De grootste hobbel

De zon schijnt. Ik zit met een kop koffie op mijn balkon en geniet van de warme stralen op mijn gezicht. Ondertussen buitelen mijn gedachten over elkaar heen.

Ik denk aan bestemmingen die ik aan het uitpluizen ben en het gevoel wat me dat geeft. Het gevoel van enorme vrijheid, geluk en dankbaarheid dat ik dit kan en mag doen. Ik denk aan alle keuzes en mogelijkheden die ik daarin heb. Ik denk aan de opdrachten die in de lucht hangen. Aan de luxe om die ‘zekerheid’ al bij vertrek te hebben. Ik denk aan deze week, de laatste week op mijn werk. Aan de afronding, het loslaten en het afscheid nemen. Aan dat met deze scheidslijn de reis ineens heel echt wordt. Ik denk aan de afgelopen tien maanden waarin ik op twee sporen heb gelopen. Ik heb hard en met plezier gewerkt, maar heb ook vele letterlijke en figuurlijke stappen gemaakt op weg naar mijn reis.

Ik denk aan de komende weken en wat daar nog allemaal staat te gebeuren. Ik denk aan de mensen die me dierbaar zijn, familie, vrienden, aan alle lieve mensen om me heen. Ik denk aan mijn lieve kat. En naast alle fladderende vlinders en adrenaline, bezorgt me dat een knoop in mijn maag.

Eén onderliggend thema staat voor mijn gevoel aan de basis van deze roerige tijd: Voor Jezelf Kiezen.
Ik vind dat een enorm ding. Ook om over te schrijven. Want zodra ik deze woorden denk, zeg of schrijf, roept er altijd direct een stemmetje doorheen: egoïst!
Voor mezelf kiezen is dan ook nooit één van mijn sterkste eigenschappen geweest. Ik wil heel graag dat anderen het fijn en goed hebben en als het aan mij ligt, wil ik daar alles aan doen wat binnen mijn mogelijkheden ligt.

Totdat het centraal stellen van anderen me fataal werd. Een boodschap die me fijntjes duidelijk werd gemaakt door een burn-out. Alles en iedereen was belangrijk, behalve ik – vooral in mijn werk. De werkzaamheden, mijn team, de activiteiten, de processen, alles moest doorgang vinden no matter what. En ik was (natuurlijk) de persoon die dat moest doen. En ging daarbij de mist in door dit keer mezelf (onbewust) echt volledig weg te cijferen.
Daar zat ik dan. Met mezelf. Opgebrand.

Het lange proces wat daarna volgde, heeft me stapje voor stapje geleerd meer voor mezelf te kiezen, voor mezelf op te komen en meer grenzen te stellen. Maar na 45 jaar vooral op anderen gericht zijn, voelt dat nog steeds raar, onwennig en moeilijk. Want voor jezelf kiezen, betekent voor mijn gevoel in veel gevallen niet voor de ander kiezen. En ik weet dat dat niet klopt, maar toch.. En daar is ie dan ook: de grootste hobbel.

Want de start van On her way is de ultieme vorm van voor mezelf kiezen. Dit is wat ik wil, dit is mijn richting, dit is mijn droom. En dat voelt zo goed. Doen wat ik al zo lang wil, maar ook in een vorm die zó klopt. Een gevoel dat nauwelijks te omschrijven is. Als ik denk aan de komende reis, de vrijheid, de mogelijkheden, het schrijven, dan juicht het van binnen. En tot deze week was dat voor een groot deel hoe ik het voelde.

Maar met het naderende vertrek merk ik dat een andere kant boven komt drijven. De keerzijde die sterker en sterker wordt. Want met het kiezen om langere tijd weg te gaan, maak ik een keuze die ook zijn impact heeft op de mensen om me heen. Je moet afscheid nemen. Je ziet elkaar lange tijd niet. Je bent op afstand. Je bent niet bij elkaar voor de leuke dingen, maar ook niet voor de minder leuke dingen. En natuurlijk zijn de mogelijkheden talloos om digitaal contact te leggen, je verdwijnt in deze tijden absoluut niet van de radar, maar toch.. Het is anders. En daarin heb ik mijn weg nog niet gevonden.

In de afgelopen jaren heb ik twee keer het geluk gehad de prachtige Dune 45 in Namibië te beklimmen, een 150 meter hoge zandduin. Vroeg in de ochtend ploeter je naar boven om bovenaan te staan als de zon opkomt. Maar áls je dan eenmaal boven bent, ontvouwt zich het meest prachtige kleurenspel wat je je maar kunt voorstellen.

