……
    Voor mij is dit ook een rijkdom!
    liefs Karen.

  9. Lieve Karen, dank je wel voor je lieve en mooie woorden.. Ja, we snappen elkaar zeer goed en kunnen volgens mij veel van elkaar leren, ieder op onze eigen reis. We blijven elkaar volgen en wens jou hetzelfde: heel veel mooie momenten op je nieuwe weg, mét je creativiteit en je eigen keuzes. Ook you can do it!
    Veel liefs,
    Annemieke

  10. Lieve Annemieke, het is bijna zover. Stap voor stap naar wie jij werkelijk bent en altijd was. Een moedig, mooi echt mens.
    Ik ben blij je te kennen ook al lijkt het van wat ver. Ik ga je zeker volgen . Met goede wensen en vertrouwen in jou.

  11. Lieve Tjits, ik word er even stil van, wat een mooie woorden.. Dat blij te zijn elkaar te kennen is geheel wederzijds, mooi mens! Ik wens jou alle goeds met de stappen die jij zet, ook steeds een stukje dichter bij jezelf.
    We’ll be in touch!
    Alle liefs,
    Annemieke

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.