Leren vliegen

Vorige week zat ik de dag na een geweldige safari op een rots aan het strand, uit te kijken over de prachtig gekleurde, woest golvende zee. Starend over dit nooit stoppende natuurfenomeen, liet ik mijn gedachten gaan. Ik dacht aan de safari in ‘mijn’ Afrika, aan de prachtige dieren de we gezien hadden, aan de mooie natuur en aan de boeiende verhalen van de ranger waardoor ik weer eens besefte hoe miraculeus de natuur in elkaar zit. Maar…
Ik had niet het euforische gevoel dat ik anders altijd had, ik had niet de glimlach op mijn gezicht die de hele dag aanbleef. En starend over het water probeerde ik dit voor mij onbegrijpelijke gevoel te duiden. En de zee, juist dat deel van de natuur dat altijd volledig zijn eigen gang gaat, gaf me het antwoord.

Het park waar we waren was een privaatpark. De ranger vertelde naast alle boeiende wetenswaardigheden ook over hoeveel dieren er van elke soort in het park waren, dat er dieren werden opgekocht en verkocht en hoe ze zo een natuurlijk evenwicht probeerden te verkrijgen. En in dat laatste zat hem voor mij de kneep.

Want in een land waar deze dieren hun oorsprong hebben, hun natuurlijke habitat, zijn wij – mensen – bezig om dieren die door ons toedoen bedreigd worden, zelf weer bij elkaar te zetten om zo weer een natuurlijk evenwicht te creëren. Een wereld in al zijn pracht; een planeet die zelf zo goed weet hoe het de balans moet houden; een natuur die zo ontworpen is dat het zelf geweldige oplossingen heeft voor iedere dieren- en plantensoort om (voort) te leven. En wij willen dat maar al te graag graag naar onze hand zetten, bepalen hoe het volgens ons moet. En dat unheimische gevoel kwam op die rots, met juist die krachtige, eigenwijze zee voor me, ineens sterk naar boven.

Het kwam omdat ik enerzijds de aantasting zag van het door mij zo geliefde Afrika, maar anderzijds ook omdat het precies het tegenovergestelde is van mijn eigen proces, mijn eigen richting. De richting om die controle juist steeds meer te laten varen.

En op die rots moest ik denken aan toen ik opsteeg vanaf Schiphol. Ik keek vanuit het vliegtuig naar beneden en zag de lappen grond, alles verdeeld in hokjes en vakjes; ik zag alle hekken en afscheidingen. Geen plek meer waar geen mensenhand aan te pas gekomen was. Ik moest denken aan het programma De rijdende rechter. Aan mensen die ruziën over vijf cm teveel boom of over een anderhalve cm te hoge schutting (ietwat gechargeerd..;)). Zaken waarover geruzied kán worden, omdat dit in regeltjes is vastgelegd. Ik moest denken aan de creatie van onze 24-uurs economie, omdat we willen dat alles steeds maar door moet gaan. Overal die controlerende mensenhand.

En natuurlijk is er een bepaalde controle en er zijn bepaalde regels nodig, willen we het goed hebben met elkaar: verkeer zonder regels wordt chaos; allemaal gewoon maar onze gang gaan, wordt chaos. Maar zijn we met onze controle en regels niet een beetje doorgeschoten? Proberen we ook voor onszelf niet van alles in hokjes en vakjes vast te leggen? Hoeveel mensen raken er niet burn-out of kiezen inmiddels hun eigen richting, omdat we langzaamaan tegen onszelf beginnen in te gaan?

Dit is één van de redenen waarom ik – na een eigen burn-out – op reis ben gegaan. Alleen. Om te leren de controle eens wat meer los te laten, om uit te vinden hoe het is om echt op mezelf te zijn, zonder invloeden en vastgestelde kaders van buitenaf, om uit te vinden wie ik dan ben en wat dat met me doet. Om het leven meer op me af te laten komen. Maar ook om het leven meer tegemoet te treden zoals het bij mij past.

En nu ik inmiddels bijna alweer zeven weken op pad ben, voel ik dat er iets gebeurt. Ik voel dat ik een stukje ben ‘opgerekt’. Wat in de eerste weken ongemakkelijk voelde, voelt nu ‘gewoon’ en waar ik dacht nooit aan te wennen, doe ik nu bijna zonder nadenken. Ik ben aan het wennen in een ander land, met andere gewoontes, met andere mensen. Ik heb een nieuw ritme gevonden en geniet steeds meer van de vrijheid die de dagen me hier bieden. Ik werk aan mijn zakelijke opdrachten, ik werk op de guest farm en ik werk aan de mooie projecten in de community. Zonder gehaastheid, op een tijd dat het voor mij het lekkerst werkt, op een prachtige werkplek. Tussendoor neem ik tijd voor een uitgebreide kop koffie in de zon en lunch op mijn gemak, in plaats van een snelle hap achter mijn computer. Ik ga even naar buiten wandelen met de hond, of ik loop naar de twee pasgeboren kalfjes die tegen elkaar aan liggen in de wei of als een bezetene rondjes rennen. En naast dat alles geniet ik van wat het land te bieden heeft en kijk ik langzaamaan verder naar waar de reis me hierna gaat brengen. Het zijn keuzes die ik kan maken en ook moet maken en ik heb alleen mezelf als graadmeter.

