De reis is begonnen!

Het is zover. Ik ben in Kaapstad. Mijn reis is begonnen!

Gisteren zat ik op een heerlijk terras uit te kijken op de Tafelberg. Het was hetzelfde terras als waar ik drie jaar geleden zat. Toen probeerde ik me op dit terras los te weken van Afrika na een geweldige fietsreis. Een fietsreis waar ik een week voor het eind uit moest stappen, omdat ik eerder terug moest voor mijn werk. Een terugkeer die nadien niet nodig bleek. Het werd de aftrap naar mijn burn out én uiteindelijk het begin van mijn nieuwe pad.

En nu zat ik hier weer. Op exact hetzelfde terras. En gleden de afgelopen jaren aan me voorbij. Mijn jaar thuis, mijn terugkerende gedachten aan reizen en schrijven, de start van On her way en nu uiteindelijk de daadwerkelijke reis, met mijn blog en mijn eigen bedrijf. Onverwacht en onbewust was hier, op dit terras in Kaapstad, de cirkel rond.

En hoe apart is het om te merken dat je heel anders reageert dan je van tevoren had gedacht. Ik zag mezelf iedere keer uit het vliegtuig stappen in totale euforie, overweldigd en stuiterend. Maar het tegendeel blijkt waar. De afgelopen dagen ben ik juist heel ingetogen. Er lijkt een soort schuif over mijn gevoel en over de tijd heen te zitten. Een schuif die af en toe een klein stukje omhoog gaat maar zich daarna direct weer sluit. En in die korte tussentijd laat het slechts kleine piekjes door. Kleine gevoelspiekjes. Van geluk, van besef, van ongeloof, van dankbaarheid. Piekjes waardoor in één keer de tranen in mijn ogen kunnen schieten.

En daarnaast laat het kleine piekjes van tijd door. Maar alleen van dit moment. Ik kan nog niet verder denken dan waar ik op dit moment ben. Ik kan nog niet bij de volgende stap, laat staan dat ik bij het komende jaar kan. Het is een hele vreemde gewaarwording, maar misschien is het goed om me nog even te beschermen tegen de veelheid van de afgelopen tijd.

En wat zijn de afgelopen maanden hectisch, emotioneel, maar vooral mooi geweest. Alles viel op zijn plek. Opdrachten werden bevestigd, mijn startlocatie werd in één keer duidelijk, ik heb op een hele fijne manier één op één afscheid genomen van mijn lieve vriendinnen en daarnaast drie mooie weken bij mijn ouders doorgebracht. Weken die me heel dierbaar zijn. En ook het afscheid op Schiphol was mooi en goed. Uiteraard met dikke tranen, maar uitgezwaaid door mijn ouders, zus en lieve vriendinnen liep ik na intense knuffels door de douane. Het was pittig, maar het was goed.

En nu ben ik een paar dagen in Kaapstad. En wat is het dan ook weer mooi om te merken dat, na de eerste onwennige dag waarin ik eigenlijk alleen maar bezig ben mijn spullen in de gaten te houden en te bedenken waar ik heen moet en hoe ik weer terug moet, ik nu ‘gewoon’ rondloop en mijn weg vind. Een heerlijke eerste dag met vrienden, een dag die me er precies even doorheen trok. En daarna twee dagen alleen, wandelend door Kaapstad. Een stad waar ik vele, mooie, dierbare plekken herken, waar ik me toch weer laat verrassen door het Afrikaanse leven bekeken door mijn westerse ogen, waar ik overweldigd word door de waanzinnig mooie natuur, de enorme historie en de moeilijke tegenstrijdigheid die hier helaas nog steeds is. Waar ‘Madiba’ nog steeds volop aanwezig is en waar ik altijd weer kippenvel krijg als ik iets van hem zie, of hoor met hoeveel liefde en respect de bevolking over hem spreekt. Waar ik pretlichtjes in mijn ogen krijg van de vele alleen maar vrolijkheid uitstralende gezichten die me verwelkomen. Waar ik spontane gesprekken heb op het strand met mensen van over de hele wereld. En waar ik nu op het terras waar het allemaal geëindigd en begonnen is, mijn blog zit te schrijven, met uitzicht op de Tafelberg en waar, as we speak, het schuifje ter plekke weer even open schiet en de emotie door mijn lijf schiet.

