Blossoming

“I had a farm in Africa…”
Met deze zin start Meryl Streep de film Out of Africa. En hier, in Zuid-Afrika, schiet deze zin met regelmaat door mijn hoofd.

In de paar weken dat ik hier nu ben, zit ik vaak – zoals nu – op de veranda van de prachtige boerderij waar ik voor twee maanden verblijf. Vanaf de donkerhouten planken kijk ik uit over een prachtige vallei van groen, die op veel dagen zonovergoten is. Op de veranda staan 2 ligbanken, een oud houten tafeltje (van Gogh zou hier geschilderd kunnen hebben) en een houten stoel met een gestreept kussen. Het tafeltje staat naast een citroenboom waaraan de citroenen aan het rijpen zijn. Het enige geluid dat je hoort, is het gewiek van kleine vleugeltjes toebehorend aan felgekleurde vogeltjes, het zoemen van een vlieg of de wind die door de bomen ruist. En het getik van mijn toetsenbord. Want dit is nu mijn werkplek. Ik ben op reis, ik werk, ik schrijf en kan het nauwelijks geloven.

En deze rijkdom voel ik sinds een paar dagen. De eerste weken moet ik bekennen dat het me simpelweg nog niet lukte.
Ik was onrustig.

De aankomst in Knysna was dan ook best extreem. Op de dag dat ik zou arriveren, laaiden hier heftige bosbranden op. Dit betekende een extra overnachting onderweg; de weg was afgesloten wegens brandgevaar. Toen ik de dag erna dan toch op mijn bestemming aankwam, bevond ik me op een plek gehuld in een waas van rook. Waterhelicopters vlogen af en aan, veel natuur was afgebrand en 800 huizen zouden in rook opgaan. Ik sprak mensen die werkelijk alles waren kwijt geraakt. De dagen waren onzeker. De brand was ver van ons, maar overal om ons heen zagen we pluimen van rook en door de heftige wind, wisten we niet wat er zou gebeuren. Gelukkig slaagden vele lokale helden erin de branden met een week te blussen en verdween met de vlammen ook langzamerhand ons onzekere en onveilige gevoel.

Ik dacht dat vooral dit gevoel de oorzaak was van mijn onrust, maar er was nog iets anders. Iets in mijzelf.

“Travelling is brutality. It forces you to trust strangers and to lose sight of all that familiair comfort of home and friends. You are constantly out of balance. Nothing is yours, except the general things: air, sleep, dreams, sea and the sky”. – Cesare Pavese

Deze zin zag ik vorige week en het kwartje viel. Dat was het. Dat was het waar de onrust vandaan kwam. Het was met name ikzelf, in een nieuwe omgeving, in een nieuw leven waar niets te vergelijken was met mijn leven thuis. En op dat moment voelde ik pas goed hoeveel houvast een vertrouwde omgeving met vertrouwde mensen kan bieden.
En daar zat ik, in prachtig Afrika met fijne mensen, maar ik kon er nog niet zijn. Ik liep de dagen een beetje met mijn ziel onder mijn arm te ontkennen dat ik dat deed en probeerde houvast te creëren voor mezelf. De eerste week mislukte dat.

Het waren vooral de hele gewone dingen die me dat duidelijk maakten. Dingen die zo gewoon zijn, dat je pas merkt dat het niet gewoon is, als ze niet meer hetzelfde zijn.
Niet weten of je bij de, voor mij onmisbare, ochtenddouche warm water hebt; boodschappen doen; de weg niet weten (en mensen die me kennen weten dat ik daarvoor niet op reis hoef te zijn met mijn totale gebrek aan richtingsgevoel, maar het betekende een nog grotere uitdaging om dan ook nog links te rijden).
Er waren ook de minder gewone dingen: in het schemer hout halen, wetende dat er stevige exemplaren rondkruipen van de door mij meest gevreesde diersoort, slangen.
Het meest bepalende hierin was echter de combinatie van deze dingen met het totaal ontbreken van een ritme. Geen werkritme, geen afspraken, geen mensen die je kent. Ik was van alles op ieder moment van de dag aan het doen. En aangezien dat alles behalve houvast bood, was daar al gauw mijn oude valkuil: de strijd met mezelf dat niet alles meteen lukte en fantastisch voelde. En voila, de eerste chaotische week was een feit.

Tot afgelopen zondag. De zon scheen, het personeel had vrij en ik zat wederom op de veranda. En dit keer deed ik niets. En hier zat ik in mooi Afrika. En ineens was ik er. Ik dacht aan het strakke stramien waar we onszelf thuis aan houden met onze 9-5 tijden, tijden waar we ons leven omheen bouwen. Ik dacht aan het gehaast en de druk die we voelen door de vele prikkels die we krijgen, telefoon, files, werkdruk, tv en ga zo maar door. En ik dacht aan dat ik juist op reis was gegaan om daar een andere modus in te vinden. En tijdens deze heerlijke dag begon er rust over me heen te komen.

Want hier zit ik in alle vrijheid en ik realiseerde me op dat moment wat een rijkdom dat is. Ik mag en kan zelf het ritme van mijn dag bepalen. Hier bepaalt niemand voor jou de tijd. Ik eet rustig mijn ontbijt en proef wat ik eet. Ik doe vanuit deze prachtplek mijn werk op de tijd dat het mij het beste past en kan daarmee in mijn dagelijkse kosten en reis voorzien. En ja, dat is spannend, want er komt minder binnen, maar ik heb hier ook minder nodig. Ik lunch niet omdat het 12 uur is, maar omdat ik trek heb. Ik ga even naar buiten als ik behoefte heb aan beweging of frisse lucht. ’s Avonds, als we genoten hebben van de magnifieke zonsondergang, maken we het open haardvuur aan. Er is hier geen televisie, in plaats daarvan zitten we voor de open haard en kletsen, lezen of staren in de vlammen. En als ik moe ben, ga ik slapen, ongeacht hoe laat het is.
En ik besef dat dit is wat ik wilde. Niet het vaste ritme hebben, maar het ritme zelf bepalen. Leven op basis van wat mijn gevoel me ingeeft, leven in het nu. En ik voel dat het begint te komen.

