Met open armen

De feestdagen. Voordat ik op reis ging, had ik over deze dagen nagedacht. Waar zou ik zijn? Zou ik het alleen vieren, samen met iemand of zouden het dagen worden in een Backpackers met bekende onbekenden? Het warme scenario dat het zou worden, was er één die ik van tevoren niet had kunnen bedenken.
Enkele maanden eerder had ik al een meisje leren kennen, een contact dat een vriendschap was geworden. Al gauw gaf ze aan dat, als ik het wilde en als ik tegen die tijd in de buurt van Melbourne was, ik van harte uitgenodigd was om kerst met haar en haar familie te vieren. Deze aanbieding alleen al raakte me en het raakte me nog meer toen ze aangaf dat ik nu niets hoefde te beslissen. Tegen die tijd, al was het een dag van tevoren, kon ik aangeven of ik aan wilde schuiven. Omdat het pas begin oktober was en ik geen idee had waar ik tegen die tijd zou zijn, legde ik het naast me neer.

Totdat het tegen half december liep en ik langzaamaan moest beslissen wat ik wilde. Het vooruitzicht om ergens alleen kerst te vieren op een onbekende plek lonkte me geenszins en mijn visum Bali liep af, dus ik besloot dat ticket te boeken, via Sydney naar Melbourne. Ik liet weten dat ik graag wilde aanschuiven. Het bleek een goede beslissing. Na een heerlijke week Sydney, waarin ik in mijn eentje deze geweldige wereldstad verkende, vloog ik door naar Melbourne. Het was fijn de vriendin weer te ontmoeten en samen vertrokken we met de trein naar haar ouderlijk huis, op 2 uur rijden. Vanaf toen begon de warmte, letterlijk en figuurlijk.

Het was vreemd om kerst in de zon te vieren. Mijn hoofd kon kerstbomen, glanzende versieringen en kerstliederen simpelweg niet matchen met 35 graden. Het was dan ook de warmte van de familie die me het kerstgevoel bezorgde. Ik kwam in een groot huis terecht waar het een komen en gaan was van gezinsleden. Met een gezin met 9 kinderen, deels met aanhang en kleinkinderen, was het een aaneenschakeling van gezellige chaos. Ik keek – gewend aan een kerst met ‘slechts’ vier – mijn ogen uit hoe het er aan toe ging, hoe alles keer op keer op tijd klaar was en voor voldoende personen. Ik genoot en probeerde zoveel mogelijk mee te draaien.
Het was fijn een eigen kamer te hebben, want iedere avond moest ik echt even alles op me in laten werken. En iedere avond kwam ik weer tot de dankbare conclusie hoe bijzonder het was, hoe iedereen me betrok bij alles wat er gaande was en hoe normaal iedereen het leek te vinden dat ik er was. Ik voelde me vanaf dag één onderdeel van de familie, een bijzondere kerst. Na kerst mocht ik tevens met ze mee kamperen en met Oud & Nieuw was het bijna vanzelfsprekend dat ik erbij zou zijn. Het gehele verblijf voelde hartverwarmend en het afscheid viel me dan ook zwaar. Na anderhalve week intens met elkaar te hebben samen geleefd, één geweest te zijn met de familie, nam ik emotioneel afscheid, vooral ook omdat ik niet wist of ik ze ooit weer zou zien.

Op weg naar Melbourne – mijn volgende verblijfplaats – dacht ik na over het bijzondere open stellen van huis, leven en hart van deze lieve familie. Over het opnemen in het gezin en de enorme en vanzelfsprekende gastvrijheid. Ik voelde me warm en zo bevoorrecht.
Ik dacht ook aan mijn aankomende ’thuis’, waar opnieuw twee paar open armen op me wachtten. Vrienden van de familie waar ik net geweest was, een oudere dame – 82 jaar – en haar zoon. Ook zij hadden me na een eerdere kennismaking direct al uitgenodigd bij hen te verblijven, mocht ik in de buurt zijn. En dat is waar ik nu ben. Weer in een warm thuis. Wederom openen mensen, die ik nauwelijks ken, hun huis, hun leven en hun hart. Ik mag en kan van alles, heb de vrijheid en mag blijven zolang ik wil. Zomaar.

Beide verblijven blijven me verbazen, raken en verwarmen. Mensen die alles voor je openstellen, het maakt de weken bijzonder, warm en speciaal. En daarbij leer ik. Ik leer iets groots. Ik leer ontvangen. Ik, die makkelijker en liever geeft, die zich vaak schuldig blijft voelen – dat gevoel dat je nooit genoeg terug doet -, ik leer ontvangen. Nog niet met open armen, maar inmiddels wel met open hand, blij met wat erin gelegd wordt. Ik leer dat ontvangen niet zit in honderd keer bedanken of aankomen met mooie cadeaus. Ik ben gezelschap, praat, luister, help en spring bij waar nodig. Ik leer dat ik kan geven en ontvangen door ‘slechts’ te zijn wie ik ben. Poeh.

Dat extra bord op tafel, dat extra opgemaakte bed, maar vooral de gedachte erachter – die open armen – voor een avond, een weekend of een maand. Het is een dankbare ervaring, die me weer zo bewust maakt hoe mooi en belangrijk het is ook mijn huis, mijn armen en mijzelf open te (blijven) stellen. Want wat je op die manier aan elkaar kunt geven en van elkaar kunt ontvangen, is onbetaalbaar. En wat zou het mooi zijn daar met elkaar bewust van te zijn en te blijven en zo samen meer deuren te openen. In een wereld waarin dat niet altijd meer vanzelfsprekend is.

Ik wens je een prachtig, gelukkig en gezond nieuwjaar met veel warmte en geopende deuren!

Meer over De kracht van alleen reizen vind je hier.

11 gedachtes over “Met open armen

  1. This brought tears to my eyes. I am so happy you decided to spend Christmas with us and that you enjoyed the chaos. It was special for us to have you there as well an the door will always be open for when you want to come back. Till me meet again, big hugs!!!

  2. Daar had ik nog niet eens aan gedacht.. Dat is inderdaad wel een hele speciale gedachte, juist rond kerst, dank je wel lieve Wil!XX

  3. Wat leuk van je te horen Marja. Ja, het zijn inderdaad prachtige, onvergetelijke ervaringen..
    Ik hoop voor jou ook op veel mooie ervaringen en ontmoetingen in het nieuwe jaar!
    Lieve groet,
    Annemieke

  4. And you bring tears in my eyes with your very special words, thank you so much..
    Your friendship, the warmth of your family and the huge hospitality during my time in Australia heave meant and mean so much to me, I can’t thank you enough for that.. Whenever in Holland, please dó feel the same, the door will always be open..
    Take care and till we meet again.. Big hugs back sweet lady!XX

  5. Fijn om te horen dat er nog zulke ‘open-armen-mensen’ zijn. Zij maken de wereld mooier.
    Nog fijner voor jou om deze mensen juist rond Kerst en Oud-en-nieuw te ontmoeten. Dat jij daardoor leert te ontvangen maakt vast een nog mooier mens van jou.
    Groet, Evert

  6. Lieve Evert, dit zijn zeker mensen die de wereld een stukje mooier maken! Ik bof enorm dat deze mensen op mijn pad komen en op het juiste moment. En die wederzijdsheid is dan zo mooi om te ervaren!
    En wat een lieve woorden, dank je wel.. 🙂
    Warme groet,
    Annemieke

Laat een antwoord achter aan On her way Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.