Het nieuws. Ik word er nagenoeg nooit blij van. Oorlogen, rampen, vernietiging en vervuiling. Het is bijna altijd ellendig. De wereld lijkt een gewelddadige, gevaarlijke plek waar je nauwelijks nog veilig bent. Ik voel me na zo’n uitzending dan ook vaak enigszins gedeprimeerd.
Maar toch, er is ook een ander gevoel dat me niet loslaat. Het gevoel – hoe erg de gebeurtenissen af en toe ook zijn, hoe alarmerend de staat van de wereld op sommige gebieden ook is en hoe groot de impact ook is op vele levens – dat dit een vertekend beeld geeft van de werkelijkheid. In die zin dat de berichten slechts een déél weergeven van wat er allemaal op de wereld gebeurt. Dat het ‘slechts’ een klein percentage van de wereldbevolking is dat zich bezighoudt met de activiteiten die we zo verafschuwen. Zien we daarnaast ook wat er aan goede dingen gebeurt?
Het schiet vaak door mijn hoofd: wat zou er gebeuren als het nieuws minimaal voor de helft ook positieve berichten zou laten zien? Zou dat, naast een verhoudingsgewijs eerlijkere weergave, ook wat doen met onze mindset, met ons handelen?

Ik ben nu een half jaar op reis en geniet volop van wat er gebeurt. Van mensen die ik tegenkom, dingen die ik meemaak, de wereld die ik zie. Het is mooie wereld, een hele mooie wereld.

Er was die keer in Zuid-Afrika dat ik een nachtbus geboekt had om naar Johannesburg te reizen. Ik was vroeg en zat in de wachtruimte met anderen te wachten tot de bus zou verschijnen. Er kwam een dame binnen met een mooi jochie. Ze zochten naar een zitplaats, dus ik schoof op. We raakten aan de praat en het bleek dat ze haar zoon op de bus kwam zetten en dat vader hem vanuit Johannesburg zou komen ophalen. Uit het niets vroeg ze me of ik een beetje op hem wilde letten en met hem wilde wachten totdat zijn vader gearriveerd was. En zo zat ik gezellig keuvelend met het mannetje een nacht lang in de bus, deelden we een warme deken, ons eten en drinken en doezelden we samen weg voor zover dat lukte. In Johannesburg wachtten we op zijn vader en deze bood mij als dank een lift aan naar mijn hotel. Na een rit dwars door de stad en een mooi gesprek in de auto, leverde hij mij af.
Deze warme gebeurtenis zat nog lang in mijn hoofd. Niet alleen het vertrouwen van deze mensen om hun kind aan mij – een wildvreemde blanke – toe te vertrouwen, maar ook het blinde vertrouwen van het jochie troffen me keer op keer. Zo kan het ook, speelde lang door mijn hoofd.

En nu, in Australië en Indonesië, ondervind ik niet anders. Er waren de keren dat ik de weg vroeg en me beide keren spontaan werd aangeboden me af te zetten op de plek waar ik moest zijn. De keer dat ik na een nieuwe kennismaking meteen werd uitgenodigd om vooral langs te komen als ik in de buurt was en dat er altijd een bed beschikbaar zou zijn. Er was de nieuwe kamergenoot die ik binnen 5 minuten vroeg om de volgende dag met me mee te gaan om de kust te verkennen, waarna mooie dagen en gesprekken volgden. Er was de buschauffeur die mij in een lege bus meenam om me bij een overstaphalte af te zetten. Er was de voorbijganger die, toen ik met al mijn spullen op weg was naar mijn volgende verblijfplaats, me staande hield om te vragen of de handdoek die een stuk terug op de stoep lag mogelijk van mij was. Er was de man, dik in de 90, die ik op het strand tegenkwam en die me uitnodigde voor een kop thee waarna we een prachtig gesprek deelden. Er waren de mensen in kleine Balinese dorpjes die zonder uitzondering mijn blik vanaf de fiets met een stralende brede lach beantwoordden. Er is de uitnodiging om de kerstdagen door te brengen bij een Australische familie. En dit is nog maar een deel..

Mensen die je onderweg een helpende hand bieden, die een stukje met je meereizen of waar je een paar woorden of een lachende blik mee wisselt op een plek waar je samen bent. Keer op keer treft het me, stuk voor stuk zijn het fijne, mooie mensen.

Ik heb me ook een paar keer vergist. In die jongen in de backpackers, tattoos all-over, onverzorgd haar, om 10 uur ’s ochtends al flink aan het bier en niet meer helder. De volgende dag zag ik hem op een bankje gitaar spelen en zonder na te denken ging ik naast hem zitten en kwamen we in gesprek. Hij bleek chefkok en al jaren rond te reizen door Afrika, met de meest prachtige ontmoetingen, verhalen en ideeën over de wereld. In die slungelige jongen in het hostel, wit gezicht, donkere wallen en een wazige blik. Hij liep naar mijn idee iedere dag maar wat rond te dangelen en keek me altijd stuurs aan. Na een dikke week kwam ik tijdens het koken onverwacht met hem in gesprek. Hij bleek te werken in het hostel en spaarde flink om straks verder te kunnen reizen.
Het bleken beide prachtige kerels. En voor mij indringende lessen om verder te kijken dan de buitenkant.

Toen ik laatst over het strand liep, viel mijn blik op een aantal schelpen. Donker, lelijk en ruw aan de buitenkant, maar binnenin van prachtig, glanzend parelmoer. Het deed me meteen denken aan die twee mooie kerels: een ruwe buitenkant, maar glanzend van binnen.
En is het met de wereld niet net zo? Wat lijkt het soms donker, ruw en lelijk.. Maar als we iets verder kijken, zien we zoveel moois. Mooie mensen, geweldige initiatieven die ertoe doen, zien we dat het overgrote deel van de wereld en de wereldbevolking graag mensen helpt, iets van hun leven wil maken en het fijn wil hebben met elkaar.

Keer op keer ervaar ik op mijn reis deze glanzende, ivoren kant van de wereld en de mensheid. Het zet me als vanzelf aan om met open blik naar de wereld te kijken, om aan andere mensen hetzelfde te geven als wat ik echt elke dag ontvang. Het steeds weer krijgen en aan elkaar doorgeven van die glans maakt me gelukkig. Het geeft me hoop en vertrouwen. Hoop en vertrouwen in deze mooie wereld. En hoop dat die glans ook ooit dat kleine percentage van de wereldbevolking zal bereiken.