Het gaat goed met de Kili! Afgelopen zondag had ik een lieve, stoere oud-collega op bezoek die begin dit jaar de Kili heeft beklommen. De foto’s en verhalen maakten het verhaal weer concreter. En naast dat de zin in en de verbeelding over de beklimming hierdoor nog groter geworden is, is mijn vertrouwen ook een stuk gegroeid 🙂
Het trainen is inmiddels een onderdeel van mijn weekritme geworden en gaat goed. Het klopt echt: hoe meer je eraan doet, hoe meer het motiveert. En de frequentie is – met nog 3 maanden te gaan – inmiddels omhoog geschroefd naar 5 dagen per week. Ook het sponsorbedrag groeit gestaag en staat inmiddels op bijna EUR 2000,-! Dankzij alle geweldige giften die ik inmiddels heb mogen ontvangen voor Warchild. Dat betekent dat er al bijna 200 oorlogskinderen de berg kunnen gaan beklimmen op weg naar Hun Piek Van Vrijheid. Een geweldige gedachte. En mooi om uit allerlei hoeken die betrokkenheid van iedereen te mogen ervaren.

En dat vind ik nou het mooie aan mensen. Dat je samen, met elkaar, zo ontzettend veel kunt doen en bergen kunt verzetten.
Dit ‘samen’ was ook echt één van de redenen dat ik de reis naar de Kili op deze manier wilde doen. Met elkaar. Met daarbij gezamenlijk de top, maar óók het goede doel voor ogen. Dat geeft extra dimensie. Samen met een groep mensen werken aan een doel en dit keer dan ook nog een doel met betekenis. Ik vind dat een geweldig iets. Het bezorgt mij een ongekende energie en emotie.

Toen ik hierover zat na te denken, kwam meteen een onvergetelijke herinnering bij mij boven van mijn Afrikaanse fietsavontuur vorig jaar.
We hadden een dag in de Namibische woestijn. We fietsten in de enorme leegte waarbij de weg nauwelijks van de rest van de omgeving te onderscheiden was. Alles was één stoffige vlakte. We hadden er inmiddels al een fikse rit van zo’n 60 kilometer opzitten. Het was midden op de dag en de zon stond brandend boven ons. We moesten nog zo’n 10 kilometer en naast de moeheid en de zon, was er een allesoverheersende wind, pal tegen onze fietsrichting in.

Na enig overleg met de groep of we de truck in zouden gaan en het zouden laten voor die dag of dat we door zouden fietsen, besloten we door te gaan. Maar dan wel als groep. De onderlinge verschillen waren groot waardoor iedereen over het algemeen op zijn eigen tempo fietste. Maar niet nu. Nu gingen we als één geheel.
We vormden een waaier met elkaar waarbij de sterkere en grotere fietsers voorop reden en daarmee de daar achterliggende fietsers uit de wind hielden. Regelmatig wisselden de fietsers vooraan van positie, maar we bleven als één geheel bij elkaar. Ik moest alle zeilen bijzetten om het tempo bij te houden en heel goed uitkijken dat ik niet in het wiel van een ander reed. Het zweet gutste van mijn voorhoofd, ik had kramp in mijn benen, maar ik werd meegenomen en ging, 10 kilometer lang. Als onderdeel van het geheel.
En hoe heet ik het ook had, hoe stekend de pijn in mijn benen ook was, ik voelde maar één ding: kippenvel over mijn hele lijf. Door het voortbewegen van de groep als geheel; door de mensen die naar elkaar omkeken of iedereen bij kon blijven; door de sterksten voorop die hiermee de anderen vooruit hielpen, door het samenspel. Dat enorme gevoel van eenheid. Als één blok. Met elkaar. Het was dat er geen enkele mogelijkheid was om mijn tranen de gelegenheid te geven, anders was ik flink aan het snotteren geslagen van dit gevoel. In mijn eentje was dit stuk een absolute worsteling geweest. En nu haalden we die 10 kilometer. En waren we er voordat ik het wist.

En dit gebeurt nu ook weer onderweg naar de Kili.
Een aantal weken geleden hadden we een bootcamp. We kenden elkaar nog niet zo goed. Maar tijdens het sporten samen was er ineens iets. Mensen begonnen elkaar aan te moedigen, schouderklopjes te geven, aan te sporen om vol te houden. Tijdens het gezamenlijke weekend in de Ardennen, waarbij we een 5 uur durende wandeling hadden, was daar ook dat gevoel. Handen werden naar elkaar uitgestoken, er werd op elkaar gewacht, er werd geklapt voor mooie momenten.

En dat is wat ik ervaar met mensen samen. En wat het zo bijzonder maakt. Je neemt elkaar mee, door een woord, een gebaar, door een actie. En met elkaar kun je uitstijgen boven hetgeen je voor elkaar zou hebben gekregen als je alleen was geweest. Haal je meer uit elkaar. Uit jezelf. Meer dan een ieder voor mogelijk had gehouden. En dat alles door krachten te bundelen. Het kan.

Straks gaan we gezamenlijk die berg op, over pieken en door dalen, gezamenlijk, letterlijk en figuurlijk. En ja, iedereen moet zijn eigen voeten stap voor stap neerzetten en zelf die inspanning leveren. Maar we zijn samen. En dat geeft een ongekende kracht.