Je eigen kompas

Value yourself.
Take whatever path will lead you to find contentment.
Enjoy the quieter times.
Get to know who you truly are so that you can share the best of yourself with others.
There is wonderment in finding out who you are, seeing yourself clearly.
Explore yourself.

(Uit: One – living as one and loving it – Victoria Alexander)

Alleen op reis. Ik had er vooraf een bepaalde geweldige en flitsende voorstelling van, zoals ik vaak in mijn hoofd heb als ik een reis voor de boeg heb. Maar dat de voorstelling niet meteen klopte met de werkelijkheid, bleek al gauw na aankomst in Australië. Na 3 intense maanden Afrika – míjn Afrika – waar ik werkte met een fijn team, bouwend aan een startend project dat me na aan het hart lag en verblijvend op een vaste, ongekend mooie plek, was ik ineens in een land dat ik niet kende, waar ik mijn plek nog moest vinden en waar ik niemand kende. Ik voelde me stuurloos, nutteloos en alleen. Het beklemmende gevoel dat ik een volledig verkeerde keuze had gemaakt, liet me de eerste weken niet los.

Ik zat veel achter mijn laptop te werken aan mijn opdrachten. Het was een soort houvast, waarbij ik veel langer deed over alles dan daadwerkelijk nodig was, mede omdat ik niet wist wat ik anders moest doen. Ik hoefde nergens naartoe en had ook geen idee waarheen dat zou moeten zijn. Toch zocht ik regelmatig een koffietentje op om te werken en begon een beetje de omgeving te verkennen. Maar het enige dat ik dan voelde was dat ik steeds ergens anders wilde zijn dan ik was. En het enige dat ik zag, was de gezelligheid van mensen die samen waren en dat droeg niet echt bij aan een gelukzaliger gevoel.

Ik had slechts één idee en dat was dat het goed zou zijn om voorlopig te blijven waar ik was. Verder reizen, iedere keer naar een andere plek, zou een vlucht zijn en zou me zeker niet gelukkiger maken. Ik bleef hier, in Fremantle, een levendig plaatsje aan de kust van West-Australië, met als enige houvast de twee verblijfplaatsen die ik geboekt had en mijn schrijfopdrachten. Verder stond alles op losse schroeven. De vrijheid waar ik zo naar verlangd had, was zó groot dat het me volledig beklemde. Ik voelde me ronduit rot. En ik voelde me nog rotter vanwege het feit dat ik me rot voelde, want dit was toch mijn droom? Was dit het dan toch niet? Bovenop de beklemming kwam paniek.

Het voor- en nadeel van alleen zijn, is dat je veel kunt denken. En dat deed ik. Waarom voelde ik me zo? Wat was het dat ik me volledig out-of-place voelde in een land dat me eigenlijk warm omhelsde? Wat maakte het dat waar ik ook was, ik ergens anders wilde zijn?

Langzaamaan begon het te dagen. Dat écht alleen op reis zijn, betekent dat er geen enkel kader, netwerk of structuur is. Alles wat je thuis om je heen hebt opgebouwd, is weg, of in ieder geval ver weg. Er is geen netwerk van familie en vrienden, geen dag-/week structuur van werk, geen bekende omgeving waarin je weet hoe het zit, geen gezamenlijkheid die je met mensen deelt aangezien je niemand kent en niemand jou kent, en er is geen begin of eind.
Ik voelde me ondanks de volle wereld om me heen, als in een lege ruimte. Een lege ruimte met alleen mezelf als houvast in het totaal onbekende. Het was aan mij, en aan mij alleen, om die leegte in te vullen, er vorm aan te geven en mijn weg te vinden. En daarmee werd ik gedwongen te luisteren naar mijn eigen kompas. Maar de wijzer bleef als een dolle rondjes draaien en ik had geen idee wat te doen.

Ik bedacht hoe onwennig het voelde om mijn eigen kompas te volgen. Dat dat hetgeen was wat me zo beklemde in de enorme vrijheid. Geen enkel kader, geen enkel houvast, geen enkele structuur. Alleen ik en mijn kompas, in een wereld waar alles, maar dan ook alles, open lag.
Ik bedacht daarmee ook hoe we in onze huidige tijd eigenlijk van ons eigen kompas zijn afgedwaald, hoe we in ons dagelijks leven geleefd worden. Volle agenda’s, werk dat een groot deel van onze tijd en aandacht vraagt, de klok die onze dag bepaalt, deadlines die gehaald moeten worden, een telefoon en social media die steeds maar op de deur van ons onderbewustzijn blijven kloppen. De ‘buitenwereld’ bepaalt daarmee het overgrote deel van onze tijd, we zwemmen mee in de stroom en hebben (of nemen?) vaak geen tijd om echt bij onszelf stil te staan. Gaat het eigenlijk wel goed? Heb/neem ik genoeg tijd voor de dingen die belangrijk voor me zijn? Volg ik mijn eigen kompas of doe ik wat me gevraagd of van me verwacht word?

