The forgotten highway

Vorige week vierde ik mijn verjaardag hier in Nieuw-Zeeland. Alleen.
Toen ik wist waar ik die dag ongeveer zou zijn, zocht ik een plek uit om te overnachten die paste bij mijn wensen en koos daarnaast tevens een activiteit die passend voelde: een prachtig, kleurrijk vulkanisch park. De hele dag voelde ik me heerlijk en feestelijk. En daarbij hielpen uiteraard ook de berichtjes die ik van alle kanten ontving :-), maar dat was echt de kers op de taart. De kers op de al zo overheerlijke taart.

Bovenstaande was jaren geleden niet denkbaar. Tijdens mijn studiejaren en eerste werkjaren vond ik het niet fijn om alleen te zijn en was ik eigenlijk – heel zwart wit geschetst – ook bijna nooit alleen. Als ik niet aan het werk was, dan had ik afspraken met mensen of zat ik uren aan de telefoon. Ik had iedere avond wel wat te doen of zorgde dat ik wat te doen had. Alleen zijn, een terrasje pakken of ergens eten was out of the question, ik voelde me dan ongemakkelijk en zielig. De keren dat ik alleen zat te eten of een kop koffie dronk als het dan toch zo uitkwam, zorgde ik dat ik altijd wat te doen had, ik nam een boek mee of iets anders, maar ik moest wat doén. Ik voelde anders teveel blikken van meewarigheid mijn kant op. Eenzelfde blik die ik overigens op mijn beurt wierp als ik mensen alleen zag eten. Want nogmaals, dat was zielig.

In de loop van de jaren is dit wel wat veranderd. Ik merkte dat ik het ook fijn begon te vinden om alleen te zijn, gewoon wat thuis te rommelen, een stuk te fietsen of ook een kop koffie te gaan drinken, dat voelde ok.
Maar de echte verandering kwam pas afgelopen jaar, nu ik bijna een jaar alleen op reis ben. Een beslissing die ik heel bewust heb genomen. Naast het maken van die lange reis, wilde ik vooral ervaren wat het is om dat alleen te doen; wat het met je doet, wat er van je overblijft zonder invloeden van buitenaf en daarmee – misschien wel de belangrijkste – wie je echt bent.

En hoewel je tijdens het reizen eigenlijk nooit alleen bent, omdat er altijd wel mensen om je heen zijn, ben je toch alleen. Want je verblijft in landen waar jij niemand kent en waar niemand jou kent. Jij moet alle beslissingen nemen, jij bepaalt de richting – letterlijk en figuurlijk – en jij zal oplossingen moeten bedenken als zich wat voordoet. En nu bijna een jaar verder, voel ik daardoor dat alleen zijn – uitzonderingen daar gelaten uiteraard – zeker geen kwestie is van zielig zijn, maar dat het een enorme kracht geeft en heeft.

Ik heb als persoon zoveel geleerd. Ik heb mezelf beter leren kennen en geleerd dat ik tot zoveel meer in staat ben, dan ik zelf ooit dacht. Situaties die ik maanden geleden nooit voor mogelijk had gehouden, doe ik nu zonder twijfel. Ik heb geleerd dat – hoewel ik nooit zonder familie, vrienden en mensen zal kunnen – ik mezelf kan redden wat de situatie ook is. En – misschien wel de mooiste van de drie – ik ben mijn eigen gezelschap gaan waarderen. Uiteraard niet alle dagen, maar grotendeels heb ik plezier met mezelf, kan ik verschrikkelijk genieten van de dingen die ik zie, die ik doe en de mensen die ik ontmoet. Iedere keer weer. Ik kan meer om mezelf lachen als ik weer eens iets onhandigs doe of als ik een fout maak. Mijn strenge, perfectionische ik is langzaamaan naar de achtergrond aan het verdwijnen.

Gisteren reed ik over The forgotten highway – een ongelooflijk mooie rit door de meest prachtige natuur, 155 km lang. Ik heb er twee keer zolang over gedaan dan er voor stond, iedere keer stoppend om van het prachtige uitzicht te genieten, overvallen te worden door de intense stilte, minuten te staren naar wat ik zag en letterlijk te huilen bij het laagste en mooiste punt, een vallei, volledig overweldigd door de natuur die me in haar armen nam.

Toen ik verder reed, gleden ineens de ‘highways’ in Nederland in mijn gedachten, onze 3-baanswegen, vaak afgezet met kunststof geluidswanden en tjokvol. Mijn gedachten gleden ook – zoals vaker op enorme genietmomenten als dit – naar hetgeen wat ervoor gezorgd heeft dat ik hier ben, mijn burn-out. En mijn gedachten maakten een combinatie van die twee: de laatste ontstaan, doordat ik te lang op die overvolle snelweg heb gereden, meegevoerd in de snelle stroom, waar externe factoren voor een groot deel bepaalden waar ik naartoe ging en met welke snelheid.