En zo voelt het nu. Onderaan de duin. De duin van 150 meter mul zand, waarbij één stap naar boven, ook vaak twee stappen naar beneden betekent. Want hoever ik ook ben in mijn proces, hoe goed het allemaal voelt en hoe graag ik dit wil, het tegenstrijdige gevoel van weggaan van de mensen van wie je houdt, is de grootste hobbel. De grootste hobbel in het proces van kiezen voor mezelf. De grootste hobbel op weg naar mijn droom.

En ik weet dat ik bovenkom. En dat er boven een spectaculair uitzicht op me wacht. Maar dat vraagt nog een fikse klim.

6 gedachtes over “De grootste hobbel

  1. lieve Annemieke, wat is dat moeilijk hè. Je legt de vinger op de zere plek!
    Wat ik heb geleerd hierover zijn twee dingen. Ten eerste: dit dilemma hebben wij geërfd van onze (voor)moeders. Het is ons met de paplepel ingegoten, van kleins af aan, dat ons bestaansrecht wordt bepaald door onze dienstbaarheid aan anderen. Vroeger alleen man, kinderen, familie, nu ook in andere vermommingen zoals werk, collega’s etc. Daardoor zijn we geprogrammeerd. We wijzen onszelf af als we ons bestaansrecht zogenaamd ondermijnen door voor onszelf te kiezen. Maar alleen al het feit dat wij leven, geeft ons bestaansrecht! Recht op geluk, op liefde, op een vervullend leven: dat is het geboorterecht van ieder mens. Dat heeft he-le-maal niets met egoïsme te maken.
    Ten tweede: je kunt pas iets betekenen voor een ander als je goed voor jezelf zorgt. Niemand heeft iets aan een sloof, die haar eigen grenzen overschrijdt, zichzelf geweld aandoet door er altijd maar voor die ander te zijn, en dan opbrandt. Door je eigen diepste behoeftes, of zelfs de stem van je ziel, te ontkennen, maak je niet alleen jezelf ongelukkig. Je maakt anderen bezorgd en kan er niet meer voor hen zijn, want je bent op. En ik durf te beweren dat je bovendien geweld pleegt tegen iets dat veel groter is dan jijzelf. Door te kiezen voor wat je hart je ingeeft, deel je anderen in jouw geluk. Waar je ook bent, hoe groot de afstand ook is.
    Begrijp me goed, het blijft moeilijk – je gaat elkaar missen. Ik mis mijn dochter nu al 14 maanden, en dat gaat nog wel even duren. Maar ik word heel gelukkig van haar reisverslagen, van de waanzinnig mooie foto’s die ze me stuurt, van haar vrolijke stem en brede lach als we skypen. En vooral door te weten dat ze de tijd van haar leven heeft, dat ze haar droom in vervulling brengt en haar hart volgt. Dat weegt er met gemak tegenop.
    Dus dans die berg op, volg je hart. Wij zullen je juichend blijven aanmoedigen om voor je eigen geluk te kiezen, en daarmee voor dat van ons allemaal!
    xxx

  2. Wat herkenbaar. Net als op T.V. Bij “ik Vertrek”!
    Men volgt zijn droom en zijn in tranen bij het vertrek!
    Maar: het is geen echt afscheid, je neemt je familie en vrienden mee in je hart !
    Succes met de laatste hobbels, liefs, Wil.

  3. Dank lieve Wil! En die tranen bij het daadwerkelijke gedag zeggen, gaan er zeker zijn. Maar zoals je zegt ‘Afscheid nemen bestaat niet’, je gaat uiteindelijk toch altijd met elkaar mee..
    X

  4. Lieve Lies,
    Wat kan ik hier op zeggen? Je raakt me enorm, vooral ook omdat jij weet hoe het is als ’thuisblijver’ en hoe je het ervaart, met al maanden een dochter aan de andere kant van de wereld. Ik houd je woorden in gedachten en ga al met een steviger tred naar boven toe! Dank voor deze warme deken, die houd ik vast!
    XX

  5. Wat fijn te horen Brenda! Ik wens je dan alle sterkte en succes om vanuit jouw situatie jóuw weg te vinden. Mocht ik je ergens bij kunnen helpen..
    Lieve groet,
    Annemieke

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.