Een paar jaar geleden deed ik vrijwilligerswerk in Malawi. Ik verbleef in een eenvoudig huisje op het platteland, zonder elektriciteit, zonder stromend water. Water voor drinken en de ‘douche’ (een teil water met een mok) werd verderop uit de rivier gehaald en het eenvoudige eten, iedere dag maispap, werd op de knieën op een houtvuurtje gekookt. Onze luxe keukens met alle apparatuur en uitgebreide supermarkten leken daar ver weg. Totdat ik thuis kwam en boodschappen moest doen. Ik kon de keuzemogelijkheden, de hoeveelheden en de overdaad simpelweg niet aan.

De grote les die ik hier vandaan heb meegenomen, is dat ik sindsdien veel bewuster ben in het doen van boodschappen en ik nauwelijks meer eten weggooi.
En nu komt daar wat bij, dankzij mijn verblijf de afgelopen weken op een kleine boerderij in Australië: ik ben me gaan realiseren hoe normaal ik het eigenlijk vind wat ik allemaal uit de supermarkt haal en hoe weinig ik nadenk over de oorsprong van al het eten. Ik pak het, reken het af, maak het klaar, gooi de schillen en de verpakking weg en eet het op. That’s it. Maar hier, op de boerderij ver weg van de bewoonde wereld, is in die routine verandering gekomen.

Ten eerste is het een heerlijke ervaring om volledig in de natuur te zitten. De dichtstbijzijnde plaats is een uur rijden hier vandaan en de buren wonen op twintig minuten afstand. De boerderij is omringd met groen en kleur voor zover ik kan kijken, kangoeroes hoppen hier aan het einde van de dag over het grasveld en de sound of silence overheerst. Het enige dat je hoort, is het geluid van de natuur: de wind, intens gezoem van insecten, vogelgezang, het gekraai van de haan en het knusse getok van rondscharrelende kippen. En ’s avonds als ik in bed lig, hoor ik niets anders dan oorverdovende stilte.

Daarnaast is het echtpaar dat op de boerderij woont hard aan het werk zelfvoorzienend te worden, stapje voor stapje. Ze hebben een prachtige groentetuin, koeien, varkens en kippen, regen is hun waterbron, de zon hun bron van energie en alles is biologisch. Afgelopen weken heb ik meegedraaid en ervaren hoe bijzonder het is zo in de natuur bezig te zijn. Niet alleen het vele fysiek bezig en buiten zijn – wat ik heerlijk vond na de eerste moeizame tijd – , maar ook het getuige zijn van groente in zijn oorsprong te zien groeien, je eten vers te plukken, eieren te proeven die net gelegd zijn, met je handen in de grond te wroeten, al het gezoem, gekronkel en gevlieg om je heen te ervaren van allerlei kleins dat allemaal zijn functie heeft én veel te leren over hoe je alles kunt laten groeien door ‘slechts’ de kracht van de natuur te gebruiken.
Het heeft me dichterbij de natuur gebracht. Ik ben weer bewuster geworden van de oorsprong van mijn eten, ben geïnspireerd geraakt door alle hoopvolle mogelijkheden en initiatieven die er zijn naast de massa-industrie, maar vooral ben ik me opnieuw gaan verwonderen over wat moedertje aarde allemaal aan ons geeft. En het komt ‘gewoon’ uit de grond waar we op lopen. Het is toch eigenlijk ongelooflijk?

Zelf probeer ik al langer zo bewust mogelijk te leven, maar hier, middenin de natuur, leer ik toch weer een nieuwe dimensie. De kracht en het bijzondere van moeder aarde die zoveel diversiteit en moois voortbrengt. Alle verschillende groenten, fruit, noten, zaden en ga zo maar door. En het is er en het groeit, ‘gewoon’, in al zijn puurheid. En kijk dan eens naar de voeding in onze winkels. Kijk eens wat er allemaal is, kijk eens hoe onnatuurlijk een groot deel is, kijk eens wat we allemaal toevoegen aan oorspronkelijke producten om er iets anders van te maken, het er mooi uit te laten zien of het lang houdbaar te maken. Ik kijk al langere tijd met afschuw naar deze massale productie (en niet alleen wat betreft voeding). Het is veel. Heel veel. Té veel. Voor ons, maar ook voor moeder aarde. En zou dat niet wat minder kunnen?

En hier, op deze kleine mooie boerderij, zie ik ineens weer de puurheid. De puurheid van groente, van fruit, van kruiden. Een enorme diversiteit aan prachtige kleuren, vormen en smaken. En dat zomaar uit de tuin. Het nodigde uit om het vooral ook puur te gebruiken.
En gelukkig begint er een steeds grotere bewustwording te ontstaan: mensen kijken naar de ingrediënten op het pak en kopen steeds meer biologisch. Maar nemen we niet nog veel gewoon ‘for granted’? Pakken we niet veel en meer zonder erbij na te denken?

Tijdens het schrijven van dit blog keek ik naar buiten en zag ineens een prachtige regenboog. Een boog die alles als het ware omarmde. Het raakte me, na alles wat ik in de afgelopen weken ervaren heb. Want jongens, wat is de natuur bijzonder, in alle opzichten, en wat biedt het veel heerlijks. En nee hoor, ik ben niet ineens een gezondheidsgoeroe die op geitenwollen sokken loopt en die alleen maar op een onbespoten wortel kauwt ;), maar ben door deze weken wel anders gaan kijken. Ik kijk met nieuwe ogen naar wat ik op mijn bord leg. Ik kijk met nieuwe ogen naar moedertje aarde. Moedertje aarde die voor leven zorgt, niet alleen in zuurstof, maar ook door wat ze allemaal aan ons geeft. Het is een nieuwe, dankbare les die ik meeneem van mijn reis. En ik bedacht me: zouden we die regenboog ook zelf kunnen vormen? Door met z’n allen gewoon bewuster te zijn en beter voor haar, en voor onszelf, te gaan zorgen?