Na een paar weken bruisend Melbourne heb ik de stad sinds vorige week ingeruild voor een eiland: Tasmanië. Van de verhalen die ik hoorde en de foto’s die ik gezien had, moest het er erg mooi zijn. En dat is waar. Het eiland is overweldigend. Groene ongerepte natuur in de puurste vorm, de stranden onvoorstelbaar breed, het zand tropisch wit, de zee azuurblauw en de lucht schilderachtig met wolken als zachte watten. De natuur, de rust die hier heerst en de serene sfeer doen simpelweg iets met me. Maar terwijl ik dit natuurschoon de afgelopen week met open mond beleefde en de rust diep inademde, overviel me ook iets. Deze plek, dit eiland met oogverblindende schoonheid en oorverdovende stilte, dit eiland waar de natuur me omarmt en waar de lichtblauwe lucht me met zachte, vriendelijke ogen aankijkt, houdt me een spiegel voor. Een confronterende spiegel.
Ik ben moe. Na acht maanden reizen ben ik moe. En terwijl ik dit voel en voor mezelf moet erkennen, fronsen de wenkbrauwen van mijn gedachten zich. Want ik leef mijn droom, ben heerlijk op reis, door prachtige landen, zie geweldige dingen, maak van alles mee, ontmoet mooie mensen en maak geen 40-urige werkweken. Dus hoezo moe?
Maar toch is het zo. Het steeds onderweg zijn, de vele indrukken, iedere keer een andere omgeving, investeren in contacten, in het vinden van een volgende plek en het balanceren in een geheel nieuw leven van reizen en werken, is geweldig, maar gaat niet altijd vanzelf.
Maar er is nog iets. Dit eiland maakt me ook bewust van iets dat al langere tijd sluimerde, een onderwaterstroom die me de laatste periode ongemerkt heeft meegevoerd. Het is een oude bekende die me als een schaduw weer is gaan volgen, maar nu recht voor mijn neus staat: het is het ‘moeten’ en de hoge lat die ik mezelf opleg. Na mijn burn-out had ik mezelf beloofd me niet meer met hem in te laten, maar hij is terug en ik ben niet blij hem te zien.
Voordat ik mijn reis begon, had ik mezelf iets voorgenomen: iedere nieuwe stap te ‘voelen’ en alleen de stap te zetten als het klopte. En dat heb ik gedaan. Maar hoe gek het ook klinkt, met alles wat ik aan geweldigs heb kunnen en mogen doen, ik heb mezelf in de tussentijd onbewust weinig rust gegund. Ik ben doorgegaan. Zoveel mogelijk zien en beleven, genieten, schrijven, richting geven aan mijn bedrijf, financieel uitkomen, de contacten thuis onderhouden, nieuwe contacten maken, antwoorden vinden op vragen en zo is er nog wel wat. Ik moet weer veel van mezelf, wil alles goed doen en ben daarin streng naar en voor mezelf. En als ik niet daadwerkelijk bezig ben met iets, dan zijn mijn gedachten wel bezig, als de grote ‘pluis’ die ik over het strand zag rollen, stuiterend op de wind en steeds weer door en door. En nee, dit is geen klaagzang, integendeel! Want wat is het een prachtreis. Wat heb ik veel gedaan, gezien, geleerd en wat heb ik veel mooie mensen ontmoet. Het is bijna alles wat ik voor ogen had. Maar niet dit. Dit is een pittige confrontatie. Juist omdat ik met deze reis mede beoogde te leren om het anders te doen. Maar dat blijkt nog altijd lastig. En ik heb moeite om dat voor mezelf te erkennen.
Afgelopen tijd komen er weer veel verhalen op me af van burn-out. In mijn eigen vriendenkring of vrienden van vrienden. Ik vind de aantallen schrikbarend en het houdt me bezig, misschien mede door wat ik nu weer bij mezelf zie gebeuren. Hoe komt dat toch? Hoe komt het dat in de huidige tijd zoveel mensen aan zichzelf voorbij lopen? Vraagt de maatschappij zoveel van ons? Vragen we zoveel van onszelf? Een mooi huis, een goede relatie, een succesvolle baan, perfect ouderschap, sporten, een fijne vriendenkring, online bijblijven. We willen of ‘moeten’ zoveel en het liefst alles zo gauw en zo goed mogelijk. Maar wat jagen we na? En waar is de grens?