En hoe mooi was het dan eigenlijk dat ik nu juist hier was, nagenoeg alleen, op deze prachtige Forgotten highway. Een naam die een verwijzing vormde naar de persoon die er nu over heen reed, ikzelf. Want natuurlijk besteedde ik voorheen aandacht aan mezelf, vroeg ik mezelf regelmatig dingen af en deed ik dingen die ik leuk vond, maar of ik mezelf ooit écht en langdurig in de ogen heb gekeken?
Door deze reis alleen te maken, heb ik voor de echte ontmoeting gekozen met de persoon die ik overal mee naar toenam, die overal bij was, maar die toch – geheel onbewust – eigenlijk best lang in een vergeethoekje had gezeten.

En hier reed ik. Op de highway die de mooiste is die ik ooit gereden heb. Waar ik zelf de keuze heb te doen wat ik wil, te stoppen wanneer ik wil, zelf de snelheid bepaal, geniet van iedere meter en die me op bepaalde momenten aan het huilen maakt van pure pracht. De highway die me – door hem te gaan rijden en door hem alleen te rijden – geleerd heeft wat ik kan, wie ik ben en die me heeft doen accepteren wie ik ben.

Vorige week schreef iemand me: “Your enthusiasm for life is contagious!”. Ik was volledig overdonderd, maar het was het grootste compliment dat ze me had kunnen geven. The forgotten highway is niet langer forgotten, integendeel. Ik ben me nu echt bewust van mezelf en leef zoveel intenser en gelukkiger. En met die gedachte realiseerde ik me, dat de tranen in de vallei niet alleen veroorzaakt werden door de pracht van de natuur, maar ook door de pracht van mijn eigen leven.

10 gedachtes over “The forgotten highway

  1. Lieve meis,
    Wat een kracht komt er uit dit verhaal. Prachtig!! Jij bent een prachtig mens en deze reis helpt meerdere mensen die het lezen en door jouw reis en ervaringen geraakt worden. Ik ben er een van. ?

  2. Dank je wel Annemieke voor je prachtige verhalen. Zelfs hier af en toe tranen van ontroering en dankbaarheid en dat keer op keer door jou te mogen volgen tijdens je waanzinnig mooie reis.
    Liefs, Hilde

  3. Annemieke,….je houdt van jezelf!

    ….langgeleden heeft iemand een keer tegen mij gezegd, jij moet leren van jezelf te houden.
    .. ik vond dat toen zo iets “stoms”….

    maar nu een paar jaar later, …
    net als jij….heb ik ontdekt hoe dat voelt!
    Wat een intens gevoel, blij en trots op jezelf!
    En inderdaad, je bent overal samen!

    dikke kus van Karen

  4. Hoi Annemieke,
    Ik roeide met stralend weer over een vrijwel rimpelloos Hilversums kanaal naar Wilderland en heb geprobeerd met jouw ogen te kijken. Ik zag een aalscholver die zijn vleugels zat te drogen, acht jonge nijlganzen met hun ouders, een echtpaar zwaan en nog veel meer. Het leek mooier dan anders… Dankjewel.
    Evert

  5. Lieve Annemiek, wat een mooie woorden. Woorden die binnenkomen en die heel veel voor me betekenen, dank je wel..
    XXX

  6. Lieve Hilde, een groter compliment had je me niet kunnen geven. Ook deze woorden betekenen zoveel voor me, dank!
    Alle liefs,
    Annemieke

  7. Ha lieve Ka,
    dank weer voor je mooie bericht.. Ik ken de woorden en dacht inderdaad hetzelfde..
    Ik ben er nog niet helemaal, maar ik kan het meer en meer voelen en dat voelt prachtig en intens; wat een winst!
    Geniet van het samenzijn meis! 🙂
    Dikke kus,
    Annemieke

  8. Wow Evert, de tranen schieten in mijn ogen bij het lezen van je bericht. Een mooiere boodschap had je niet kunnen schrijven, wat een geweldig cadeau..
    Dank jou!
    XX

  9. What to say Ann. You write your heart out and that is why it is so beautiful and contagious. You pass on the positive energy to your readers and make them feel that they are important within themselves.
    True it is that we all have been created with a purpose and we need to explore ourselves more and we would be gladly seeing what hidden talents we have. Absolutely wonderfully written. Hugs xoxo

  10. Dear Kamran, thank you so much for your beautiful words. It gives me a smile and really encourages me!
    There is so much to explore in ourselves, as we just take the time for it and pay attention to it. And if we would all ‘live our talents’ the world would be an even more amazing place..
    I hope you will find your talents, that are now maybe still hidden..
    All the best,
    AnnemiekeX

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.