Een eigen blog. Op mijn eigen site. Een eerste stap. Op dit nieuwe, nog ongebaande pad.
Als iemand me deze stap en richting een paar jaar geleden had voorgelegd, had ik diegene aangekeken en nee geschud. Ik zou allerlei tegenwerpingen en excuses hebben opgeworpen om er vooral maar niet aan te beginnen. Het zou bij een plan gebleven zijn. En een stiekem jaloers gevoel op mensen die er wel iets mee deden.
Maar nu is het anders. De periode van mijn burn-out heeft me belangrijke lessen geleerd. Ik ben anders gaan denken. Over mezelf. Over het leven.
“Twenty years from now, you will be more disappointed by the things that you didn’t than by the ones you did do. So throw off the bowlines. Sail away from the save harbour. Catch the trade winds in your sails. Explore. Dream. Discover.”
– Mark Twain
Deze tekst kwam in korte tijd meerdere keren op mijn pad. Ik realiseerde me dat het zó waar is en de spijt groot op het moment dat je er niets meer aan kunt doen. En de enige die daar actie in kon ondernemen was ikzelf.
Het was de definitieve duw in mijn rug om dit keer die stap wel te zetten. En daardoor lees je nu mijn blog, op deze site. Dit is een stap die me laat tintelen, bruisen en borrelen. Dit is wat ik wil en diep van binnen zit er een gevoel dat dit klopt. En naar dat gevoel wil ik luisteren.
Ik hoorde laatst een prachtige vergelijking, waar ik vaak aan moet denken. Over bospaden en snelwegen.
Snelwegen zijn de acties die je op de automatische piloot doet: de weg is geplaveid, er is bewegwijzering, je kan lekker gas geven, luisterend naar een muziekje. Je hoeft er nauwelijks bij na te denken, het gaat als vanzelf. Pomtiedom. Je bent er voordat je er erg in hebt en weet vaak nauwelijks waar je gereden hebt.
Maar dan zijn er ook de bospaden: de acties die nieuw voor je zijn. Waarbij je over iedere stap na moet denken, moeite moet doen, waarvan je nog niet weet waar het precies eindigt. Struiken die je aan de kant moet duwen, takken die in je gezicht slaan, boomstronken waar je over struikelt, het ontbreken van bewegwijzering. Waar je meer oog hebt voor je omgeving, omdat je wel moét kijken.
En ik ben er klaar voor mijn eigen bospad te creëren.
Tot hier heb ik al een boeiend stukje achter de rug. Met regelmaat stond ik ergens, zonder enig idee welke kant ik op moest. Lagen er boomstronken over de weg. Hele praktische: hoe bouw je een website? En iedere dag sloegen er wel weer takken in mijn gezicht. Gedachten die aanklopten en bleven fluisteren: zou je dit wel doen? wie wachten er op je verhalen? wat zouden anderen denken? is het wel goed genoeg?
Maar ik heb lang genoeg op die snelweg gelopen. Ik ga nu echt voor het bospad. En wat blijkt? Dat er voor de meeste obstakels een oplossing komt. Ik krijg steeds wel weer een idee welke kant ik op wil (en dat zonder enig richtingsgevoel ;-)). Ik vind een manier om over die boomstammen te klauteren. Of bedenk een alternatieve route. En af en toe lukt het de zwiepende takken te ontwijken of me er niet door van de wijs te laten brengen. En het mooiste is: het brengt me op onbekende, prachtige plekken. Die ik anders niet had gezien. En ik leer steeds meer van het uitzicht te genieten.
En dan denk ik weer even aan de tekst van Mark Twain: weliswaar nog met knikkende knieën en oude groeven, maar de trossen zijn los en de veilige haven ligt achter me. De reis is begonnen. Ik ga kijken waar de wind me brengt. Explore. Dream. Discover. En dat schrijf ik met een dikke glimlach.
