Wat een prachtige, intense, ontroerende, zonnige, onwerkelijke en stormachtige weken zijn er verstreken sinds mijn laatste blog. Na een verblijf van drie maanden, waren het mijn laatste weken op de guestfarm in Zuid-Afrika en was het mijn eerste week in Australië. En wat een overgang.

Op mijn laatste dag voor vertrek zat ik buiten in de tuin van een hotel in Johannesburg. De zon scheen en het waaide hard. Het was exact hoe ik me voelde.

De stralende zon weerspiegelde mijn enorme dankbaarheid voor de afgelopen drie maanden. Wat waren ze intens, mooi en nauwelijks in woorden te vatten. Ik ben in deze tijd onderdeel geworden van het team op de guestfarm, ze hebben me toegelaten in hun wereld, we hebben samengewerkt, elkaar verder geholpen, intense glimlachen uitgewisseld en elkaar begrepen, hoe verschillend onze werelden ook waren.
Ik heb een duwtje mogen geven aan een project op de lokale school. Van ‘alleen maar last hebben van’ de kinderen met grote achterstand (door FAS – Foetal Alcohol Syndrom – ontstaan door alcoholgebruik tijdens de zwangerschap), staan ze nu op de agenda. Er wordt over nagedacht, er zijn veranderingen op komst en vanaf nu worden ze gezien in plaats van gedoogd. Er is een commissie in het leven geroepen, een commissie om binnen de school ook voor deze kinderen de mogelijkheid te creëren te kunnen leren, op hún manier, en samen hebben we daarvoor de eerste, zo belangrijke, lijnen uitgezet. De beweging die hiermee in gang is gezet, raakt me diep en maakte het afscheid op mijn laatste dag intens en moeilijk. De normaal zo afstandelijke directeur sprak de afscheidswoorden vanuit zijn hart, er volgden knuffels, intense handdrukken en een bos bloemen met een prachtig stralende zonnebloem in het midden.
En naast deze intense samenwerkingen, heb ik in deze tijd nog zoveel meer mooie mensen mogen ontmoeten, prachtige natuur gezien, oog in oog gestaan met het ongekende wildlife dat Afrika te bieden heeft, ben ik als mens gegroeid en nog zoveel meer.. De plek, de mensen en het land zijn me in drie maanden tijd ongekend vertrouwd geworden.

En dat was, in de tuin van het hotel, dan ook de harde wind die dwars door de zonnestralen heenblies. De wind, een storm in mij, die werd veroorzaakt door dubbele gevoelens van loslaten, afscheid, het einde van een prachtige periode en het inslaan van een nieuwe weg. Spannend, mooi, maar onzeker. Na het afgeronde verblijf op de farm, begon de reis nu bewust alleen in een nieuw, uitgestrekt, heel ander land. En ik realiseerde me in die tuin dat Australië al die tijd nog letterlijk en figuurlijk te ver weg was geweest, maar nu in al zijn immense uitgestrektheid als ineens voor me stond en ik er nog niet klaar voor was.
En dit alles zorgde ervoor dat zon en stevige wind zich niet alleen aan de hemel, maar vooral ook in mij, in rap tempo afwisselden.

Na de laatste emotionele uurtjes op het vliegveld de volgende dag, bevond ik me zesendertig uur later in een wit, westers land. Een land waarin ik weer alles herkende, maar dat tegelijkertijd niet het mijne was. Ik was geland, maar nog niet gearriveerd. In de dagen die volgden, bleken mijn hoofd en hart nog ergens boven de oceaan te hangen, tussen beide continenten in.
Na de intense tijd in Afrika, alle gebeurtenissen en emoties is de overgang groot en leer ik deze dagen onverwacht een nieuw land kennen, niemandsland. Een land dat niet op mijn bucketlist stond, een land waar ik even richting kwijt ben en niet weet hoe ik het moet verlaten.

“Heb vertrouwen… Soms moet je het onbekende tegemoet. Vertrouw op de stem van je hart, wanneer je onontgonnen gebied doorkruist en dus geen wegwijzers ziet” – Stephanie June Sorrell

Eergisteren pakte ik een boekje dat ik kreeg van een dierbare vriendin voor als het even minder zou gaan tijdens de reis. Het viel open, op deze tekst. En dat is wat me te doen staat, dat zo belangrijke gevoel weer boven krijgen: vertrouwen. Vertrouwen in mezelf, vertrouwen dat ik ook hier mijn weg zal vinden, vertrouwen dat er komende tijd weer wegwijzers zullen opdoemen waarmee de grens van niemandsland in zicht komt.
Maar naast het terugvinden van het vertrouwen, word deze dagen me ook iets anders duidelijk. Dat mijn grootste strijd simpelweg ligt in het leren accepteren dat ook het meest prachtige pad af en toe een gat in de weg kan vertonen.