Deze confronterende gedachten gaven me verhelderende inzichten, maar nog geen invulling. Die kwam echter niet veel later in dankbare handreikingen. Er was de sympathieke B&B-eigenaar die me mee vroeg te gaan hardlopen, en wat deed het bewegen – het uit mijn hoofd zijn – me goed, naast de gezelligheid, de mensen en het gezamenlijke bakje koffie achteraf. Er was de gevoelige loodgieter die naar me toekwam in een park waar ik op een moeizame middag zat. ‘Hey missie, are you ok? Looks as if you got the world on your shoulders.’ Tranen en een prachtig, spontaan gesprek volgden en voor een paar dagen was hij in kleine dingen de vriend die ik op dat moment zo nodig had. Er was de gezellige host van de tweede AirBenB waar ik verbleef, waar ik af en toe wat leuks mee deed.
En deze kleine, grootse ontmoetingen zorgden ervoor dat de wijzer van mijn kompas tot stilstand kwam en zijn werk ging doen. Door deze eerste invulling voelde ik weer waar ik blij van werd en begon een gevoel van richting terug te komen. En bijna als vanzelf volgden in de tijd daarna de eerste opeenvolgende juiste stappen.

En nu ben ik een paar weken verder. Ik zit inmiddels bij een geweldig koppel in huis, waar ik dagdelen werk voor kost en inwoning, op een prachtplek die me de nodige rust geeft. Ik heb een aantal mooie, fijne mensen om me heen. Ik heb voor de komende weken mijn plannen klaar, een stukje verder op pad. De ‘vibes’ zijn er weer, ik word weer blij wakker, heb zin in de dag en geniet van alles wat er gebeurt. De grote vrijheid voelt niet meer als een beklemming, maar als het tegendeel: als een ongekende luxe in deze drukke, maar vooral prachtige wereld met al zijn mogelijkheden.
Ik leer iedere dag. Van anderen en van mezelf. Om los van alles en iedereen op mijn eigen kompas te vertrouwen, mijn eigen weg te kiezen en mezelf en de wereld te herontdekken. En wat is dat een leerzaam, mooi en boeiend vervolg van het pad dat ik ben ingeslagen.

16 gedachtes over “Je eigen kompas

  1. Lieve Annemieke, wat heerlijk dat je na moeizame en eenzame weken, je draai – je eigen kompas – weer gevonden hebt ! Goede voortzetting gewenst ! Liefs, Wil.

  2. Lieve Annemieke, zo eerlijk. Zo waar. Zo herkenbaar. Ben supertrots dat je ook deze moeilijke tijd hebt volgehouden en 110% overtuigd dat Australie jou nog volledig gaat omarmen. Dikke zoen, Katrin

  3. Lieve Annemieke, Knap hoor dat je toch niet de makkelijkste weg hebt gekozen en niet terug naar Nederland bent gegaan. Want daar had je ook voor kunnen kiezen. Ik heb bewondering voor wat je doet! Hoop dat je nu weer lekker geniet
    XxxEls

  4. Dat voelt zeker heerlijk Wil, het is na zulke weken weer dubbel en dwars genieten! 🙂
    Dank je wel en liefs!
    Annemieke

  5. Lieve Katrin, wat een lieve woorden, ik kreeg kippenvel toen ik ze las.. Wat doen ze goed!
    Tja, hoe je dan stevig kunt onderschatten wat alleen reizen betekent en wat het met je doet. Maar ik ben er weer en Australië is een prachtig land met geweldige inwoners, dus dat gaat goed komen..
    Heel veel dank meis, een dikke zoen terug!X

  6. Lieve Els, wow.. Er is afgelopen weken van alles door mijn hoofd geschoten, maar terug gaan naar Nederland heb ik nagenoeg direct aan de kant geschoven. Op het moment zelf zijn het behoorlijk pittige, maar achteraf vooral zulke mooie, waardevolle lessen en ik ben nog lang niet uitgeleerd.. De reis gaat door en wat zijn woorden als de jouwe daarbij dan weer een warme hand in de rug! En ja, het genieten is weer begonnen, dank je wel meis!X

  7. Pffff Annemieke, wat een heftig begin in Australië zeg. En wat een overgang van zo’n gezamenlijk project waar je iets nuttigs deed naar een volledig open toekomst zonder kaders en doel. Je mag supertrots op jezelf zijn dat je het gewoon doet hoor!!! En wat heerlijk dat er weer lichtpuntjes zijn en dat je je weg weer aan het vinden bent. Ik wens je heel veel mooie mensen, ervaringen en natuur op je pad.