Toen ik hier kwam, zat ik nog strak in de k(n)op, maar langzaamaan begin ik me te ontvouwen.

“I had a farm in Africa”.
En sinds afgelopen zondag weet ik dat ik me geen beter startpunt van mijn reis had kunnen wensen.

26 gedachtes over “Blossoming

  1. Wat fijn, in de rust in jezelf, die je nu gevonden hebt, wordt het vast een hele
    mooie bloem !

  2. Wat fijn, dat je “geland” bent! Geniet van de rust!
    Het is erg leuk om je verhalen te lrzen!

  3. Wat een prachtig mooi verhaal, zo goed verwoord, door dit verhaal voel ik letterlijk met je mee! Wat ben je toch een dapper mens met een enorm reflectie vermogen. Heerlijk dat het genieten nu echt begonnen is, met direct een mooi resultaat: deze blog! Hoop binnenkort naast woorden ook beelden te zien, ben nu al benieuwd naar je uitzicht en je werkplek vanaf deze boerderij. Liefs, Maureen

  4. Mooi Annemieke. Houdt vast aan dit ritme, het ritme van jou bewustzijn.

  5. Wat mooi om jezelf te kunnen lezen als een boek, daardoor jezelf beter te leren kennen, weer een stukje balans terug te vinden en dat dan ook nog te kunnen en durven opschrijven.

  6. Lieve Annemieke, mooi verwoord van onrust, onzekerheid, verwarring, naar
    “in vertrouwen “ZIJN”!
    liefs, Conny

  7. Dat klinkt goed Annemieke, mooi zeg, ontroerend, wat heerlijk voor je!
    xxxGerdien

  8. Hey Lieve Miek,
    Wat heerlijk om je zo back in flow te mogen lezen! Alle respect dat je de westerse tijdsdruk zo snel hebt afgeschud;
    Timeless = Eternity; ENJOY!
    Dikke knuffel,
    Joyce & co

  9. Wat mooi Annemieke, wees trots op jezelf! Je bent nu al “geland”, wat ga jij een fantastische tijd tegemoet?

  10. Wow Maureen, wat een mooie reactie.. Dank je wel voor je lieve woorden, die doen echt goed! De beelden volgen gauw met de blogs en via FB..
    Veel liefs terug!

  11. Mooi gezegd Minet, dat is het inderdaad: het ritme van je bewustzijn. En wat voelt het goed dat te volgen.. Dank je wel hiervoor!

  12. Ja Aar, die kon niet uitblijven.. 😉 Tanx.., gaat goed komen!

  13. Jij zou het hier ook geweldig vinden Katrin.. Je weet het, je bent altijd van harte welkom!XX

  14. Oh Evert, wat mooi om dit zo terug te lezen, het geeft me gewoon kippenvel. Dit is voor mij zo waardevol, dank je wel..

  15. Ha lieve Conny, dat was inderdaad het proces en dat zich nog wel een aantal keren herhalen denk ik.. Wat echter heel fijn is om te merken dat ik me zoveel bewuster ben van wat er gebeurt en dát het gebeurt. Een mooie, dankbare winst van de afgelopen 2 jaar, waarvan ik nog niet wist dat ik hem geboekt had!

  16. He lieve Joyce,
    wat een lief bericht, dank je wel.. Tijd lijkt hier inderdaad een hele andere betekenis te hebben en te krijgen, zover weg van de hectiek en in zo’n andere wereld.. Ook al zit hier ik hier nog maar 2 weken, het lijkt een eeuwigheid, met het hele proces daarentegen als in een flits. Het maakt me des te nieuwsgieriger hoe ik tijd zal ervaren gedurende de rest van de reis..
    Hoop dat jij dit ook op korte termijn zult kunnen gaan voelen, op jouw manier, in jouw situatie. Take veel care lieve lady, heel veel liefs terug!X

  17. Ha lieve Anja, dank je wel! Je weet het als geen ander hoe zo’n andere wereld kan voelen en wat het met je kan doen.. En ja, het voelt heerlijk hier nu op deze manier te kunnen ‘zijn’. En dan nog met zoveel te gaan..:)
    Voor jou is het aftellen nu bijna begonnen, wat zal het ook voor jou een mooie, bijzondere ervaring gaan worden. Geniet van de hele aanloop.. Een warme Afrikaanse knuffel, speciaal voor jou!XX

  18. Mooi hoor! Ik kijk achterom, achter mijn laptop en zie mijn Afrikaanse wanddoek. Ooit gekocht in Botswana. Mijn foto’s van de dieren in Zuid-Afrika. En mijn beelden komen terug dankzij jouw verhaal.
    Veel succes met ‘ervaren’ van ‘geen richting’ want het spontane en onverwachte levert je vaak het beste. Durfal! 😉

  19. Dank je wel Anne! Mooi dat de Afrika-beelden via mijn blog weer bij je terugkomen.. Must be good memories!
    En juist hier is het een goede start voor ‘geen richting’ en niet plannen, dat lukt steeds beter en wat je zegt: het levert mooie dingen op! You should try..

    Alle goeds voor jou, doe wat je hart je ingeeft..
    Veel liefs,
    Annemieke

Laat een antwoord achter aan Wil van den Berg Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.