En natuurlijk voel ik me soms nog ongemakkelijk in een wereld die nog niet 100% de mijne is. Natuurlijk bekruipt me nog met regelmaat het onrustige gevoel dat ik dingen ‘moet’ doen, met de 40-urige werkweek en het bijbehorende salaris nog vers in mijn systeem. En natuurlijk heb ik weer de kriebels als ik denk aan de weken hierna, als ik het vaste honk hier in Knysna ga verlaten, richting het onbekende.
Maar deze afgelopen weken tijd laten me zien dat ik me heb aangepast aan de nieuwe situatie, een situatie waar ik voor vertrek en bij aankomst zo huiverig voor was. Ik voel de verandering letterlijk, het oprekken, het groeien. En dat geeft vertrouwen. Vertrouwen in de rest van de reis. Vertrouwen in mezelf. En daarmee merk ik dat ik stukje bij beetje de controle loslaat..

Afgelopen week vloog er een vogeltje onze woonkamer in na een klap tegen het raam. Ik kon hem voorzichtig oppakken en zo bleef hij een hele tijd rustig op mijn hand zitten. Roerloos zat hij daar. Slechts af en toe even ophippend, fladderend met zijn vleugels, alsof hij aan het oefenen was om te leren vliegen. Na een aantal keer schoot hij weg en vloog sierlijk de lucht in.
Door dit mooie vogeltje bedacht ik dat ik eigenlijk met hetzelfde bezig was: leren vliegen. Af en toe hip ik even op, fladderend met mijn vleugels om daarna weer op vertrouwde grond terug te komen. Maar steeds een stukje hoger en steeds een tijdje langer in de lucht. Om zo langzaamaan los te laten en te leren vliegen. Los van de grond, daarbij vertrouwend op mijn eigen keuzes en mijn eigen vleugels.

En ik vroeg me af: zouden we dat de wereld ook ooit weer gunnen?

16 gedachtes over “Leren vliegen

  1. Heel mooi, beeldend, wat we eigenlijk doen, beter zouden kunnen doen en waarom we moeten doen wat we vinden/voelen wat we moeten doen.

  2. Dank je wel Minet! Dat deel van de reis is absoluut ook begonnen; en dat is misschien wel het meest boeiende stuk..

  3. Dank je wel.. Ik denk dat er best veel mensen zijn die dat gevoel zijn kwijt geraakt, mede door de druk(te) die we met elkaar creëren.
    Je ziet echter ook tegenwicht ontstaan van steeds meer mensen die het anders doen/willen, mooi om te zien en vaak inspirerende voorbeelden! (en jij bent er zelf één van:))

  4. Als wij mensen onze diepst innerlijke kern in ons wezen durven toelaten, mogen wij beseffen geschapen te zijn zoals God ons bedoeld heeft. De vogels en de leliën (Matteüs 6) leren ons te vertrouwen.
    Dat kwam bij mij binnen door jouw vogeltje :-))
    Vlieg maar op en verwijd je blikveld!
    Ik ben nieuwsgierig naar je volgende stek!
    Lieve groet Annemieke

  5. Het is zo waar wat je schrifjt.. helaas… deze wereld zal een betere plek zonder ons mensen zijn die denken alles met regels onder controle te kunnen houden… Geniet van deze heel bijzondere tijd!

  6. Mooi Conny! Altijd bijzonder te worden verrast door gedachten die mensen hebben bij het lezen..
    Dank je wel voor je lieve wens, dat ga ik doen! Mooi om te ervaren wat er in 7 weken al gebeurt, dat maakt me nieuwsgierig naar de komende tijd! Ik houd je op de hoogte 🙂
    Lieve groet,
    Annemieke

  7. Dank je wel Katrin, dat doe ik zeker!
    Ik denk dat de wereld juist heel mooi kan zijn met ons, als we weer bewuster met alles leren omgaan en eens wat minderen in het meer, meer, meer… Er is zoveel moois te zien en te ervaren!X

  8. Leven zoals leven bedoeld is. En jij durft t aan! Ik wens je nog veel mooie inzichten. Ik ga je zeker volgen en hoop nog veel van je te leren.
    Lieve groet,
    Loes

  9. Lieve Loes,
    dank je wel, wat leuk je hier tegen te komen! Ik weet nog heel goed onze kennismaking (onder het genot van een lekkere kaasfondue) en het mooie gesprek dat we hadden, waarin jij veel van jouw inzichten met mij gedeeld hebt. Bijzonder om nu wat te kunnen terug doen. Ik hoop er nog vele op te doen en met je te kunnen delen. Fijn dat je meeloopt!
    Liefs en alle goeds,
    Annemieke

  10. Lieve Annemieke, wat mooi wat je aan het doen bent. Je groeit als mens en maakt daardoor, met jouw ervaringen, de wereld een stukje mooier! Dank je wel! Lieve groet, Leonie

  11. Wow Leonie, wat een mooie reactie.. Je maakt me gewoon even stil, maar het geeft me ook een brede glimlach. Dank jou daarvoor!
    Veel liefs,
    Annemieke

  12. Leren vliegen… jouw vleugels zijn wel in een rap tempo aan het groeien, net als jijzelf… Hoe is het met de vogel afgelopen? Liefs en een dikke knuffel! Petra

  13. Stukje bij beetje groeien je vleugels van avonturen als deze. Fijn, mooi en bijzonder om te mogen ervaren!
    De vogel bleef nog even hippen, maar schoot toen de lucht in.. Een mooie metafoor voor jou en mij op den duur..?
    Mooie vlucht gewenst meis, met alles waar je mee bezig bent!
    Dikke knuffel,
    Annemieke

Laat een antwoord achter aan On her way Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.