Een gevulde rugzak, een oude wereld en nieuwe keuzes

Sinds een paar weken ben ik weer terug in Nederland. Na het fantastische walvisavontuur op Tonga, vloog ik via twee geliefde tussenstops in Australië uiteindelijk door naar Nederland, waar lieve familie en vrienden op me stonden te wachten. En wat stap je dan blij, maar ook vreemd het vliegtuig uit. In een volledig bekende omgeving, met volledige bekende geliefden en met een volledig bekende taal. En tegelijkertijd is het zo anders.

Naast de vele fijne ontmoetingen, knuffels en gesprekken met familie en vrienden, kan ik niet ontkennen dat het wennen was (en af en toe nog steeds is) om weer hier te zijn. Wennen om niet meer de vele vanzelfsprekend geworden, spontane dagelijkse ontmoetingen te hebben; wennen aan de toch weer wat meer routine vanuit een vaste plek; wennen om niet steeds meer te ontdekken.
Het is echter met name wennen om mezelf weer te vinden. Mezelf te vinden in een wereld die zo vertrouwd is, maar waar ik nu anders in sta. Met alle ervaringen, beelden en mensen die een plekje hebben gekregen in mijn levensrugzak. Een rugzak die nu een overvolle schatkist is aan waardevolle herinneringen, mooie hoogte- en dieptepunten, dierbare contacten, maar vooral ook vele prachtige leermomenten.

En hoe vol die rugzak zit, realiseer ik me meer en meer nu ik weer in Nederland ben. Ik merk het aan oppervlakkige dingen als Engelse termen die er nog met regelmaat tussendoor schieten, ik merk het aan de twijfel of ik aan de juiste kant van de weg zit, ik merk het aan de herinneringen die dagelijks door mijn hoofd schieten. Maar ik merk het vooral aan de impact van de volledige ervaring, alles bij elkaar, die diepgaand is.

Op reis kreeg ik regelmatig de vraag of ik het idee had veranderd te zijn. Ik kon daar op zo’n moment nooit zo op antwoorden, ik gaf altijd aan dat ik verwachtte dat pas te kunnen zien als ik weer voet op Nederlandse bodem zette. En dat laatste klopt als een bus. Met een veranderde blik in een vertrouwd land, waar eigenlijk alles nog hetzelfde is, is een aparte gewaarwording. Je kijkt als een soort toerist naar het land, de mensen, de gewoontes en het dagelijkse leven. En dat is leuk, opvallend en soms verbazingwekkend en confronterend.
Ik zie heerlijke, knusse Hollandse gezelligheid, een land waarin we rijk zijn en een land met een bijzonder verleden en geweldige tradities. Maar ik zie ook een land van overregulering, een land waar nagenoeg ieder stukje een bestemming heeft, een land waarin controle hoog in het lijstje van kenmerken staat.

Ik sta met een nieuwe ik in mijn oude leven en zoals een lieve nicht een paar weken geleden zei: misschien is dit wel de grootste uitdaging om dat vast te houden. En ze heeft gelijk. Afgelopen weken kon ik mijn draai moeilijk vinden, ik had moeite weer een ritme op te pakken en er ontstond al gauw een gevoel dat ik van alles moest. En ik ontdekte na enige tijd dat dat komt omdat ik moeite heb met dingen die altijd heel gewoon voor me zijn geweest. En daarmee zag ik waarin ik veranderd ben.