Aan het begin van mijn reis door Australië had ik een gesprek met één van mijn hosts, onder meer over mijn schrijven. Ik vertelde dat ik soms lang bezig kan zijn voordat ik een tekst goed genoeg vind. Hij vertelde me op zijn beurt over een schilderes die hij kende. Zij ging in haar werk ook altijd maar door, want het kon altijd beter. Maar met dat ze door bleef gaan, begon de kwaliteit van het schilderij op den duur af te nemen. Ze ging gewoonweg te lang door.
Hij keek me nadien rustig aan en zei simpelweg: ‘Op een gegeven moment is het genoeg, weet wanneer het tijd is om te stoppen’.
Die woorden kwamen binnen.
En nu ben ik toch weer doorgeschoten. Toch weer nagelaten om af en toe even te stoppen. En de grootste strijd is misschien wel om dat te accepteren. Dat het even genoeg is. Zelfs nu ik bezig ben met dat wat ik het liefste doe. Maar wat ben ik Tasmanië dankbaar voor het signaal. Dat het, in dit paradijs, op dit eiland, waar de rust bij me binnenkomt, duidelijk tijd is voor een pas op de plaats. Tijd om stil te staan en mijn oude bekende in de ogen te kijken. Tijd om mezelf in de ogen te kijken. Om de weg terug te vinden, weer terug naar de balans. Weg van het moeten. En weer op weg naar mezelf.
Of jij nu aan de andere kant van de wereld bent of thuis: het hele Leven is te zien als een reis langs bewonderen, verwonderen, twijfel, zeker weten, vertrouwen, verantwoording nemen, onzekerheid, liefde voor onze naasten, liefde voor onszelf, rouw, vol energie zijn, vermoeid zijn, denken te weten en toch weer niet en zet alle gevoelens, indrukken en emoties maar op een rij. Alles wat maakt wie jij bent.
Als je ze in Vertrouwen aan gaat, ga je daar in Groeien.
Geef gerust toe aan het moe zijn van het reizen vol met alle indrukken. En: vol is vol.
Wees benieuwd naar wat je “mag” i.p.v. “moet”
Dan wordt alle “moeten” “mogen”.
Ik ben benieuwd naar je nieuwe plan.
Alle liefs van Conny
Hoe mooi kan het zijn? Yes!
Met de nodige nieuwsgierigheid heb ik je nieuwe bericht gelezen…en jij zet mij wederom tot nadenken over mijzelf, maar in dit geval ook over jou.
Ik hoop dat ik het goed kan verwoorden…
tuurlijk ben jij niet blij met die oude bekende, maar je niet meer met hem inlaten wordt lastig…eigenlijk is dit “ook” jezelf al iets opleggen…iets MOETEN! Hij mag niet meer binnenkomen…maar waarom dan Annemieke,…?
het mooiste wat jij schrijft in jouw berichtgeving, vind ik, dat jij hem in de ogen aankijkt. Heeee…..maar potverdorie….jij herkent hem èn je bent je bewust(!!!) van het feit dat je moe bent.
Maar je mag moe zijn, want dat hoort erbij…heerlijk even moe van alle indrukken. Je bent echt iets fantastisch aan het beleven, ontdekken, ervaren.
Dat jij perfectionistisch bent, hoort bij jou,…dat jij trouw bericht iedere maand,…dat is jouw ding. Gewoon doen…het voelt fijn. Je bent Annemiek, dus doen…wat bij jou past…je hoeft niets anders.
Als je iets van jezelf moet, kan dat ook echt wel rust geven.
Ik geloof niet dat jij de grens overgaat of dat jij dingen najaagt….draai het om, je bent dààr, ver weg, maar je bent jezelf.
Verloochen jezelf niet.
Al die dingen die jij hebt gedaan, waren nodig….en nu is er tijd voor een rustigere tijd,…prima, okidoki!
ennuh…wauw,…je komt daar zèlf achter. Je bent moe.
Maar asjeblieft Miek,…mooi en verdiend(!) moe….
soms is voelen, nadenken niet nodig: het MAG èr gewoon zijn!!
het lijkt namelijk erop of jij een beetje boos bent hierover. Dat moet je niet doen, het is er…prima, nu ff rustiger aan.
het is zoals het is,
en inderdaad, OEF, acceptatie is hèt sleutelwoord!
