Value yourself.
Take whatever path will lead you to find contentment.
Enjoy the quieter times.
Get to know who you truly are so that you can share the best of yourself with others.
There is wonderment in finding out who you are, seeing yourself clearly.
Explore yourself.
(Uit: One – living as one and loving it – Victoria Alexander)

Alleen op reis. Ik had er vooraf een bepaalde geweldige en flitsende voorstelling van, zoals ik vaak in mijn hoofd heb als ik een reis voor de boeg heb. Maar dat de voorstelling niet meteen klopte met de werkelijkheid, bleek al gauw na aankomst in Australië. Na 3 intense maanden Afrika – míjn Afrika – waar ik werkte met een fijn team, bouwend aan een startend project dat me na aan het hart lag en verblijvend op een vaste, ongekend mooie plek, was ik ineens in een land dat ik niet kende, waar ik mijn plek nog moest vinden en waar ik niemand kende. Ik voelde me stuurloos, nutteloos en alleen. Het beklemmende gevoel dat ik een volledig verkeerde keuze had gemaakt, liet me de eerste weken niet los.

Ik zat veel achter mijn laptop te werken aan mijn opdrachten. Het was een soort houvast, waarbij ik veel langer deed over alles dan daadwerkelijk nodig was, mede omdat ik niet wist wat ik anders moest doen. Ik hoefde nergens naartoe en had ook geen idee waarheen dat zou moeten zijn. Toch zocht ik regelmatig een koffietentje op om te werken en begon een beetje de omgeving te verkennen. Maar het enige dat ik dan voelde was dat ik steeds ergens anders wilde zijn dan ik was. En het enige dat ik zag, was de gezelligheid van mensen die samen waren en dat droeg niet echt bij aan een gelukzaliger gevoel.

Ik had slechts één idee en dat was dat het goed zou zijn om voorlopig te blijven waar ik was. Verder reizen, iedere keer naar een andere plek, zou een vlucht zijn en zou me zeker niet gelukkiger maken. Ik bleef hier, in Fremantle, een levendig plaatsje aan de kust van West-Australië, met als enige houvast de twee verblijfplaatsen die ik geboekt had en mijn schrijfopdrachten. Verder stond alles op losse schroeven. De vrijheid waar ik zo naar verlangd had, was zó groot dat het me volledig beklemde. Ik voelde me ronduit rot. En ik voelde me nog rotter vanwege het feit dat ik me rot voelde, want dit was toch mijn droom? Was dit het dan toch niet? Bovenop de beklemming kwam paniek.

Het voor- en nadeel van alleen zijn, is dat je veel kunt denken. En dat deed ik. Waarom voelde ik me zo? Wat was het dat ik me volledig out-of-place voelde in een land dat me eigenlijk warm omhelsde? Wat maakte het dat waar ik ook was, ik ergens anders wilde zijn?

Langzaamaan begon het te dagen. Dat écht alleen op reis zijn, betekent dat er geen enkel kader, netwerk of structuur is. Alles wat je thuis om je heen hebt opgebouwd, is weg, of in ieder geval ver weg. Er is geen netwerk van familie en vrienden, geen dag-/week structuur van werk, geen bekende omgeving waarin je weet hoe het zit, geen gezamenlijkheid die je met mensen deelt aangezien je niemand kent en niemand jou kent, en er is geen begin of eind.
Ik voelde me ondanks de volle wereld om me heen, als in een lege ruimte. Een lege ruimte met alleen mezelf als houvast in het totaal onbekende. Het was aan mij, en aan mij alleen, om die leegte in te vullen, er vorm aan te geven en mijn weg te vinden. En daarmee werd ik gedwongen te luisteren naar mijn eigen kompas. Maar de wijzer bleef als een dolle rondjes draaien en ik had geen idee wat te doen.

Ik bedacht hoe onwennig het voelde om mijn eigen kompas te volgen. Dat dat hetgeen was wat me zo beklemde in de enorme vrijheid. Geen enkel kader, geen enkel houvast, geen enkele structuur. Alleen ik en mijn kompas, in een wereld waar alles, maar dan ook alles, open lag.
Ik bedacht daarmee ook hoe we in onze huidige tijd eigenlijk van ons eigen kompas zijn afgedwaald, hoe we in ons dagelijks leven geleefd worden. Volle agenda’s, werk dat een groot deel van onze tijd en aandacht vraagt, de klok die onze dag bepaalt, deadlines die gehaald moeten worden, een telefoon en social media die steeds maar op de deur van ons onderbewustzijn blijven kloppen. De ‘buitenwereld’ bepaalt daarmee het overgrote deel van onze tijd, we zwemmen mee in de stroom en hebben (of nemen?) vaak geen tijd om echt bij onszelf stil te staan. Gaat het eigenlijk wel goed? Heb/neem ik genoeg tijd voor de dingen die belangrijk voor me zijn? Volg ik mijn eigen kompas of doe ik wat me gevraagd of van me verwacht word?

Deze confronterende gedachten gaven me verhelderende inzichten, maar nog geen invulling. Die kwam echter niet veel later in dankbare handreikingen. Er was de sympathieke B&B-eigenaar die me mee vroeg te gaan hardlopen, en wat deed het bewegen – het uit mijn hoofd zijn – me goed, naast de gezelligheid, de mensen en het gezamenlijke bakje koffie achteraf. Er was de gevoelige loodgieter die naar me toekwam in een park waar ik op een moeizame middag zat. ‘Hey missie, are you ok? Looks as if you got the world on your shoulders.’ Tranen en een prachtig, spontaan gesprek volgden en voor een paar dagen was hij in kleine dingen de vriend die ik op dat moment zo nodig had. Er was de gezellige host van de tweede AirBenB waar ik verbleef, waar ik af en toe wat leuks mee deed.
En deze kleine, grootse ontmoetingen zorgden ervoor dat de wijzer van mijn kompas tot stilstand kwam en zijn werk ging doen. Door deze eerste invulling voelde ik weer waar ik blij van werd en begon een gevoel van richting terug te komen. En bijna als vanzelf volgden in de tijd daarna de eerste opeenvolgende juiste stappen.

En nu ben ik een paar weken verder. Ik zit inmiddels bij een geweldig koppel in huis, waar ik dagdelen werk voor kost en inwoning, op een prachtplek die me de nodige rust geeft. Ik heb een aantal mooie, fijne mensen om me heen. Ik heb voor de komende weken mijn plannen klaar, een stukje verder op pad. De ‘vibes’ zijn er weer, ik word weer blij wakker, heb zin in de dag en geniet van alles wat er gebeurt. De grote vrijheid voelt niet meer als een beklemming, maar als het tegendeel: als een ongekende luxe in deze drukke, maar vooral prachtige wereld met al zijn mogelijkheden.
Ik leer iedere dag. Van anderen en van mezelf. Om los van alles en iedereen op mijn eigen kompas te vertrouwen, mijn eigen weg te kiezen en mezelf en de wereld te herontdekken. En wat is dat een leerzaam, mooi en boeiend vervolg van het pad dat ik ben ingeslagen.