Ik merk dat ik moeite heb met het ‘agenda-leven’, om afspraken te maken op langere termijn, om überhaupt afspraken te maken. Na 15 maanden letterlijk met de dag leven, merk dat ik niet meer zover vooruit kan kijken en weinig wil vastleggen. Agenda’s waar de eerstvolgende maanden al helemaal zijn vastgelegd? Ik krijg het in mijn hoofd niet meer rond. Ik heb een leven ervaren met nauwelijks afspraken, een vrij en spontaan leven, waarmee (of waardoor..?) de meest geweldige dingen op me afkwamen.
Ik merk dat ik moeite heb met spullen. Ik merkte het al na een paar dagen toen ik de dozen uitpakte met kleding en schoenen. 20 broeken? 16 paar schoenen? Wat moest ik er allemaal mee? Ik heb al die tijd uit één koffer geleefd en ik kon het er prima mee af. Ik kocht de noodzakelijke dingen die op of kapot waren en dat was het. Het hebben van een beperkte keuze was voor mij een verademing. Een adem die me bij wijze van spreken een paar weken later ontnomen werd toen ik bij de kerstafdeling van de Intratuin liep, het beklemde me gewoon. Zó veel.. En we hebben het allemaal niet nodig.. En toen merkte ik dat ervaringen voor mij zoveel belangrijker zijn geworden dan spullen.
En als derde merk ik dat ik gewend ben geraakt en grote waarde ben gaan hechten aan (de) vrijheid. Vorige week zat ik ’s ochtends vroeg in een volle trein, gevuld met stuurs kijkende mensen, de meesten gericht op hun mobiel en met grote, snelle passen de trein uitlopend, zodra deze stopte. Ik dacht aan de ochtenden in Byron Bay, waar ik na het ontbijt met mijn kop koffie naar het strand liep, uitkeek over de prachtige zee, dolfijnen en surfers zag en ontspannen praatjes had met hostelgenoten of mensen die langskwamen of gewoon in stilte voor me uit staarde. Na de work-out op het strand in de ochtend, nam ik plaats in één van de koffietentjes aan het strand en om daar mijn laptop open te klappen en aan het werk te gaan. Zou iemand in de trein weten dat dat ook mogelijk was?

Sommige mensen gaven op basis van bovenstaande aan: Ja joh, welkom terug in het echte leven. En voor het eerst kon ik ze geen gelijk meer geven. Er is een ander écht leven. Ik heb het 15 maanden geleid. Een leven waarin ik deed wat ik het liefst wilde. Een leven waarin ik anders werkte, minder werkte en waarin ik werken soms ruilde voor kost en inwoning, een leven waarin ik tijd had stil te staan, écht te ont-moeten. Een leven van nieuwe plekken, ervaringen en mensen, van schrijven, van mensen inspireren. Het kon. En dit is voor mij echt leven.

En toch merk ik dat ik het zelf nog steeds een confronterende conclusie vind, want het is nogal wat. Een leven dat nagenoeg aan niets voldoet wat in ons dagelijks leven ‘gangbaar’ is, een leven dat niet past in de ‘structuur’ die we met zijn allen bedacht hebben. En dan is het heel makkelijk om weer in dat leven terug te glijden. Maar dat is niet wat ik wil. Ik merk dat de plannen die nu ontstaan, passen binnen een leven onder mijn voorwaarden. Voorwaarden die voor mij belangrijk zijn, om een leven te leiden waar ik gelukkig in ben, een leven waarin ik iets kan betekenen, voor mezelf, voor anderen en voor de wereld. Een leven waarin reizen, schrijven, vertellen en inspireren centraal staat.

Tijdens het schrijven van deze blog, schoot met een glimlach een eenvoudig zinnetje in mijn gedachten. Een zinnetje dat 3 jaar geleden de ommekeer betekende. Een zinnetje dat tijdens mijn burn-out ervoor zorgde dat ik mijn toenmalige baan opzegde. Een zinnetje dat er mede voor zorgde dat ik besloot mijn blog te beginnen. Een zinnetje dat er mede voor zorgde dat ik uiteindelijk op reis ging. En een zinnetje dat er aan heeft bijgedragen dat ik sta waar ik nu sta, met een rugzak waar geld en spullen een minder prominente rol in gekregen hebben, maar waar de rijkdom zit in onbetaalbare ervaringen, ontmoetingen en ‘aanrakingen’.

“Je hebt altijd een keuze.”

Dit ene zinnetje is zo eenvoudig, maar blijft relevant. Want ik realiseer me dat ik ook nu weer op een kruispunt sta, dat mijn volgende keuzes belangrijk zijn om voort te zetten waarom ik On her way begonnen ben. Het vraagt om een vervolg. Een vervolg als ode aan mijn reis, de journey die me zoveel heeft geleerd en opgeleverd. Een vervolg met nieuwe keuzes, nieuwe plannen, spannende keuzes, spannende plannen, maar keuzes en plannen in de juiste richting.
En natuurlijk slaat ook nu de onzekerheid af en toe weer toe, maar in iets mindere mate. Want de ervaringen in mijn rugzak geven me vertrouwen en zekerheid, dat er zóveel mogelijk is, dat je meer kunt dan jezelf denkt en dat er, hoe lastig het soms ook is, altijd een oplossing komt.