Dit komt helemaal goed, ik gun je nog een hele mooie tijd!
liefs van Karen
weet je nog dat ik je 2 keer een berichtje stuurde, omdat ik in de 1e een typefoutje had gemaakt, hihihi….ach jaaa.
Prachtig geformuleerd Conny!
En ja Annemieke, een geweldige reis met veel indrukken is vermoeiend. Reizen is eigenlijk ook geen vakantie vieren. Maar het is, zoals Conny al schrijft, ook groeien. Wens je een mooie nieuwe fase toe in dit groeiproces.
Met een hartelijke groet, Leida
Tips? Laat iedereen op social media ook eens foto’s of verhalen plaatsen over alle dingen die niet goed gaan. Nu lijkt het of men het alleen supergoed heeft, waardoor andere denken dat zij het fout doen. Niet dus! Doe gewoon lekker wat je zelf wil en blijf vooral jezelf. En nu ga ik lekker een weekend lang in mijn huispak op de bank hangen?
Mooi geschreven Annemieke, het is zo lastig om van moeten naar morgen te komen. Voor mij ook vaak een worsteling. Jouw woorden zetten me weer aan het denken om me hiervan meer bewust te zijn. Liefs en geniet! Meike
Lieve, lieve Conny, wat een mooie reactie.. Ik merk dat ik gewoon geen woorden heb om er antwoord op te geven, want het geeft alles precies zo mooi weer. Ik neem je tekst mee op weg, want wat doet het goed..
Dank je wel, vanuit mijn tenen, en alle liefs,
Annemieke
Ha lieve Kaatje, wow.. Een reactie om even stil van te worden. Ik hem hem nu een paar keer gelezen en iedere keer valt me weer wat anders op 🙂 Dank je wel meis, en je hebt helemaal gelijk. Ik ben niet boos, maar ik verzet me er wel tegen, simpelweg omdat ik het niet wil voelen en ik het niet terecht vind dat ik het voel. En hoe meer je je verzet, hoe meer het naar boven komt. Dus ja, het sleutelwoord is simpelweg accepteren, accepteren dat het nu is zoals het is, maar ook dat je bent zoals je bent. En dat vind ik nog niet altijd even makkelijk, zoals nu ook blijkt. Maar het schrijven erover en reacties zoals de jouwe helpen daarin om een stap verder te komen.
Een oprecht dank je wel lieve Ka, ik neem je woorden mee!
Alle liefs,
MiekX
Lieve Leida, dank je wel voor je mooie reactie. Nee, reizen is zeker geen vakantie vieren, het is echt een proces. Een prachtig persoonlijk proces als het leven, met vele mooie, boeiende en leerzame ups en downs. Het is echter het idee van ‘vakantie’ waardoor de lastige momenten soms moeilijk te accepteren zijn, maar wat zijn de reacties zoals ze hier gegeven worden dan mooi om dat idee wat te relativeren.
Dank je wel voor het meelopen en het duwtje in de rug!
Een lieve groet.
Annemieke
Dank je wel meis en je hebt helemaal gelijk. En juist daardoor merk ik altijd nog dat ik lastig vind om deze verhalen te delen, want je wéét dat je niet de enige bent, maar toch dénk je het, mede door de mooie gecreëerde wereld op social media. Ik blijf zeker mezelf of ben er iig meer naar op weg.. Jullie kunnen dat al heel goed en daarin zijn jullie altijd een heel mooi voorbeeld! Ik houd jullie in gedachten en hoop dat je een heerlijk hangweekend hebt gehad 😉
Dikke knuffel,
Miek
Dank lieve Meike! Ja, dat proces is zeker niet makkelijk, er is altijd dat stemmetje in je achterhoofd.. Maar ik merk nu maar weer al te goed, hoe belangrijk het is om van tijd tot tijd echt stil te staan, te stoppen en even niets te moeten. Dat laadt weer op voor datgene wat je wilt (of moet..) doen en daar ook weer ten volste van te genieten of je aandacht bij te houden! Succes meis, ik hoop dat het bewustzijn je helpt om ook af en toe wat meer op de rem te staan voor jezelf!
Veel liefs!
Annemieke