“Life is what happens to you, while making other plans”

Afgelopen februari was het eindelijk zover, ik ging weer op reis!
Na anderhalf jaar in Nederland was ik weer klaar om te vertrekken. Door de omstandigheden, vooral om mijn vader achter te laten na het verlies van mijn moeder, moest ik me dit keer nog harder los scheuren dan de eerste keer dat ik vertrok. Moeite om achter te laten, moeite om los te laten. Maar het was tijd, tijd om te gaan. En daar ging ik, opnieuw naar Australië voor een paar maanden. En wat keek ik er naar uit! Weer reizen, onderweg zijn, oude bekenden zien, nieuwe mensen ontmoeten en onbekende plekken ontdekken. Stuk voor stuk ingrediënten om naast ultiem genieten, ook weer die nieuwe borrelende inspiratie op te doen waar ik zo naar verlangde. En zo eindelijk de ideeën voor een nieuwe richting – ideeën die al zo lang op de planken van mijn hoofd en hart lagen – tot bloei te laten komen. Tijd om het stof er vanaf te blazen, het zou er eindelijk van komen!

All the same, but different
In de eerste week liep ik op wolken. Ik was terug in Melbourne en het was alsof ik er gisteren nog was geweest. Ik verbleef bij de lieve oude dame en haar zoon waar ik tijdens mijn vorige reis ook verschillende keren had gelogeerd en we pakten de draad gewoon weer op. Wat was het heerlijk. Ik ging terug naar bekende plekken, de plekken waar zoveel fijne herinneringen lagen. Maar, zoals vaak gebeurt als je naar een plek gaat waar het zo fijn is geweest, was het anders. Misschien was ik wel anders.

Life is what happens to you
Na een week was er de happening waar ik me enorm op had verheugd: de bruiloft van een lieve vriendin die ik ook tijdens mijn vorige reis had leren kennen. Het was zo bijzonder om daarbij te mogen zijn. Om haar en haar intense geluk te zien, om haar familie weer te zien – de familie waar ik zo’n mooie kerst mee had mogen vieren (zie ook mijn blog Met open armen) – en sowieso, om bij een bruiloft te zijn in Australië. Wie kan dat nou zeggen?

Na een prachtige dag vol indrukken, mooie gesprekken en ontroerende momenten, viel ik die avond dankbaar en met een brede glimlach in slaap. De volgende ochtend pakte ik nietsvermoedend mijn telefoon om de foto’s van de dag ervoor nog eens rustig te bekijken. Ik vond een bericht van mijn vader. Hij had die nacht een hartinfarct gehad en lag in het ziekenhuis.
Boem. In een fractie van een seconde stond ik weer met beide benen op de grond. Ik belde direct mijn zus. Er was inmiddels van alles gebeurd en gelukkig ging het goed; hij was er bijtijds bij geweest en met een ingreep hadden ze het euvel kunnen verhelpen. Maar toch.. Daar zat ik, aan de andere kant van de wereld, me even geen raad wetend met mijn gevoel. Toen ik mijn vader eenmaal aan de lijn had, stelde hij me al gauw gerust; hij overtuigde me dat alles goed was en dat ik vooral moest blijven. Het kostte mijzelf enige tijd en moeite om daarvan overtuigd te raken, maar na een paar dagen kon ik me erbij neer leggen. In mijn gedachten was ik echter niet helemaal meer in Australië.

Een week later begon er meer en meer nieuws te verschijnen over het virus dat rondwaarde in de wereld, Corona. Mijn gedachten werden verder weg getrokken van de plek waar ik daadwerkelijk was. Ik zag de berichtgeving in Nederland en in de rest van de wereld en zoals bij velen bekroop me een unheimisch gevoel. Wat was dit? Wat gebeurde er? Hoe zou dit zich ontwikkelen en wat zouden de gevolgen zijn? Ik probeerde het nieuws enigszins te blokken om mezelf niet gek te maken, maar dat was lastig. Het nieuws was overal. Toch probeerde ik zoveel mogelijk te genieten van mijn reis. Na de bruiloft was ik naar Sydney vertrokken en genoot om ook daar weer te mogen zijn. Een verblijf bij mijn lieve tante, een heerlijk mens waar ik me zo thuis voel, deed me goed. We hadden het ook veel over de ‘goede’ kant van Corona. Was dit wat de wereld nodig had? Eens even stil staan in de drukke tredmolen waar we met z’n allen in zaten? Weer eens omkijken naar elkaar? We hadden vele boeiende gesprekken en genoten van elkaars gezelschap. Maar ondertussen knaagde bij mij de onrust en het intense reisgeluk, dat ik zo goed kende, haperde. Wat was dat toch?

Toen begonnen ook de geruchten in Australië. Ondanks dat de stranden nog vol lagen, hoorde ik meer en meer over de maatregelen die er aan zaten te komen. Internationale vluchten werden in rap tempo gecanceld en het gegons over een totale lock down nam toe. Mijn reis speelde zich op dat moment eigenlijk nog alleen af in mijn hoofd.

Toen ik vervolgens een bericht van mijn vader kreeg dat hij opnieuw in het ziekenhuis lag – deze keer gelukkig voor wat onschuldigers – settelde de onrust zich definitief in mij. Een hele dag heb ik aan het prachtige Bondi beach gezeten, wezenloos voor me uitstarend, maar met een innerlijke storm. Langzaamaan besefte ik dat mijn reis wel eens heel anders kon gaan lopen dan ik voor ogen had gehad. Dat de ontwikkelingen die zich in een rap tempo opstapelden me wel eens zouden kunnen dwingen veel eerder terug te gaan. Maar dat ging er bij mij nog niet in. Aan het einde van de dag besloot ik het aan te kijken en mezelf nog wat tijd te geven. Toch leek het me wijs een goede vriend te bellen, die steward was bij één van de grotere luchtvaartmaatschappijen van Australië. Hij was heel resoluut. Annemieke, zei hij, het gaat snel. Internationale vluchten worden stuk voor stuk gecanceld en de lockdown komt eraan, sneller dan je denkt. Als je naar huis wilt, en volgens mij is dat wat je moet doen, dan moet je nu gaan.

Het daasde me volledig en de tranen van onmacht biggelden over mijn wangen. Wacht even. Was ik de hele weg gegaan, en eindelijk weer op reis, weer in mijn geliefde Australië met alle plannen die ik had, en nu moest ik terug? Hij bleef echter op me inpraten en gaf me de duw die ik mezelf niet kon geven. Hij zou het ticket voor me regelen. Toen we de telefoon neerlegden, was het 20.00 uur.
De volgende ochtend om 06.00 uur zat ik in het vliegtuig.

De weg kwijt
En daar zat ik, 32 uur en een onwerkelijke reis later. Op een bank die niet de mijne was, aangezien ik door omstandigheden nog niet in mijn eigen huis kon, mijn langverwachte reis en droom abrupt afgebroken, werk dat snel zou opdrogen en mijn vader in het ziekenhuis en geen mogelijkheid hem te bezoeken. In een wereld lam gelegd door de maatregelen rondom Corona en de alom heersende beklemmende onzekerheid, aangezien niemand op dat moment wist wat er precies gebeurde of stond te gebeuren. Van het één op het andere moment was ik in een bizar verlopend toneelstuk gezet, waarvan men was vergeten me het script te geven. Met heel mijn wezen probeerde ik grip te krijgen, maar iedere keer greep ik mis. En dat zou voorlopig nog wel even zo blijven.