Voor het eerst in lange tijd weer eens een blog. Half december was de laatste, alweer vijf maanden geleden. En wat is er in die tijd veel gebeurd.

Want in die tijd, waarin ik na mijn lange reis eindelijk weer een beetje voet aan de grond begon te krijgen en waarin ik – zoals ik in mijn laatste blog schreef – weer de weg omhoog begon te vinden door de mazen van het net, begon de gezondheid van mijn ouders te wankelen. Mijn vader knapte na een spannende ziekenhuisopname na enige tijd gelukkig weer zienderogen op, maar bij mijn moeder was het anders. Mijn lieve, sterke, dappere, en altijd positieve mam, die qua gezondheid zoveel uitdagingen in de ogen heeft gekeken en deze altijd heeft weten te pareren, kreeg dit keer klachten die ze niet de baas kon. En voor het eerst zag ik niet meer de enorme en altijd aanwezige levenskracht die haar zo tekende. Ze wist het en na een intense periode, waarin ik heel dichtbij haar heb mogen zijn, wisten wij het ook. Begin maart hebben we haar moeten loslaten. En hoewel alles daarna ‘gewoon’ doorgaat en de wereld nog steeds hetzelfde lijkt, staat alles op dat moment stil en is sindsdien niets meer hetzelfde.

Na die intense periode en de eerste week, die ik heel bewust heb meegemaakt en waar ik – hoe vreemd het ook mag klinken – immens dankbaar voor ben, gleed er een mist over me heen. Een mist die mijn hele hoofd, hart en lijf omhulde en nog steeds omhult. Een mist waardoor alles afvlakt, maar waar tegelijkertijd van alles uit tevoorschijn kan komen. Iedere dag is het anders, soms ieder uur, ja, af en toe zelfs iedere minuut. In de mist heerst chaos, waarbij alles zijn weg probeert te vinden, maar niets elkaar ziet, waardoor alles botst, tegen elkaar in gaat en door elkaar heen loopt. Dankbaarheid, verdriet, warmte, gemis, vreugde, teneergeslagenheid, gevuld zijn, leegte en alles wat niet te benoemen valt.

De mist zorgde er ook voor dat ik in de afgelopen maanden geen letter op papier kreeg. De mist die zo vol was, maar tegelijkertijd zo leeg. Ik tastte in het totale niets. Maar in mijn achterhoofd zat steeds die eerste voor mij zo belangrijke blog, die ik op wilde dragen aan mijn mam.

Want lieve mam, toen ik je vroeg of ik een blog over je mocht schrijven, gaf je me een brede glimlach; ja, dat mocht en zou je fijn vinden. En wat is een blog in dit immense proces, maar voor ons heeft het speciale betekenis en dat wisten we toen ik je mijn vraag stelde en jij je antwoord gaf. Je was, bent en blijft zo’n onderdeel van mijn reis. Meer en meer begin ik me te realiseren hoeveel ik van jou en jouw indrukwekkende reis heb geleerd en misschien leer ik nu nog wel het meest. Naast dat je zo’n mooi mens was en mijn liefste mam, verstond jij als geen ander de kunst van het leven. Ik ben zo trots dat ik jou mijn moeder mag noemen en dat ik jouw dochter mag zijn. Dus die blog gaat er komen mam, maar ik merkte dat het nu nog te vroeg was. Ik moest eerst een andere drempel over: de moed en ruimte vinden om überhaupt weer te schrijven, om ook hier die eerste stap zetten op dit nieuwe deel van mijn weg.

Afgelopen week werd ik daar onverwacht bij geholpen. Want in de dichte mist begonnen af en toe openingen te ontstaan. Openingen waardoor ik weer wat begon te zien, waarin er af en toe weer iets ontstond. En ook al voelt het nog vreemd, moeilijk en onwennig, deze openingen zorgden voor dat kleine beetje ruimte en die iets wijdere blik die ik nodig had om eerst maar weer eens te beginnen.

Met deze blog heb ik de eerste stap weer gezet. Mijn hoofd en hart nog nog in de mist, maar door de openingen krijg ik weer zicht op de weg voor me. Ja, ik kan weer op pad.