De foto’s zijn van een wandeling in Nieuw-Zeeland. De weg nauwelijks zichtbaar, ik wist niet waar ik heen liep. Het is één van de mooiste wandelingen die ik heb gemaakt…
Lieve Annemieke,
Wat n prachtige tekst op je weblog, ben geraakt door je wijze woorden!
Ik wens je allemachtig veel mooie ervaringen op je bospad met heel veel flowmomenten. Onwijs gave stap die je hebt genomen hoor,
Lfs Suus
Mooi blog Annemieke; dat belooft veel goeds voor de toekomst!
Grts,|
Dirk
Elke reis begint met een eerste stap. Héél veel plezier met je mooie belevenissen
Mooi en veel van je verhaal zo herkenbaar! Wat heerlijk dat je het zo positief kunt beleven en jezelf de tijd gunt om te zien wat het leven je nog allemaal brengen zal…… Het bospad is hoe dan ook al veel mooier dan de snelweg, dus geniet van de wandeling en van alles wat op je pad komt!
?
Lieve Annemieke,
Wat prachtig beschreven, trots op je vriendinnetje.Zullen we samen gewoon dat bospad nemen?
Is misschien spannend maar zo veel leuker.
Volg en luister naar je ❤
Lieve groet Belinda
Wauw!!!
Echt super dat je dit doet. Veel succes en vooral plezier bij dje ontdekkingsreis
Lieve Miek,
Hier is ie dan eindelijk! Wauw, super trots en erg onder de indruk. Wat een mooie dappere stappen heb je genomen het afgelopen jaar en wat ontzettend mooi dat je nu zo je gevoel aan het volgen bent! Dit belooft zoveel moois en goeds. …..????
Lieve Suus, dank je wel voor je mooie reactie en ontzettend lieve wens, ben echt even ontroerd. Ik hoop dat jij – ondanks de motorpech – ook nog onderweg bent en uitkomt waar je wilt!
Fijn te horen Dirk, dank je wel!
Dank John! Het schrijven van de verhalen in Malawi was onder andere aanzet tot het ontstaan van dit blog 🙂 Fijn dat samen beleefd te hebben!
Wat lief Lia! Dank je wel, dat ga ik zeker doen!
Wat een lief bericht Belin.. Wij hebben al een mooi stukje afgelegd samen in Ghana. Fijn om nog steeds samen op te lopen!??
Wat lief, Aartje, dank! Ga ik doen!
Daar word ik even stil van.. Dank je wel lieverd!??
Lieve Annemieke,
Wat mooi geschreven. Ik ben onder de indruk. Dapper, goed en positief dat je de stap om een eigen blog te maken. Ik wens je heel veel mooie, bijzondere ervaringen op je bospad. Laat je verrassen en inspireren op deze weg! Liefs, Marijke
Ha Annemiek,
Wat een prachtig zelfportret. Wij genieten ervan. Blijf alsjeblieft schilderen en mensen inspireren!
Hartelijke groet en veel succes
“Een echtpaar op leeftijd….”
Hey lieve Miek,
You’re definitely on the right track:
There’s no way to happiness; happiness is the way 🙂
Geniet van al het moois op jou nieuwe paden!
Dikke knuffel,
Joyce
Hoi Annemieke,
Ruim 40 jaar geleden leerden we elkaar kennen op ons kleuter pad. Een tijd lang gingen onze wegen een andere kant op.
Nu volgen we elkaar opnieuw via het digitale pad. Ik ga je blog zeker volgen.
Ook ik heb net de afslag genomen van de snelweg. Ik noemde het een wildwaterbaan… Ga nu ook op zoek naar een prachtig bospad.
Liefs
Hilde
Wat mooi Marijke, dank je wel! Zo leuk dat je er na al die tijd nog steeds bij bent!?
Lieve Hans en Sylvia, dank jullie wel, wat mooi om te horen. Dat is zeker wat ik hoop te gaan doen!
Mooi meis, dank je wel!?