Morgen reis ik verder naar Knysna om voor 2 maanden bij te dragen aan het opzetten van een opvang voor kinderen met het Foetal Alcohol Syndrom, een doelgroep die groot is, maar waar nu nog zo weinig voor is. Ik weet dat het komt en kijk er enorm naar uit, maar ik kan er nu nog niet bij. Ik zit nu hier, op dit bijzondere terras, met uitzicht op de Tafelberg. Ja, mijn reis is begonnen!

8 gedachtes over “De reis is begonnen!

  1. Jambo, enjoy lieve Miek!
    Tijd genoeg om alles te laten bezinken en je eigen ritme te vinden. No rush; in Afrika bestaat geen tijd, daarvoor in de plaats heb je alle tijd om ervaringen, ontmoetingen, gevoelens en mooie herinneringen te maken. Go slow & Hakuna Mata!
    Liefs, Joyce

  2. Wat heerlijk dat je nu echt daar bent, waar je wilde zijn ! En dat het nu echt gaat beginnen !
    Laat het maar stap voor stap op je inwerken en …succes met je eerste ” werkplek “.
    Liefs, Wil.

  3. Klopt helemaal lieve Wil, het is begonnen! De eerste dagen Kaapstad waren heel goed om langzaamaan te landen, maar er komt nog veel op me af, dus het stap voor stap blijft de methode en de Afrikaanse cultuur helpt daar zeker bij 🙂 Heerlijk dat je ook hier in Afrika met me meeloopt!X

  4. Mooi, dank je wel meis! Ik dompel me al onder in de African time, maar de westerse mentaliteit neem je onbewust altijd meer mee dan je denkt. Maar er is nu alle tijd om te wennen dat tijd hier niet bestaat..:) Hakuna Matata!X

  5. Ha lieve Annemiek,

    mooi te lezen hoe je reis is begonnen: voorzichtig, aftastend, voelend….. kleine stapjes in een grote reis. Elk stapje bewust. Goed bezig meid. Geniet er van!

    Groet, Marleen

  6. Lieve Annemieke, Je bent nu dus weer in Afrika, waar je zo’n sterk soort van “thuis zijn” voelt. Dat heb je al vaak verteld in de loop van de jaren.
    Jouw ingetogenheid wijst op je innerlijke rust en vertrouwen.
    Daar in Knysna zullen de kinderen en de leiding heel blij met je zijn. Wat kun jij daar mooi werk doen. Toevallig stond er van de week een artikel in de Gooi over een meisje met FAS in Hollandse Rading. Vrolijk, creatief, maar met indrukwekkende beperkingen. Ik wens je daar een boeiende, inspirerende, leerzame tijd toe en geniet vooral van mooie ontmoetingen met de grote en kleine mensen. Dit is jouw leven nu!

  7. Lieve Marleen, je raakt me met je woorden, want zo is het precies.. And with little steps one travels far 🙂
    Dank je wel..X

  8. Lieve Conny, dank je wel voor je mooie reactie en wens! Ja, de start is toch weer in ‘mijn’ Afrika..
    Het is mooi en fijn om hier weer te zijn en ik hoop veel te kunnen doen in de komende maanden. De vele ontmoetingen die ik al in één week heb gehad, beloven nog veel moois voor de komende tijd. Ja, dit is mijn leven nu en dat voelt als zoveel tegelijk. Heerlijk, spannend, wennen, schakelen en genieten, alles in één! Het doet me weer even denken aan de wandeling in het labyrint, hoe de weg zich weer vervolgt na een keerpunt.. Benieuwd waar het me brengt. Ik neem je woorden mee! Hele lieve groet, Annemieke

Laat een antwoord achter aan Wil van den Berg Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.