Bogen van contact

When you’re traveling with someone else, you share each discovery, but when you are alone, you have to carry each experience with you like a secret, something you have to write on your heart, because there’s no other way to preserve it.” – Shauna Niequist

Afgelopen maand was een roerige maand; dierbaar, lastig, bijzonder en gedenkwaardig.
Het was dierbaar door de liefde die zich verder ontwikkeld heeft voor – en waarvan ik meer gekregen heb van – het overweldigende Nieuw-Zeeland; omarmd door het land en zijn inwoners, geraakt door de ongekend mooie natuur, de warmte van de mensen en de intense gesprekken en belevenissen van de afgelopen drie maanden. Het was lastig door gebeurtenissen op mijn pad die me het gevoel hebben gegeven op een zijweg geslingerd te zijn en waarvan ik nog bezig ben de weg weer terug te vinden. Het was bijzonder doordat het de laatste weken waren in dit zo prachtige land en ik deze week afscheid moest nemen van hetgeen me zo dierbaar is geworden. En het was gedenkwaardig omdat het in de afgelopen week precies een jaar geleden was dat ik op reis ben gegaan..

Het voelt nog steeds onwerkelijk, maar het is toch echt zo, een jaar! En wat een jaar.. Deze dagen denk ik veel terug, terug aan deze ongelooflijke periode; aan de plekken waar ik geweest ben, aan wat ik gedaan heb, wat ik gezien heb, aan de mensen die ik ontmoet heb, de ervaringen die ik heb opgedaan en aan de boeiende innerlijke reis die ik gemaakt heb. En alles bij elkaar is het veel, zó veel.. Zoals zo mooi verwoord in bovenstaande quote, staat er zoveel in mijn hart geschreven, dat ik af en toe moeite heb nog een leeg plekje te vinden om er iets bij te schrijven, het stroomt met regelmaat over van alle herinneringen. Want wat heb ik waanzinnig veel moois mogen zien, mogen ontmoeten, mogen ervaren, mogen leren en mogen proberen. En wat een innerlijke reis heb ik gemaakt: ik heb op gouden vleugels gevlogen en heb lopen strompelen; ik ben gevallen en weer opgestaan; ik ben in oude valkuilen gegleden en er weer uit gekropen; ik ben onder mezelf door gekropen en boven mezelf uitgestegen; ik heb in mijn eigen spiegel gekeken en heb spiegels voorgehouden gekregen; ik heb me klein gevoeld en groots; ik heb me alleen gevoeld en gekoesterd; ik heb antwoorden gevonden en nieuwe vragen gekregen en nog zoveel meer. Ik kan het soms nauwelijks bevatten, maar één ding is zeker: wat heeft deze ervaring me als mens gevoed, gevormd en verrijkt. En dat doet het nog steeds.

En veel van dit alles is gebeurd door de reis alleen aan te gaan, alleen dingen te doen, alleen dingen te ervaren. Maar daarbij heb ik één ding onderschat. Tot afgelopen week. Ik sprak uitgebreid met een vriend, werkzaam in de vliegindustrie, het reisleven dus maar al te goed kennend. Hij gaf aan dat hij nooit meer zou kunnen wennen aan een 9-5 baan. Naast dat hij hield van het afwisselende leven dat hem tevens vrijheid bood, moest hij er niet aan denken om iedere dag op een kantoor te zitten, iedere dag met dezelfde mensen en een vast ritme. De afwisseling, het steeds op nieuwe plekken komen en alsmaar nieuwe mensen ontmoeten, hield hem scherp, gaf hem energie en verbreedde zijn horizon. Voorwaarden voor een leven dat hem paste.