  8. Lieve Annemieke, wat mooi om te lezen hoe jij door dit proces heen gaat! Je zult door deze ervaringen zoveel rijker terugkomen! Dank je wel dat je dit met ons wilt delen. Geniet van alles wat er op je pad komt. Liefs Martine

  9. Ha lieve Gerdien, dat was het zeker en precies om wat je zegt. Het bleek iets waar ik totaal niet op bleek voorbereid, ik dacht ‘gewoon’ verder te gaan, maar niets was minder waar. De weg begint echter weer zichtbaar te worden met veel mooie momenten en daar geniet ik nu weer volop van!
    Dank voor je lieve woorden en wensen, wat doen ze goed!XX

  10. Ha lieve Martine, wat een mooi reactie. Het is een ontzettend boeiende weg met ervaringen die je vooraf niet had kunnen bedenken, maar dat maakt het des te mooier.. En al die ervaringen maken me inderdaad een rijk mens.. Dank voor je lieve woorden en wensen, die doen me goed!XX

  11. “Als er verwarring is, ontstaan er nieuwe dingen”. Dat blijkt dus maar weer heel waar. Het is het geduld hebben om dat te laten gebeuren. You did it!

  12. Mooi Netty en zo waar! De uitdaging is inderdaad om het geduld te hebben, maar vooral ook te accepteren dat er verwarring is; dat blijkt de opening naar mooie, nieuwe dingen! Dank je wel meis!X

  13. Heej Annemieke,
    Wat knap dat je jezelf toestaat in ‘de derrie’ te blijven zitten, de derrie van eenzaam zijn en niet weten ‘hoe verder’. Vooral knap dat je weet dat dat komen gaat door wat je bent begonnen. Kennelijk is het één nodig om het ander te krijgen. Heel veel succes!
    Ik zit momenteel binnen met beide voeten in het verband; binnen zitten en binnen zitten terwijl de wereld doordraait. Dat valt me ook zwaar (de 3e keer nu, maar nu moet het klaar zijn). En dan heb je ook zoveel tijd om na te denken … pijnlijk soms. Maar ook nodig. Dank voor het delen van jouw verhaal; dat helpt.
    Zet m op hoor! iets met regen en zonneschijn!
    Groet Anne (van Rigo enzo 😉 )

  14. Lieve Annemieke,
    zo fijn te lezen dat je je draai weer een beetje hebt gevonden. Wat beschrijf je het mooi, het proces van alleen zijn en de kracht om een nieuwe balans te vinden. Ik ben trots op je dat je hebt doorgezet. Wat mooi dat er overal ter wereld mooie en bijzondere mensen zijn die aanvoelen wat nodig is. Keep up the good spirits! Meike

  15. Ha Anne,
    dank je wel! In ‘de derrie’ blijven zitten is zeker niet makkelijk en best een proces, maar je weet ook dat als je ervan wegloopt, ‘de derrie’ je zal blijven achtervolgen, dus dan is het zeker een betere optie het te ‘doorleven’..
    En daar ben jij nu toe gedwongen zo te lezen.. Klinkt niet aangenaam, maar hopelijk is deze derde operatie dan de laatste en kan je vanaf daar weer verder! Jij moet dan letterlijk blijven zitten, wat als bezig bijtje niet de makkelijkste optie voor je zal zijn. Hoop dat jij het ook kunt ‘doorleven’ en fijn dat mijn verhaal daar een beetje in kan helpen. Accepteren dat het is zoals het is, kan helpen!
    Alle sterkte en goeds met jouw ‘derrie’, ook voor jou die regen en zonneschijn, take care!
    Veel liefs,
    Annemieke

  16. Ha lieve Meike,
    dat is echt heel mooi en geeft vertrouwen dat ook al ben je alleen, je het niet alleen hoeft te doen! En ook berichtjes als de jouwe helpen daarin.. Dank je wel meis, doet goed!
    Veel liefs,
    Annemieke

Laat een antwoord achter aan Gerdien Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.