Met elkaar

Ik zit in een prachtige kerk op Vavau, Tonga. Het is warm, de ramen staan open en ik kijk uit op zee, de zee waar ik een dag eerder nog in lag samen met de walvissen. En kijkend naar het water voel ik de verbinding met deze magische giganten. Dan begint het koor te zingen, meerstemmig en op volle kracht. Binnen een paar seconden biggelen de tranen over mijn wangen, ik voel me zo één met alles om me heen.

De hele week brengen we op het water door. En varend op de intens blauwe Pacific – de kraamkamer van de bultrug – tussen de meest mooie tropische eilandjes, moet ik mezelf regelmatig knijpen. Het is mijn kindsdroom waar ik nu middenin zit. Hier draait het om de walvissen en de mogelijkheid er heel dichtbij te zijn. De hele dag kijken we uit over de oceaan of we een glimp kunnen opvangen van deze prachtige zeezoogdieren. En als we ze zien en hun positie goed is, glijden we vervolgens het water in om ze van dichtbij te kunnen aanschouwen, een ongekend voorrecht.

Door de dagen heen gunnen ze ons regelmatig een blik op hun gigantische lijven. Geluidloos door het wateroppervlak glijdend om adem te halen of met enorme kracht er doorheen brekend voor een magische sprong. We zien vele moeders met kalf; moeders als grote donkergrijze ruggen die langzaam en geruststellend boven komen, kalfjes als lichtgrijze, kleine ruggetjes, snel, speels en vertederend. We zien spectaculaire heatruns, de jacht van volwassen mannetjes op een vrouwtje, waarbij het gaat om de snelheid en indruk. Enorme mannen die door het water jagen, waarbij tevens grootse vinnen en staarten met harde doffe klappen op het water slaan. We zien een kalfje keer op keer uit het water omhoog komen met alles wat ze in zich heeft, alsof ze het net geleerd heeft en het ons wil laten zien.
Keer op keer springen we op als we een rug zien of het zo prachtige en krachtige geluid van de blow horen. En de hele dag zijn we klaar om in het water te glijden als we daar de mogelijkheid toe krijgen. Wetsuit en vinnen aan, snorkel op ons hoofd. Wat een leven..

Want wat is het magisch. Liggend in het intens blauwe water – waar gereflecteerde zonnestralen als van een immense bouwlamp op de bodem doorheen schijnen – oog in oog ‘staan’ met deze 15 meter lange en tientallen tonnen wegende dieren. Steeds weer word ik geraakt door de intense gratie en de enorme soepelheid waarmee deze immense lijven zich door het water voortbewegen. Zo groot, maar tegelijkertijd zo nederig. Moeders die in de diepte blijven, terwijl het kalf naar oppervlakte glijdt en voor ons langs buitelt. Twee volwassen dieren die minutenlang meters onder ons rustten, de contouren van hun witte vinnen en buiken zichtbaar. Ze blijven rustig drijven met ons boven zich, totdat ze langzaam in onze richting naar boven zweven, als een adembenemende dans. Het grote oog dat je even lijkt aan te kijken, de enorme vinnen waarmee ze schijnbaar moeiteloos door het water manoeuvreren, de immense staart die nauwelijks kracht lijkt te geven, maar waarvan één rustige beweging zorgt dat de vriendelijke kolos in het blauwe niets verdwijnt. De ontmoetingen maken mijzelf nederig en kwetsbaar. En dat wordt versterkt door dat wat ons voorgeschoteld wordt op onze laatste dag op het water.