Deze zinnen bleven door mijn hoofd spelen. Ik dacht aan mijn oude leven en mijn nieuwe leven. En ik realiseerde me dat er onder de wens van het reizen en de wens om mezelf uit te dagen en beter te leren kennen, een drijfveer lag waar ik me – gek genoeg – tot nu toe niet eens zo bewust van was: het ontdekken van een nieuwe wereld en het ontmoeten van nieuwe mensen. Ik word er gelukkig van en het voedt me, vormt me en verrijkt me. Ik dacht aan de landen en de vele plekken waar ik geweest ben en wat deze beelden, natuur en ervaringen met me gedaan hebben. Ik dacht aan de vele mensen die ik ontmoet heb. De vele mensen die mijn pad hebben gekruist en de vele gesprekken die volgden, zomaar even oppervlakkig of prachtige, diepe gesprekken. De vele mensen die me op mijn reis hebben vergezeld, voor een klein stapje of voor een langere wandeling. Mensen van allerlei pluimage, ieder met een eigen reden om te zijn waar ze waren en ieder met een eigen verhaal. En nadenkend over zijn woorden, besefte ik dat deze ontmoetingen mijn reis mede zo bijzonder hebben gemaakt, meer dan ik doorhad.

Ik heb zoveel geleerd uit de mooie, bijzondere, fijne, grappige en ontroerende gesprekken die ik heb gehad. Veel van de mensen die ik gesproken heb, hebben niet voor niets mijn pad gekruist. Ze waren een spiegel, een confrontatie, leerden me iets of deden me iets inzien. Uit alle gesprekken heb ik wel iets meegenomen, iets opgepikt, iets dat onderdeel van mijn weg is geworden. En al die momenten, het kruisen van wegen, ieder met een eigen doel en een eigen reden, hebben een totaal gevormd. Een stevige, mooie en open constructie met vele kruisingen en verbindingen die gaandeweg ontstaan zijn. Een constructie waarop ik verder bouw, die ik toepas en meeneem. Het heeft gezorgd voor een opener blik, een bredere horizon en een andere kijk op mezelf, op mensen en de wereld. Mijn reis is immens waardevol door hem alleen aan te gaan, maar door juist vanuit daar stukjes van de reis te delen, te delen met anderen, heeft het nog waardevoller en rijker gemaakt.

De wereld is vol prachtige mensen. Mensen die ons allemaal iets te leren, te tonen of te zeggen hebben of die wij iets te leren, te tonen of te zeggen hebben. Naast bestaande waardevolle vriendschappen bouwt nieuw contact, en dat wat je deelt en eruit meeneemt, nieuwe bogen – in jezelf en tussen mensen. Waar ter wereld dat ook is, op straat, in de supermarkt of in een ander land.
Ja, ik blijf het doen; het opzoeken van nieuwe plekken en het ontmoeten van nieuwe mensen, met open blik. Om verder te bouwen aan de rijke, waardevolle boog. In mijzelf en in de ander. En dat vormt, voedt en verrijkt niet alleen onszelf, maar daarmee helpen we ook te bouwen aan de constructie van onze mooie, maar soms wat wiebelige, wereld.

10 gedachtes over “Bogen van contact

  1. Hey Lieve Miek,

    Jij maakt de wereld een stukje mooier, door jou hart te laten spreken.
    NAMASTE, liefs,
    Joyce

  2. Just love that Ann. Cherish every moment and want you to smile and enjoy all the time. You are just a wonderful person

  3. Lieve Annemiek,
    Zo fijn om jouw verhaal te lezen…wat is de wereld mooi!
    En wat goed dat er zo’n innerlijke rust in jou gekomen is, dat veranderd niet meer…overal neem jij jouw “tevreden ik” mee naartoe.
    De wereld ligt voor je open!
    Prachtig!
    xxx Karen

  4. Lieve Karen,
    wat fijn te lezen, dank je wel meis! Ja, de wereld is echt geweldig mooi en ligt open.. En dat geldt niet alleen voor mij!
    En de innerlijke rust blijft een op- en neergaande beweging, als het leven.. Maar het vertrouwen dat er na innerlijke onrust, altijd weer rust komt, neem ik overal mee naartoe! 🙂
    Veel liefs!
    Annemieke

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.