En dus ga ik verder, On her way deel 2 🙂
Met een prachtig gevulde rugzak, in een voorlopig oude wereld, maar met nieuwe keuzes. Want: je hebt altijd een keuze. Ook als je denkt geen keuze te hebben.

18 gedachtes over “Een gevulde rugzak, een oude wereld en nieuwe keuzes

  1. Wauw, ben er stil van! Zo veel stof om over na te denken, maar zo veel waarheid! Hoop je toch nog een keer te ontmoeten, voordat onze paden weer scheiden!

  2. Wat een prachtig verhaal Annemiek en wat een ervaringen heb je opgedaan. Wat is het zinnetje waar ‘je hebt altijd een keuze’, maar ook moeilijk omdat daarbij ook weer twijfel komt of dat de goede is. Hoe dan ook het leven blijft interessant om te leven. Jij hebt in ieder geval hele goede keuzes gemaakt. Succes met het maken van de volgende keuzes.
    Blijf graag je blog volgen.

  3. Lieve Herma, dank je wel voor je mooie reactie, dat maakt mij altijd weer stil.. Ik hoop dat het je wat helpt op jouw pad. En we gaan elkaar zeker treffen om bij te praten ergens de komende tijd, komt goed!
    Veel liefs,
    Annemieke

  4. Lieve Olga, reacties als de jouwe maken me altijd zo’n blij mens, dank je wel!
    Het leven blijft absoluut interessant om te leven, met zijn ups en downs, maar daarin is de keuze die we hebben er altijd! En wat de twijfel aan het ‘goede’ betreft: vaak voel je wat het juiste is om te doen, ook al lijkt dat niet altijd even logisch. En als er bij een bepaalde keuze twijfel blijft, dan óf niet doen óf het eens (uit)proberen; dan weet je snel genoeg of het het ‘goede’ is..
    Jij ook succes met het maken van jouw keuzes en fijn dat je mee blijft lopen!
    Veel liefs,
    Annemieke

  5. Lieve Annemiek,
    je bent zomaar alweer een tijdje terug in Nederland…
    de dagen, de weken gaan snel, te snel….
    Ik sta bewust stil bij dingen. Zoals vandaag. Mooi weer, ik pak bewust mijn eigen tijd. (na een vervelende week met emoties, moe van het werk, enz.) Drie aandacht vragende mensen om mij heen en mijn antwoord is: Nee, ik wil even niet!
    Dat is soms lastig hier in Nederland, jouw Kerstmarktervaring is zo’n goed voorbeeld van hoe wij hier leven….het wordt je (bijna) opgedrongen, maar je “hoeft” er niet aan mee te doen.
    Jazeker, die keuze heb je!
    Vertrouwen en zekerheid helpen je daarbij, als je dat hebt, kun je alles aan. (Ik spreek inmiddels uit ervaring, oef)
    Het toepassen van deze 2 mooie eigenschappen kost tijd, veel
    oefenen, uitproberen, resultaat voelen,…..en vooral tevreden(!) zijn over jezelf.
    Prachtig om te lezen hoe jij je beweegt in deze ontdekkingstocht, want ook in Nederland reis je door…
    En als je ergens over wilt twijfelen, twijfel dan over de grenzen van je mogelijkheden. Want tja, je hebt een keuze.
    Uitgaan van je eigen vertrouwen, vind ik de grootste ontdekte schat in mijn eigen leven.
    Er staat jou nog heel veel moois te wachten…en dat is een fijn gevoel.
    Wanneer de tijd rijp is, vind ik het leuk om elkaar weer eens te spreken, live!
    dikke groeten van Karen.

  6. Lieve Annemieke, wat een prachtige blog. Je schreef dat je het spannend vond om te plaatsen….. gelukkig heb je het gedaan! Mooie levenservaring opgedaan en nu weer een nieuw avontuur. Dank voor het delen en inspireren! Take care! Liefs, Leonie

  7. Lieve Karen, dank weer voor je uitgebreide en mooie reactie. Veel ware woorden, waar voor mij één zin eruit springt: ‘als je ergens over wilt twijfelen, twijfel dan over de grenzen van je eigen mogelijkheden. Want ja, je hebt altijd een keuze’.
    Uitgaan van je eigen vertrouwen en daarbinnen verkennen van je mogelijkheden met de keuzes die je daarin hebt, geven zo een prachtig uitgangspunt! 🙂
    Dank je wel en we gaan elkaar binnenkort zeker spreken!
    Veel liefs,
    Annemieke