Het water is onstuimig, de golven hoog en de walvissen lijken unaniem besloten te hebben zich niet te laten zien. We varen in een baai waar het water wat rustiger is en krijgen dan alsnog bericht: er bevindt zich een singer onder ons. Een singer, vaak een mannetje alleen, dat zijn gezang urenlang laat horen. We maken ons snel klaar voor deze onverwachte traktatie en glijden één voor één zachtjes het water in. Als ik onderduik, word ik meteen omgeven door de onvergetelijke klanken. Diep en laag, maar ook hoog, waarbij het lijkt of er langzaam een krakende deur wordt geopend, en allerlei varianten er tussenin. De intense vibraties dringen diep tot me door. Ik weet niet waar de walvis zich bevindt en dat maakt de ervaring des te intenser. Het is alleen maar luisteren, hangend aan de oppervlakte van de blauwe diepte. Getuige zijn van het intieme gezang van deze gigant, het gezang dat kilometers ver draagt en wat bedoeld is voor zijn soortgenoten die zich allemaal ergens in ditzelfde water bevinden. Wederom voel ik me weer zo één.

Deze ervaring maakt diepe indruk. Het intense gevoel van het delen van het water, het leven, met deze dansers van de zee. Het opent weer zo mijn bewustzijn van de enorme pracht van onze planeet, maar toont me tegelijkertijd ook zo de enorme kwetsbaarheid. Want mijn gedachten gaan automatisch uit naar hoe wij als mensen zo overheersend zijn geworden dat wij het voortbestaan van deze dieren kunnen bepalen.. Wij hebben ons de macht toegeëigend de wereld van ons te beschouwen en daarmee invloed te hebben op de natuur en al haar bewoners. Het geluid van dit ontroerende lied laat me weer eens voelen hoe afhankelijk de natuur van ons en ons gedrag is. En ik voel daarmee de kwetsbaarheid van deze magische, onwetende singer zo intens dat het pijn doet.

Lieve allemaal, onze aardbol is zo verschrikkelijk mooi en uniek. En we delen deze prachtplek met elkaar. Zullen we er alsjeblieft alles aan doen om dat zo te houden?

18 gedachtes over “Met elkaar

  1. Dank ! Wat een ongelooflijk mooie , intense ervaring !
    Wat een prachtig slot !!
    Wil.

  2. Opnieuw een mooi verhaal. Zo puur. Zo grootst. Zo ongrijpbaar prachtig.
    Dank je wel weer.

  3. Het had inderdaad niet beter gekund lieve Wil 🙂
    En wat bijzonder om dat nu ook persoonlijk aan je te kunnen vertellen; zo mooi en waardevol dat ik al die tijd zo je betrokkenheid heb mogen voelen en je er was. Dank je wel!
    Heel veel liefs,
    Annemieke

  4. Wow Hilde, wat een mooie woorden, ik word er stil van. Dank je wel meis en alsjeblieft..
    XX

  5. De tranen sprongen in mijn ogen toen ik je reactie las Lia, ook jij had het niet mooier kunnen zeggen, dank je wel..

  6. Dit kan ik alleen in stilte volmondig beamen. Wat fijn om je binnenkort weer te kunnen omarmen!

  7. Wat een mooi verhaal!
    En ja: laten we dat doen. Goed voor de aarde zorgen. Te beginnen met een vegetarische leefstijl. Wat dat kan dan ook niet anders. De meest vervuildende en wrede manier van leven is immers doorgaan met dieren eten…
    Geweldige dat je deze dieren zo intens mocht ervaren!
    Tot snel! Anne

  8. Dank je wel Anne, dat geeft me altijd weer een glimlach 🙂
    Dat is er zeker één meis, naast het veel meer bewust en verantwoord omgaan met plastic in al zijn vormen. Werk aan de winkel, voor een immens goed doel, maar dat gaat lukken, met elkaar!
    Lieve groet,
    Annemieke

  9. o o o wat zul je moeten wennen als je terug komt…
    Ja dat kunnen we met elkaar, want een betere wereld begint bij jezelf. Niet origineel maar o zo waar.
    Tot ziens/horens hoor!
    Anne

  10. Dat wennen is zeker het geval Anne..
    En ik kan alleen maar helemaal onderschrijven wat je zegt, want zo is het!
    XX

Laat een antwoord achter aan On her way Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.