Ha Hilde, wat bijzonder dat we elkaar na zo’n lange tijd toch weer (kunnen) volgen. Ik wens je heel veel succes en hoop dat je snel je eigen bospad vindt!
Lieve Annemieke,
Wat een mooie blog. Zo waar en herkenbaar. Een nieuwe weg bewandelen betekent ook weer zoveel nieuwe ontdekkingen doen. Niet alleen de wereld om je heen ontdekken maar ook jezelf ontdekken. Wat zit er in je wat jezelf niet voor mogelijk had gehouden. Ik vond het super leuk om vanochtend hierover met jou te hebben. Laten we elkaar blijven volgen en de stappen delen die we maken. Want samen wandelen (letterlijk en figuurlijk) geeft ook weer nieuwe inspiraties. XxEls
Gefeliciteerd Annemieke! Heel erg gaaf dat je je droom durft te delen met de rest van de wereld. Heel erg leuk om in korte tijd zoveel bij elkaar te mogen herkennen! Liefs, Petra
Lieve Annemieke,
Mooi om een inkijkje te krijgen in hoe jij jouw weg vindt. Ik vond het inspirerend om te lezen. Heel veel plezier met het banen van je pad! ?
Lieve, lieve Miek,
Héél, héél veel zonneschijn en een paar stevige stappers toegewenst op dit nieuwe stuk levenspad.
Je trotse moeder.
Lieve Els, dank voor je mooie bericht; het is helemaal waar.. Het fijne gesprek was geheel wederzijds! Laten we elkaar zeker blijven volgen en stukjes met elkaar op lopen, graag!
Dank Petra! Tja, echt bijzonder hoe en op welke tijdstip wij elkaar ontmoet hebben. Right time, right person.. Dank je wel so far!X
Lieve Meike, fijn om te horen, dank je wel! Je blijft op de hoogte?X
❤️❤️❤️
Lieve Annemieke,
Wat een prachtige woorden, ik word er weer helemaal stil van… En moet meteen denken aan dat nummer van City to City (lang geleden): The road ahead is empty, it’s paved, with miles of the unknown. Whatever seems to be your destination, take life the way it comes, take life the way it is. Ik hoop dat het leven je heel veel moois op je bospad brengt! xxxGerdien
Heel mooi Annemieke! Ik wens je zoveel succes, geweldig dat je ervoor gaat. Je hebt een heerlijke stijl van schrijven en kijk uit naar je volgende verhaal.
Dag moedige Annemieke!
Wat een prachtige eerste blog! Ik ben vandaag pas op je site terecht gekomen (via een link op Facebook van 365 dagen succesvol) en heb al een heel aantal ander blogs gelezen. Deze eerste blog verwoord heel helder wat de achtergrond is van de snelweg en bospad waar je over schrijft in andere blogs. Mooie metafoor!!
Het lezen van jouw blogs heeft mij weer extra aangemoedigd om mijn dromen te volgen. Ik loop met plezier (een stuk) mee op jouw levensreis en ervaar de richtingwijzers die jij plant als aanwijzingen voor mij eigen pad.
Dank je wel dat je de moed hebt gehad om deze site te starten. Ik wens je een sprankelend 2017 met inspirerende (reis)belevenissen!
Enthousiaste groet,
Savannah
Beste Savannah,
Welkom! Super dat je vanaf nu een stuk met me meeloopt 🙂
En wow, je reactie maakt me even helemaal stil en laat tegelijkertijd alles bij me tintelen.. Zo bijzonder te lezen dat het jou verder aanmoedigt je dromen te volgen. Dit is precies wat mij zo inspireert, dank je wel daarvoor..
Ik zie dat je al mooie stappen hebt gezet. Ik wens je voor 2017 alle inspiratie, succes en moois voor de vervolgstappen op jouw pad, op weg naar je droom!