  8. Lieve Leonie, wat fijn om dat terug te krijgen. Dat was dit keer inderdaad spannend, maar ook de vele overige reacties (op LinkedIn) gaven aan dat het blijkbaar het juiste was om te doen, blij mee!
    Dank voor je lieve, warme woorden.. Ik neem ze mee op mijn verdere avontuur!
    Veel liefs,
    Annemieke

  9. Lieve Annemiek,
    Dank voor je mooie verha(a)l(en). Het is herkenbaar. Volgende maand fiets ik een paar weken over Sri Lanka, en dat zal mij – natuurlijk wel minder sterk dan bij jou – vast ook weer zo’n terugval gevoel geven. Confronterend. Zo’n waaromzijnwehieropaard-gevoel. Maar voor een deel is dat niet-altijd-uit-een-rugzak-willen-leven natuurlijk wel te verklaren. Maar laten we het daar eens live over hebben, zodra je tijd hebt.
    Ik hoop dat je je nieuwe ervaringen in een goede synergie kunt gebruiken in je oude wereld. Liefs Anne

  10. Zo leuk om je verhaal te lezen. Je twijfels voor je vertrek, staan me nog goed in het geheugen. En nu ben je er zeker van dat je toen een goede keuze hebt gemaakt. En weer ga je keuzes maken die onzekerveid met zich mee brengen. Alleen maak jij hele bewuste keuzes. Daar heb ik bewondering en respect voor. Het ga je goed! Grietje

  11. Dank je wel.
    Goede levenslessen.
    Waarde toekennen aan materiële en immateriële zaken.
    Wat zijn je grenzen?
    Momenten van bezinning inlassen.
    Helikopter view.
    Je neemt je rugzak altijd mee.
    Leef het leven voluit.
    Balans ontspanning en inspanning.
    Dicht bij jezelf blijven.
    Dank je wel!

  12. Ha lieve Anne,
    dank weer voor je reactie en mooie wens, fijn te horen en mooi te lezen, dank meis!
    Geweldig dat je juist nu op reis gaat; dit soort reizen zijn zo goed om te voelen waarom we hier zijn: de combinatie van weg zijn en dóen. Uit je dagelijkse wereld zijn, in een geheel andere cultuur, in een geheel ander leven én fysiek bezig zijn, waardoor je hoofd even niet meer de eerste plek heeft. Probeer heel erg in het moment te blijven meis en bewust te zijn van wat daar in je opkomt, want in dit soort situaties komen vaak je échte wensen en de voor jou écht belangrijke dingen naar boven. Schrijf ze desnoods op om ze niet te vergeten, neem het mee terug en kijk wat je ermee kunt doen.. Maar daar gaan het zeker ook gauw live over hebben.. 🙂
    Tot snel en liefs,
    Annemieke

  13. Beste Petra,
    wat mooi geschreven.. Je laat me hiermee mijn dag met een brede glimlach en nieuwe inspiratie starten, dus ook vanuit mij, dank je wel!
    Niet het makkelijkste, maar zo (de moeite) waar(d)! Leef het leven voluit, op de manier die jou past. Ik wens het je toe!
    Dank je wel en warme groet!
    Annemieke

  14. Ha Grietje,
    wat ontzettend leuk om jou te lezen en dat je je dat nog herinnert! Ja, die twijfel en onzekerheid voor vertrek staan me nog helder op mijn netvlies, het onzekere tegemoet. Onder die twijfel lag echter wel het zekere gevoel dat dit klopte en de reis heeft dát voor de volle 100 % bevestigd. Een prachtig proces wat me de zekerheid heeft gegeven om in onzekerheid verder te gaan.. Stap voor stap, met bewuste keuzes.
    Dank je wel voor je bijzondere woorden, die doen goed.. Ik hoop dat het jou ook goed gaat en ik wens je mooie keuzes!
    Veel liefs,
    Annemieke

  15. Ik had deze nog niet gelezen. Prachtig! Vooral deze: “Sommige mensen gaven op basis van bovenstaande aan: Ja joh, welkom terug in het echte leven. En voor het eerst kon ik ze geen gelijk meer geven. Er is een ander écht leven. Ik heb het 15 maanden geleid. Een leven waarin ik deed wat ik het liefst wilde.”

  16. 🙂 Dank je wel meis, je kent het als geen ander, dat leven ís mogelijk!
    XX

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.