“Het is nog geen middernacht en jij bent je bed al uit. Na een licht ontbijt en wat thee vertrek je in het pikdonker met hoofdlampje vanaf Barafu Camp naar boven. Voor en achter je lopen je teamgenoten. Je realiseert je dat je vertrekpunt met bijna 4700 meter bijna net zo hoog is als de Mont Blanc. En dat voel je. In een langzaam tempo loop je over de gruishellingen omhoog. Sneller dan dit gaat het niet, je merkt dat je ademhaling net onder controle te houden is in dit tempo. Mensen zeggen niet zo veel, je bent zelf ook naar binnen gekeerd. Af en toe wordt er even gestopt, dan drink je wat en eet je wat. Hoe hoger je komt, hoe zwaarder het wordt. De tijd lijkt stil te staan. Na zo’n 4 uur nader je de 5500 meter. Je benen voelen steeds zwaarder. Je weet, dat is het zuurstoftekort in de lucht. Op deze hoogte moet je het met de helft van de zuurstof stellen die je in Nederland zou hebben. Je teamgenoten hebben het ook niet gemakkelijk. De sterkste mensen uit de groep nemen de mensen die het moeilijk hebben op sleeptouw. En zo gaat iedereen langzaam omhoog. Ruim een uur later (of is het 2 uur..??) hoor je mensen praten en juichen boven je. Yes! Stella Point. We zijn bijna op de kraterrand. Het terrein wordt iets steiler maar het uitzicht op Stella Point en de nieuwsgierigheid wat erachter ligt geeft je nieuwe energie. Na bijna 6 uur bereik je de borden van Stella Point. Het eerste wat je doet is kijken naar de weg die nog voor je ligt. Even slikken, dat is verder dan je dacht. En bovendien ligt er behoorlijk wat sneeuw. De wind trekt ook aan, het is ijskoud. De hervonden moed zakt je even in de schoenen, maar je motiveert jezelf al snel om door te gaan. Je trekt een extra warme bovenlaag aan en stapje voor stapje loop je langs de kraterrand omhoog. De top lijkt maar niet dichterbij te komen. Je kijkt maar naar beneden. Verstand op 0 en gaan.. Af en toe kijk je om je heen. De zon is net op. Wat is het mooi, intens!!! Ben ik nou aan het genieten? Aan het afzien? Dan kijk je nog eens omhoog. De top op grijpafstand! Met alles wat je in je hebt sleep je jezelf na 7 (of 8, 9) uur naar het befaamde bord. CONGRATULATIONS, you are now at Uhuru Peak!!! Tranen in je ogen, felicitaties, foto’s. Wat een spectaculaire ervaring! En wat was het zwaar.. Was? Niet helemaal, want je moet nog naar beneden. Ruim 2000 meter afdalen. Je benen zwabberen onder je vandaan terwijl je dezelfde weg naar beneden volgt. Je zou het liefst op iedere rots die je tegenkomt even gaan zitten. Die afdaling is pittig, je bent helemaal leeg. Barafu Camp in zicht. Gelukkig! Want daar wacht een goede lunch- en rustpauze. Die heb je hard nodig. Na deze pauze daal je af naar Millenium Camp. Langzaam kom je weer tot leven en realiseer je je: Het is gelukt! Ik heb de Kilimanjaro beklommen!”

Dit verslag is de inleiding in onze trainingshandleiding. Ik las het dan ook vrij snel na mijn definitieve boeking. Slik. Het deed en doet steeds twee dingen met me. Enerzijds krijg ik het er spaans benauwd van. Hoe ga ik dit in vredesnaam voor elkaar krijgen? Anderzijds – en daarom lees ik het regelmatig – motiveert het me juist enorm. Want dit is het doel wat ik voor ogen heb. Het bereiken van Uhuru Peak. Voor mijzelf. En voor de oorlogskinderen. En daar is een fikse training voor nodig. Sinds afgelopen week ben ik begonnen: 2 x per week hardlopen (en ik houd helemaal niet van hardlopen..) en
1 x per week zwemmen. Daarnaast wat krachttraining en lopen, veel lopen. En eerlijk is eerlijk, daar heb ik lang niet altijd zin in. Want mijn spieren protesteren, de bank zit te lekker of ik heb wat leukers te doen (of anders bedenk ik wel iets ;-)). Maar dan schiet dit verhaal en het doel wat ik voor ogen heb in mijn gedachten en grijp ik mezelf, de hardloopschoenen, wandelschoenen of het badpak weer bij elkaar en ga. En ook tijdens het trainen geeft dit de motivatie om door te gaan.
Eigenlijk wist ik het wel, maar in dit proces realiseer ik me het weer des te meer. Het hebben van een concreet doel doet wat met je mindset. Het helpt. Het zet aan tot actie. Want iedere training brengt me dichter bij mijn doel. En dat is wat me vooral drijft. Ik heb geen grip op externe factoren, maar ik heb wel grip op mijzelf. En no way dat ik het aan mijn (gebrek aan) training zou kunnen wijten, mocht ik de top niet halen. Dat is simpelweg geen optie. Dus gáán is het motto!

Naast het duidelijke doel, is er nog iets wat mij enorm helpt. Er staat een tweede kaart op mijn aanrecht. Met de tekst: “Je moet het wel zelf doen, maar je hoeft het niet alleen te doen“. En dat is zoals ik het voel. Ik moet zelf trainen en die berg op, maar ik doe het niet alleen. Naast de 300 oorlogskinderen die ik symbolisch mee de berg op wil nemen naar hun eigen Uhuru Peak – de Piek van de Vrijheid – lopen er zoveel mensen met mij mee. De onvoorwaardelijke steun van mijn ouders, in kleine en grote zaken, familie en vrienden die luisteren en me steunen, een hand op mijn schouder, motiverende woorden, eens per week wandelen met een vriendin die dat doet om samen met mij te trainen, mailtjes, foto’s, kaarten die ik krijg met ontroerende teksten, donaties van alle kanten, mensen die meewerken in acties, spullen die ik mag lenen. Het zijn allemaal handen die me vooruit duwen en me helpen.

De titelfoto van deze blog staat op een kaart die ik deze week kreeg. Een foto van een beeld genaamd ‘Wing’.
En dat is precies wat het doet. Het concrete doel én de wetenschap dat ik dit niet alleen doe. Maar samen met al die handen die me duwen. Dat geeft vleugels.