Warme groet,
Annemieke
Hallo Annemieke,
Vorig jaar begin november ben ik thuis komen te zitten met een burn-out. Al vrij snel daarna is mijn re-integratie traject begonnen en alles leek erop, dat het gewoon een kwestie van tijd was…Weer even uitrusten, op adem komen en langzaam aan de draad weer oppakken. Weliswaar met kleine veranderingen, weer verder gaan, waar ik was gebleven.
Als een gedwee schaapje liep ik zo stapje voor stapje weer terug naar mijn veel te kleine hokje, want tja, het is wel een veilige plek, ondanks dat ik er bijna stik.
Gisteren hadden we weer een gesprekje, mijn re-integratie begeleider en ik. Met zachte hand, werd ik weer een beetje dichter richting het te kleine hokje geduwd. Maar het was een stapje te dicht en ik voelde hevige paniek van binnen….IK WIL NIET TERUG, IK KAN NIET TERUG…IK GA DOOD DAAR!!
Helemaal aan het einde van het gesprek, viel er ineens een klein sparkeltje licht op een ander padje, wat ik tot dan toe nog niet had gezien…Hoewel doodsbang, wist ik op dat moment heel erg zeker, “Daar wil ik heen”.
Vandaag kwam ik ’toevallig’ op jouw blog terecht en las je prachtige verhaal van het bospad versus de snelweg en ik herkende het meteen, dat was het padje wat ik gisteren ook heel even zag in een flits.
De tranen biggelen over mijn wangen, tijdens het lezen van je verhaal en eigenlijk nu nog steeds…DIT WIL IK…DIT WIL IK UIT HET DIEPST VAN MIJN WEZEN…geen idee waar ik naar toe ga…gewoon maar gaan..vertrouwen op het leven, op mezelf. Vertrouwen op mijn verlangen en passie om te willen leven…echt te leven.
Dank je wel dat je me voorging op het bospadje en liet meelezen en meeleven met je verhaal. Het inspireert me enorm en geeft een gevoel van bevestiging. Het maakt mijn eerste stapje net een beetje makkelijker.
Veel moois toegewenst op je verdere weg en ik blijf je graag volgen..
Mieke
Lieve Mieke,
dank je wel voor je prachtige en eerlijke verhaal en reactie. Het raakt me dit te lezen en wordt er heel blij van dat mijn verhaal je net dat duwtje heeft mogen geven..
Ik lees daarnaast iets heel moois bij je, wat bij mij in die tijd nog een tijd geduurd heeft: je bent je (weer) bewust van wat je voelt en wat is dat een grote stap voorwaarts! Het is niet altijd de makkelijkste weg om daar naar te luisteren, maar het feit dat je voelt wat je niét meer wilt en ook voelt wat je wél wilt, wow.. Good for you!
Je maakt me heel nieuwsgierig naar het nieuwe pad waar het licht ineens op scheen en waarvan je zeker weet dat dat voor jou het juiste pad is.. Het klinkt alsof dat ook een bospad voor jou zal worden, met al z’n hobbels, obstakels en uitdagingen, maar ook met prachtige uitkijkpunten, nieuwe inzichten en een pad wat door jou gekozen is! Mijn pad heeft ook nu nog regelmatig zijn onzekere uitdagingen, maar daarbij blijf ik vasthouden aan hetgeen wat ik me vanaf het begin heb voorgenomen: kijken of iedere stap die je zet klopt en goed voelt. Voelt het goed? Zet dan die stap voorwaarts. Voelt het niet goed? Dan moet je misschien een stukje terug op je bospad of een zijpaadje nemen totdat het wel weer goed voelt. En zo ontvouwt zich uiteindelijk een prachtig bospad..
Ik hoor je graag over een tijdje nog eens en wens je voor nu alle goeds, kracht, moed, maar vooral heel veel plezier, geluk en heel veel genieten op het pad van jóuw keuze! En remember: ‘You dont’t have to see the whole staircase. Just take that first step’. En volgens mij heb je die al gezet..
Veel liefs,
Annemieke