Deze week is een mijlpaal. Deze week is het een jaar geleden dat ik startte met On her way. En wat voor way!
Stil en dankbaar kijk ik achterom.

Januari 2015. Ik zit al een paar maanden thuis. Burnout. Uren zit ik op de bank wezenloos voor me uit te kijken. Er komt niets, maar dan ook niets uit mijn handen.
En dan is er dat stemmetje. Uit het niets. Het stemmetje dat zich afvraagt of het niet veel beter voor me is om niet terug te keren naar de baan waar ik in zit.
Een gedachte die verstandelijk paniek veroorzaakt, maar gevoelsmatig meteen klopt. De spanning zakt, ik voel me tientallen kilo’s lichter. Dit is de juiste beslissing. Hier moet ik naar luisteren.

April 2015. Er is weer wat lucht en ruimte in mijn hoofd. En weer is er dat stemmetje. Dat stemmetje dat maar blijft herhalen: reizen.. schrijven.. reizen.. schrijven..
Een paar weken later valt mijn oog op een artikel van een reisblogster. Een meisje dat met reizen en schrijven haar geld verdient. Plop. Dit idee zuigt zich als een zuignap vast in mijn gedachten en laat niet meer los.
Zou het…? Zou ik….? Wat dan? Hoe dan? Geen idee.
Maar voor het eerst in hele lange tijd voel ik weer energie stromen, voel ik mijn hart sneller kloppen, wordt mijn vuurtje aangewakkerd. Iets in mij, nee, eigenlijk alles in mij roept dat ik hier wat mee moet.
Een blog starten lijkt me een goed begin. Ik heb weer een doel. Werk aan de winkel.

Augustus 2015. Met trillende handen, maar ook met een vastberaden zekerheid lanceer ik On her way.

En nu ben ik een jaar verder.
En wat is het een geweldige weg. Het leven lacht me weer toe en ik lach weer naar het leven. Ik heb zoveel geleerd en ontdekt. Over mezelf en over wat er mogelijk is. Ik heb nieuwe mensen ontmoet, mooie gesprekken gevoerd. Ideeën zijn gekomen en gegaan. De juiste zijn gebleven.
Ik heb (beter) leren loslaten, leren luisteren naar mezelf, beslissingen genomen die ik nooit dacht te zullen nemen. On her way heeft richting gekregen. Met de driehoek waar ik me zo bij thuis voel: reizen, schrijven en inspireren. En wat een mooie, ontroerende en bemoedigende reacties heb ik mogen ontvangen..
Ik heb een prachtige reis gemaakt en letterlijk een berg beklommen: de Kilimanjaro. Ik heb mijn eigen berg beklommen en ben nog steeds aan het klimmen. Stukje bij beetje verder de hoogte in, op mijn weg.

En nee, het was niet alleen maar gloria, de weg is niet altijd makkelijk. Naast alle mooie dingen, is er ook tegenwind, onzekerheid, angst, twijfel, zijn er valkuilen. Af en toe weet ik het niet meer en dribbel ik een tijdje in het rond of val ik terug. Maar dan na een tijdje – als je denkt dat het niet meer komt – is dat gevoel er weer. Dat bruisende gevoel dat dit is wat ik wil, dat dit voor nu mijn weg is, mijn hart achterna.

En ik kan op al dit moois terugkijken, omdat ik naar dat stemmetje heb geluisterd. Dat stemmetje, of the whisper, zoals Steven Spielberg het zo prachtig verwoord:

“The thing I really want to emphasize is, I didn’t have a choice. I didn’t have a choice . . . the dream is something you never knew was going to come into your life. Dreams always come from behind you, not right between your eyes. It sneaks up on you. But when you have a dream, it doesn’t often come at you screaming in your face, “This is who you are, this is what you must be for the rest of your life.” Sometimes a dream almost whispers. And I’ve always said to my kids, the hardest thing to listen to—your instincts, your human personal intuition—always whispers; it never shouts. Very hard to hear. So you have to every day of your lives be ready to hear what whispers in your ear; it very rarely shouts. And if you can listen to the whisper, and if it tickles your heart, and it’s something you think you want to do for the rest of your life, then that is going to be what you do for the rest of your life, and we will benefit from everything you do.”

En kennen we dat stemmetje niet allemaal? Bij kleine en bij grote keuzes? Dat stemmetje dat bijna nooit schreeuwt, maar vaak fluistert, diep van binnen? Dat stemmetje dat daardoor ook zo makkelijk te overrulen of te negeren is?
Luister jij er naar? Of leg je het naast je neer? Omdat het niet past, omdat het niet kan, werk, geld, (on)zekerheid, geen tijd, niet durven, je verstand dat precies het tegenovergestelde zegt?
Maar herken je het, dat als je er niet naar luistert en dingen lopen in de soep of je krijgt spijt, dat je dat eigenlijk vooraf al wist?

Want als er iéts is dat ik geleerd heb in de afgelopen tijd, dan is het dat dat stemmetje gelijk heeft. En ook dat het zeer volhardend is. Dat stemmetje heeft bij mij jaren gefluisterd. En als ik dat stemmetje was geweest, was ik er al lang mee opgehouden. Maar het ging door, totdat ik luisterde. En wat ben ik daar dankbaar voor.
Want er ligt niet alleen veel moois achter me. Er ligt ook nog zoveel moois op de weg vóór me. Mijn eerste lange reis, begin volgend jaar. Een reis die ik al zó lang voor ogen heb. Ik ga op pad, On her way. Ik zet de grote lijnen uit en ga met open blik de wereld verkennen, mensen ontmoeten, mezelf ontdekken, vinden wat er ligt te wachten. Kijken wat het is wat al zoveel jaren aan me trekt.

En wat ben ik benieuwd wat ik over een jaar zal schrijven als ik opnieuw terugkijk op het jaar dat dan achter me ligt.
En daarbij is één ding zeker: hoe mijn weg ook loopt, mijn stemmetje gaat mee. Met trillende handen, maar ook met een vastberaden zekerheid.